Gastauteur

2.333 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Roemer en Halsema waren even goed als Rutte

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag een stuk van Maarten Keulemans, dat eerder verscheen op zijn eigen weblog.

Roemer; toch een winnaar? (Foto: Flickr/spgroningen)

Emile Roemer en Femke Halsema hebben het in het verkiezingsdebat van vorige week woensdag precies even goed gedaan als de ‘winnaar’, VVD’er Mark Rutte. Dat blijkt als je de peilingen van onderzoeks- bureau Synovate nog eens goed narekent.

Groot was de verbazing na de debatten van vorige week zondag en woensdag. Hoewel Job Cohen erg slecht uit zijn woorden kwam, cijfers niet wist en weinig overtuigend overkwam, had hij het volgens de peilingen achteraf niet eens zo slecht gedaan. Na het ‘premiersdebat’ met Balkenende, Wilders en Rutte van zondag riepen kijkers hem uit tot de een na beste (na Rutte). En bij het lijsttrekkersdebat van woensdag werd hij gedeeld vierde, samen met Balkenende.

Maar er zit een addertje onder het gras. Onderzoek wijst uit dat mensen die al op een partij stemmen, ook navenant vaker zullen zeggen dat ‘hun’ lijsttrekker het debat heeft gewonnen. Ze steunen hun leider, ongeacht wat hij tijdens het debat zegt. Uit Brits onderzoek bleek dat van iedere vier aanhangers van een politieke partij er gemiddeld drie de lijsttrekker van hun keuze ‘automatisch’ tot winnaar zullen uitroepen.

Dat is natuurlijk niet eerlijk. Grote partijen hebben immers meer aanhang, en krijgen dus ook meer stemmen ‘cadeau’ dan de kleintjes. Eigenlijk wil je weten wat kiezers die nog géén sterke mening hebben ervan vinden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het einde van het debat, en de kunst van de dialoog

Op Sargasso is volop ruimte voor gastbijdragen. Hieronder een bijdrage van Christopher Baan, student International Development aan de universiteit van Wageningen (met een minor in klimaatbeleid).

Het is soms moeilijk te accepteren hoe weinig we eigenlijk weten over wat duurzaamheid écht is. Een grote uitdaging die voor ons ligt is om duurzaamheid in de mainstream te krijgen van de organisaties en instituten die voor een groot deel bepalen hoe de wereld eruit ziet en in de mainstream van ons dagelijkse leven.

Het is algemeen aanvaard dat we makkelijker omgaan met mensen met een vergelijkbaar wereldbeeld en overeenkomstige waarden. Dat zijn de mensen waar je het meestal mee eens bent, en waar je een open en eerlijke dialoog mee kunt voeren. Door met vergelijkbare mensen om te gaan die ons wereldbeeld bevestigen, gaan we zogeheten cognitieve dissonantie uit de weg, het ongemakkelijke gevoel dat wat je doet, niet overeenkomt met je waardensysteem. Met vrienden kun je daarom gemakkelijker op eenzelfde niveau praten en hoef je niet continue je standpunt te verdedigen.

Als hoogopgeleide man zul je niet gauw omgaan met ‘tokkies’, omdat zij wellicht andere opvattingen hebben over het nut van onderwijs en intellectuele ontwikkeling. Als lid van een linkse partij zul je niet gauw vriendschappelijk aankloppen aan het huis van een PVV’er, en reserveer je dat moment voor officiële debatten. Als vertegenwoordiger van de tabaksindustrie zul je je niet op je gemak voelen in een kliniek voor longkankerpatiënten. Als lobbyist van de olieindustrie is het onwaarschijnlijk dat je met een gemakkelijk gevoel je gezicht kunt tonen op de jaarlijkse klimaatonderhandelingen van de VN.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Haal die pensioenleeftijd toch uit de politiek

Op Sargasso is volop ruimte voor gastbijdragen. Hieronder een nieuwe bijdrage van Paul Teule.

De verhoging van de AOW-leeftijd is een van die gehypete breekpunten die de formatie na 9 juni nog zal, tja, opbreken. Het zal partijen als PVV en SP in ieder geval hun regeringsdeelname gaan kosten. En de verhoging die uit de coalitieonderhandelingen komt zal geen elegant systeem zijn, maar een schoksgewijs, arbitrair of uitgehold plan. Iets van: naar 66 in 2018 en daarna in 12 jaarlijkse stapjes naar 67, met een uitzondering voor ambachtslieden, militairen en docenten duits.

Maar de vergrijzing stopt niet na 9 juni. Nu zijn er voor elke AOW’er 4 werkenden en dat worden er de komende dertig jaar 3. Europabreed zal de verhouding werkenden niet-werkenden van 1 op 4 naar 1 op 2 gaan in 2050. Het wachten is dus op de volgende verhoging, met bekende stellingenoorlogen in Nederland en rest van Europa.

Uit een uitgelekt rapport blijkt dat de Europese Commissie het liefst de volgende vuistregel zou willen invoeren: een Europeaan zou niet meer dan een derde van zijn volwassen leeftijd (staats)pensioen moeten trekken. Zo voorkomen we een ‘pijnlijke combinatie van kleinere uitkeringen en hogere bijdragen’. In 2060 worden Europeanen gemiddeld zeven jaar ouder dan nu, dus moet de pensioenleeftijd dan tweederde van zeven jaar = 4,6 jaar hoger liggen. Een elegant voorstel zou dan kunnen zijn: de AOW leeftijd vanaf 2015 elk jaar één maand omhoog, of elke twaalf jaar één jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Stem voor eParticipatie

Hieronder volgt een gastbijdrage van Carl Lens van CreativeCrowds: een bureau gespecialiseerd in crowd sourcing.

De mogelijkheden om via internet burgers te bereiken en betrekken staan bij de overheid steeds vaker op de agenda: e-participatie is in opkomst. Maar welke rol spelen internet en participatie bij de Tweede Kamerverkiezingen? CreativeCrowds is in de verkiezingsprogramma’s op zoek gegaan naar de plannen en standpunten van de grootste partijen. Al zijn er maar een paar partijen die zich er expliciet over uitspreken, veel partijen zetten de deur naar e-participatie op een kier. Standpunten over het burgerinitiatief en over referenda staan vaak in het programma, daarbij zijn er een aantal vernieuwende plannen beschreven. Een overzicht:

Het belang van e-participatie

“Laat ons volk zich maar uitspreken; samen weten burgers het beter dan de linkse kliek” (PVV). De PVV weet het helder te brengen; Wilders en partijgenoten willen “de macht teruggeven aan de burger”. Op links klinkt bij de SP een zelfde geluid: “Beslissingen over de buurt worden vaak over de hoofden van de bewoners heen genomen”. Waar uiterst links en uiterst rechts overeenkomsten vertonen, leggen de partijen daartussenin het belang van Participatie anders uit:

“De PvdA zet zich in voor een betekenisvolle dialoog tussen burger en bestuur” (PvdA). “Bestuurders moeten er voor zorgen dat burgers op meer manieren dan alleen via de verkiezingen betrokken zijn bij beslissingen die zij nemen. Die inspraak moet geschieden met de nieuwste communicatiemiddelen (D66). “Het vertrouwen van burgers in de overheid en betrokkenheid bij het openbaar bestuur zijn gediend bij burgerparticipatie. Daarom moet er een brede evaluatie komen van inspraakmogelijkheden en vormen van burgerparticipatie” (CDA).

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Massa-immigratie is de schuld van links

Dit is het derde en laatste deel van de serie ‘De massa-immigratie is de schuld van links’ van onze gastlogger Vandyke. Je kan hier deel 1 en deel 2 vinden. Dit is een enigszins geredigeerde versie van het stuk op zijn eigen blog.

Wie heeft de schuld van de massa-immigratie? ‘Links’ roept rechts voortdurend. Links zwijgt. Omdat ze schuldig zijn of te fatsoenlijk om op dat soort aantijgingen te reageren? Ik ben misschien wel schuldig, maar heb weinig last van fatsoen en ga daarom op zoek naar de waarheid. Wat zijn de beleidsmaatregelen geweest die de immigratie van de laatste vijftig jaar hebben veroorzaakt? Welke kabinetten hebben die maatregelen ingevoerd en waarom?

De cijfers

Om te beginnen een grafiek van de totale immigratie naar nationaliteit vanaf 1960.

Grafiek Immigratie

De + en ? geven aan of er in dat jaar maatregelen zijn genomen die de immigratie bevorderen of verminderen ? zie bij het kopje ‘De maatregelen’. De letters verwijzen ook daarnaar.

Totaal waren er in die 49 jaar 4,6 miljoen immigranten: 1,7 miljoen met de Nederlandse, 780 duizend uit een EU-land, 230 duizend Marokkaanse, 327 duizend Turkse en 1,5 miljoen met een overige nationaliteit. Van Turken en Marokkanen is er specifieke informatie vanaf 1965. De diversiteit van de mensen is enorm, maar als men het over de massa-immigratie heeft dan bedoelt men meestal de ‘kansarme’ migrant afkomstig uit Afrika of landen als Turkije, Irak en Afghanistan. Bij de immigranten met de Nederlandse nationaliteit zitten naast autochtonen, Antillianen, Surinamers (t/m 1980), ook andere allochtonen met de Nederlandse nationaliteit. De piek van immigranten met de Nederlandse nationaliteit in 1975 komt door de onafhankelijkheid van Suriname.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spindoctors: Nederland loves Mark Rutte!

GeenCommentaar heeft altijd ruimte voor gastloggers. Vandaag een stuk van Chris Aalberts, dat eerder verscheen op zijn eigen weblog.

Mark Rutte (Foto: Wikimedia Commons/Nick van Ormondt)

Nog even en we hebben na een eeuw weer een liberale premier: Mark Rutte. De man werd al meerdere keren afgeschreven: hij won ooit nipt de lijsttrekkersverkiezingen van de VVD, en moest bij Rita Verdonk’s vertrek uit de VVD een flinke partijcrisis bezweren. Zijn peilingen waren altijd zeer beroerd, maar nu is hij terug. Hij overtuigt niet alleen de VVD-partijelite, maar ook heel Nederland. Mark is jong, vlot, belezen, kundig en charismatisch. Hij zal Nederland wel door de economische crisis leiden, en grote groepen Nederlanders geloven daarin, harde ingrepen in de sociale zekerheid of niet.

Job Cohen
Wat jammer nou voor Job Cohen. Hij was een alom gerespecteerd burgemeester en de hoop van Nederland, toen hij twee maanden geleden werd aangekondigd als nieuwe PvdA-leider. Heel Nederland zuchtte van verlichting dat een nieuwe leider was opgestaan. Een grote golf van enthousiasme overspoelde Nederland en internet, waar sociale netwerksites als paddenstoelen uit de grond schoten om Job in zijn overwinningstocht naar het torentje te ondersteunen. Na acht jaar Balkenende had Nederland op dit moment gewacht: verlossing.

Maar nu is alles ineens anders: Mark lijkt met de eer te gaan strijken en Job lijkt plotseling een slechte keus. Job kent zijn cijfers niet, en maakt daar in debatten ongemakkelijke grapjes over. Job daagt Wilders bij een televisiedebat uit, om datzelfde debat vervolgens van hem te verliezen. Job hakkelt en struikelt over zijn eigen woorden, wordt boos op Wilders, en past elke keer zijn programma aan, waar hij vervolgens weer spijt over moet betuigen. Al met al niet erg vreemd dat Nederland binnen twee maanden helemaal klaar is met Job.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Politieke Partijen vergeten draagvlak te creëren voor Europees beleid

Waar in andere Europese landen Europees beleid en de standpunten van de verschillende partijen ook tijdens de nationale verkiezingen een belangrijk onderwerp zijn geworden blijft dit onderwerp in Nederland geheel buiten het politieke debat. En dat is gevaarlijk betoogt Veronique Swinkels van Newropeans.

De Europese samenwerking en de Euro zullen de komende jaren nog heel wat hoofdbrekers kosten van het nieuwe Nederlandse kabinet en parlement. Maar waar in het echte nieuws Europa een hoofdrol speelt. Is Europa in het Nederlandse politieke debat ver te zoeken. Er is nauwelijks discussie over en het onderwerp doet eigenlijk niet mee. De Stemwijzer en het Kieskompas hebben het onderwerp zelfs niet opgenomen in hun vragenlijsten (behalve de weinig actuele vraag of Turkije mag toetreden of niet). De politiek loopt weg van het onderwerp en dat is erg onverstandig. De samenwerking binnen Europa zal eerder toenemen dan afnemen tenzij we accepteren dat het project Europa en Euro tot mislukken is gedoemd. De tijd is voorbij dat we naļef konden denken dat een monetaire unie niet hoeft worden omgeven met een politiek project. En dat project kan zich alleen verder ontwikkelen als de burgers van Europa mee willen doen en zich begrepen en gehoord voelen. De afwezigheid van Europa in het verkiezingsdebat brengt dit niet naderbij.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Turkse groenteboer: ook voor Henk & Ingrid

[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag een stuk van Johanna Nouri.[/i]

Shoarmazaak (Foto: Flickr/Akbar Simonse)

De economische opbrengsten van immigranten zijn niet verdisconteerd in het Nyfer-rapport. Zegt Job Cohen. Zegt Jan Peter Balkenende. Wilders zegt daarover: “Het kan zo zijn dat we een hoofdstuk groenteboer zijn vergeten in het rapport”. Daarmee dus suggererend dat de Turkse groenteboer economisch heel weinig bijdraagt. Maar hoe zit het nu werkelijk met die Turkse groentewinkels?

De ‘Turkse groentewinkels’ van Balkenende en Cohen verwijzen natuurlijk naar het feit dat migranten vaker dan autochtonen hun eigen zaak beginnen. De vraag naar hun economische bijdrage laat zich heel eenvoudig beantwoorden, want afgelopen november publiceerde het Kennispunt Recht, Economie, Bestuur en Organisatie van de Universiteit Utrecht het onderzoek De bijdrage van het Turks-Nederlandse ondernemerschap (.pdf). Een onderzoek, uitgevoerd door Sonja Roolvink en in opdracht van HOGIAF, een federatie van jonge allochtone ondernemers.

Toen de eerste generatie Turkse Nederlanders te kampen kreeg met afnemende economische groei en werkloosheid, begonnen ze veelal noodgedwongen voor zichzelf. Daarbij maakten ze veelal gebruik van hun informele netwerk van familie en vrienden. Ze waren en zijn vooral actief in de groothandel, de detailhandel (zoals groentewinkels, slagerijen, bakkerijen, minimarkets), reparatiebedrijven en horeca (zoals shoarmazaken).

De tweede en latere generaties Turkse Nederlanders kiezen echter bewust voor het ondernemerschap, zij zien daar kansen. Ze richten zich niet meer alleen op hun eigen informele netwerk, maar ook op de autochtone bevolking. Ze zijn een stuk hoger opgeleid, ze studeren door, ze volgen academische opleidingen, ze spreken onze taal goed, ze zijn geïntegreerd in onze samenleving. Ze hebben een uitgebreid netwerk, niet alleen maar onder Turkse Nederlanders maar ook onder autochtonen. Turks-Nederlandse ondernemingen zijn in de loop der jaren dan ook heel wat diverser geworden. Ze richten zich steeds vaker op hoogwaardige, zakelijke dienstverlening en de bouwsector. De verwachting is dat het aantal Turks-Nederlandse ondernemingen ook in de komende jaren zal blijven groeien, mede als gevolg van de verdere integratie in Nederland, de opkomende economie in Turkije en de mogelijke toetreding van Turkije tot de EU.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Miljardengaten in de VVD plannen?

Hier weer een gastbijdrage van Ad van der Stok.

Afgelopen woensdag tijdens het lijsttrekkersdebat bij RTL liet Rutte iets interessants los over de VVD plannen voor de woningmarkt: “Wij willen ook het hele corporatiestelsel hervormen, […] wij willen stimuleren dat meer mensen een eigen huis bezitten en dat corporaties dus gedwongen worden dat woningbestand te verkopen, bijvoorbeeld aan de bewoners.

Interessant omdat het in de campagne alleen gaat over het wel of niet afschaffen van de hypotheekrenteaftrek, maar niet over mogelijke kostenstijgingen ervan die in de miljarden kunnen lopen. In dat plan van Rutte zit zo’n kostenstijging verborgen waarvan in de CPB-bijlagen over de VVD niet te achterhalen valt hoe die betaald wordt. Bovendien is er een andere mogelijke kostenstijging, bij alle partijen die geen hervorming van die aftrek willen, die uit voortkomt uit een stijgende rentevoet.

Over welke miljarden dat gaat?

Allereerst het tijdens het RTL-debat door Rutte verwoorde plan het corporatiestelsel te hervormen. Zo’n hervorming, waarmee op grote schaal huur- in koopwoningen worden omgezet, betekent dat de hypotheekrente-aftrek verder zal oplopen. Want voor elke huurwoning die koopwoning wordt zal weer een hypotheek afgesloten worden en de totale aftrek vergroten. Door die aftrek loopt de schatkist op het moment – met 3,97 miljoen koopwoningen – zo’n 11 miljard euro mis. Maar hoeveel wordt dat als (een deel van) de 2,4 miljoen corporatiewoningen straks verkocht worden? Een indicatieve berekening, waarbij de kosten voor de staat van huren tegenover die van kopen gezet worden, laat zien wat dat kan betekenen. Bij de verkoop van ca. 40% van het corporatiebezit (1 miljoen woningen) kost het de schatkist jaarlijks 1,14 miljard extra. Mocht het VVD plan betekenen dat alle corporatiewoningen verkocht worden dan gaat het om zo’n 2,73 miljard euro.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Immigratie kost veel minder dan 7,2 miljard

[i]Nyfer heeft een berekening gemaakt die leidde tot 7,2 miljard kosten van niet-westerse allochtone immigranten. Die waren gebaseerd op het sociaal-economische profiel van de mensen die in de 20e eeuw hierheen kwamen, maar die is totaal anders dan wat nu en naar verwachting in de toekomst immigreert. Daarom vallen de huidige kosten van immigratie veel lager uit. Wilders zegt bovendien dat Nyfer alleen de kosten van de groep gezinsmigranten heeft berekend. Dat is onjuist: Nyfer heeft ook de asiel, kennis, studie en overige migranten erbij gedaan. Dit scheelt allemaal miljarden volgens onze gastlogger Vandyke.[/i]

Dinsdagavond pas heb ik het eerste deel van het premierdebat gehoord van afgelopen zondag. Mijn mond viel open toen ik het hoorde en dat is nu nog steeds het geval. Nyfer, zo blijkt nu, heeft een totaal verkeerd rapport (.pdf) geschreven en dat heeft zeer grote financiële consequenties!

Wilders en Cohen gaan in debat, en wat hoor ik na 19 minuten Wilders allemaal roepen in een discussie over het rapport van Nyfer?

“U weet niet waar u over praat. Wij kunnen het net zo goed over voetballen hebben. Het gaat niet om asielzoekers, het gaat om de gezinsmigratie. Daar heeft Nyfer een rapport over gemaakt. Dat zijn er 25.000 plus allemaal een kind maakt 50.000.”

Ohhh, het gaat om de gezinsmigratie. Ik allemaal berekeningen maken de afgelopen dagen waarmee ik rekening hield met asielzoekers, kennismigranten (raketgeleerden), studenten etc, blijkt dat het alleen maar gaat over gezinsmigratie!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wapendeals met Griekenland beschamend

Morgen vindt er in Amsterdam een bijeenkomst plaats van wapenhandelwatchers. Met een beetje geluk zullen we daar morgenavond live verslag van kunnen doen. Nu alvast een artikel van Wendela de Vries van de Campagne tegen Wapenhandel.

Terwijl de Griekse economie gered moet worden met een miljardenlening is Griekenland tegelijkertijd de grootste wapenimporteur van Europa. Vooral Franse en Duitse defensiebedrijven profiteren hiervan. Van de totale Duitse wapenexport gaat 13 % naar Griekenland, voor Frankrijk is dat 12 %. Maar ook Nederland pikt een graantje mee. Griekenland is Nederlands derde grootste wapenklant, na Duitsland en VS, met 837 miljoen euro aan exportvergunningen tussen 1999-2008, ofwel 10,3 procent van de totale wapenexportwaarde over die periode. Volgens hardnekkige geruchten is het doorgaan van wapendeals en –betalingen voorwaarde geweest voor de lening aan het bijna failliete land. Een beschamende vertoning, vindt de Campagne tegen Wapenhandel.

Dit jaar verlaagt Griekenland zijn defensiebudget van 6.8 miljard euro naar 6 miljard euro, maar dat is nog steeds 2,8 procent van het Bruto Nationaal Product (BNP), terwijl het Europees gemiddelde 1,7 procent bedraagt. Als reden voor de hoge defensie-uitgaven wordt meestal de gespannen verhouding met Turkije genoemd, maar het zegt ook veel over de interne Griekse machtsverhoudingen. Terwijl ter linkerzijde wordt gepleit voor verlaging van bewapeningsuitgaven, is de invloed van militairen en defensie zo sterk, dat Griekenland voor de periode 2004-2008 door het vermaarde onderzoeksbureau SIPRI wordt aangemerkt als de vijfde wapenimporteur ter wereld. Er is geen enkele reële dreiging die een dergelijk niveau van wapenaankopen legitimeert, zeker niet als deze wordt afgezet tegen de huidige zeer reële dreiging van grote werkloosheid en afbraak van sociale zekerheid.

Wapenaankopen maken tussen de 0,6 en 1 procent van het Griekse BNP uit, en er zit nog een aantal grote uitgaven aan te komen. Frankrijk probeert Griekenland momenteel 6 FREMM fregatten te verkopen voor 2,5 miljard euro, alsmede 15 Super Puma helicopters (400 miljoen euro) en Rafale gevechtsvliegtuigen. Duitsland heeft Griekenland na zware druk overgehaald om te betalen voor een Thyssen-Krupp onderzeeër, die het land in eerste instantie weigerde terug te nemen na een mislukte opknapbeurt. Deze slepende kwestie lijkt ineens te zijn opgelost – toevallig net nu de Grieken volledig afhankelijk worden van Duitse goodwill.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Eurocrisis: niet alleen Zuid-Europa moet aan de bak

Dit is een gastbijdrage van Bas Eickhout, europarlementariër voor GroenLinks.

Het debat over de eurocrisis draait meestal uit op pleidooien om het Stabiliteitspact voor de euro beter na te leven. Vooral Zuid-Europese overheden moeten de tering naar de nering zetten. We mogen echter niet voorbijgaan aan de andere oorzaken van de crisis: het casinokapitalisme op de financiële markten en de economische kloof tussen Noord- en Zuid-Europa.

De aanpak van de crisis vraagt om meer dan alleen het terugdringen van begrotingstekorten. Europa dient tevens te werken aan een nieuwe organisatie van het bankenstelsel, structurele hervormingen en toekomstgerichte investeringen. Om het vertrouwen in de euro te herstellen, moeten ook de Noord-Europese landen aan de bak.

De eurocrisis is een vervolg op de bankencrisis. Door de handel in onbegrijpelijke derivaten heeft de financiële sector een gigantische zeepbel geblazen die in 2008 klapte. Omdat de banken te groot waren geworden om ze om te laten vallen moesten de overheden in alle landen bijspringen: private schulden werden zo omgezet naar publieke schulden. Dat was teveel voor Griekenland, dat zijn boekhouding, belastinginning en overheidsuitgaven toch al niet op orde had. Het geld om zijn schulden af te lossen leent Griekenland nu van de andere eurolanden, tegen een forse rente en keiharde voorwaarden: Athene is begonnen aan een megabezuinigingsoperatie waarbij de bezuinigingsplannen in Nederland verbleken. De Griek in de straat betaalt een hoge prijs voor de belastingontduiking door zijn rijke landgenoten en vervalsing van statistieken door zijn regeerders.

De Europese leengaranties voor Griekenland en andere eurolanden zijn dan ook geen vriendendienst, maar moeten voorkomen dat een nieuwe bankencrisis ontstaat doordat landen hun leningen niet terugbetalen. Wederom worden de banken dus gered met overheidsgeld. Het is niet meer dan logisch dat banken gaan meebetalen aan de aflossing van de publieke schulden die mede door hen zijn ontstaan. Bijvoorbeeld via een bankenbelasting en een Europese heffing op financiële transacties. Daarnaast moet haast worden gemaakt met Europees toezicht op financiële markten en met een reorganisatie van het bankenstelsel: een scheiding tussen nutsbanken en zakenbanken. De laatste hoeven dan niet meer te rekenen op redding door de staat. Financiële markten worden pas ingetoomd als er een eind komt aan de situatie waarin overheden alle risico’s dragen, maar de winsten in privé-zakken belanden.

Vorige Volgende