Het nieuws was misschien niet helemaal nieuw, maar de Zembla-uitzending over Ayaan Hirsi Ali zorgt in ieder geval voor nieuwe opschudding. In de uitzending (kijk maar) komt naar voren dat Ayaan Hirsi Ali gelogen heeft over haar beweegredenen om naar Nederland te komen. Door onder andere te liegen over haar echte naam en geboortedatum heeft ze ten onrechte een verblijfsvergunning gekregen.
Het echte nieuws zit echter in de reacties op de uitzending. In de zucht Hirsi Ali te verdedigen vergeten allerlei opinieleiders niet alleen aan welke kant van het politieke spectrum ze staan, maar ook de regels van de rechtstaat.
Zo is Leon de Winter, die toch regelmatig roept dat moslims de Nederlandse rechtstaat hebben te accepteren, opeens van mening dat zulks voor Hirsi Ali niet geldt. De feiten die Zembla bracht rondom de valse persoonsgegevens die zij verstrekte in haar asiel en naturalisatieprocedure, zijn nu geen teken dat een immigrant en volksvertegenwoordiger de Nederlandse rechtstaat met voeten treedt. Nee, volgens De Winter gaat het hier om een lastercampagne van kwaadaardige journalisten, die “kijkers hebben opgehitst om één van de moedigste mensen van Nederland te gaan haten.”
Ook columnist Emphimenco start geen discussie over de vraag of een Kamerlid dat de Nederlandse wet geschonden heeft, mag blijven zitten of niet. De belangrijkste regels die volgens hem zijn geschonden zijn journalistieke regels, nu Zembla een programma heeft gemaakt waarin feiten die al bekend waren, opnieuw onder de aandacht worden gebracht. Hij vindt het een schande van een omroep die duidelijk een ‘karaktermoord’ pleegt op Ayaan Hirsi Ali.
Zondagavond was Tegenlicht vijftig minuten op bezoek bij Google, in het hoofdkantoor in Mountain View, Californië. (kijk maar). Uit de uitzending kwam duidelijk naar voren dat Google weliswaar prachtige toepassingen bedenkt voor het Internet, maar zich niet altijd goed beseft dat het daarmee ook een grote verantwoordelijkheid op de hals haalt. Zo verkondigde Marissa Mayer, Vice-president bij Google, dat de Googlewerknemers zichzelf alleen zien als computerprogrammeurs, die handige toepassingen bedenken voor internetgebruikers, en verder niet.. Politiek? Beleid? Daar heeft Google niets mee te maken, vindt Mayer.
Maar waar ligt de grens? Meewerken aan censuur, om te voorkomen dat Chinezen weten hoe democratie precies werkt? Dat doet Google sinds een half jaar. Het bedrijf heeft lang getwijfeld, koos ervoor om in tegenstelling tot Yahoo en MSN geen diensten aan te bieden waardoor individuele gebruikers kunnen worden opgepakt. Maar dankzij onder andere Yahoo, MSN en ook Google weet de jonge generatie Chinezen niet wie die man was voor die tank, en waarom hij daar stond.
Gelukkig kunnen wij hier in het Vrije Westen wel alles vinden. Bijna alles dan, want in bijvoorbeeld Duitsland of Frankrijk zijn de zoekresultaten naar bijvoorbeeld Nazi ideologie wel gefilterd. Maar in tegenstelling tot in China, geeft Google in Frankrijk of Duitsland niet aan wanneer zoekresultaten niet alle informatie bevatten die er te vinden is, en waarom niet alles zichtbaar is.
De hausse van rechtszaken over copyright-schendingen gaat aan de mode-industrie grotendeels voorbij. Voor kleding gelden andere regels dan voor pakweg muziek of film, met als gevolg dat er vrijuit wordt geleend van de grote ontwerpers als Lagerfeld, Gucci of Chanel. Ketens als H & M staan erom bekend dat ze de laatste mode rechtstreeks vertalen naar de eigen, goedkope kledinglijn, zodat iedereen erin kan rondlopen. Maar dat lijkt te gaan veranderen.
Het Amerikaanse Slate vertelt hoe, aangespoord door de successen die platen- en filmmaatschappijen hebben gehaald rond het steviger beschermen van hun creatieve rechten, ook de mode-industrie een nieuwe poging doet om de teugels strakker aan te halen. De Amerikaanse mode-industrie, verenigt in de Council of Fashion Designers of America, praat met het Amerikaanse congres over het instellen van een nieuwe wet die kledingontwerpen meer auteursrechtelijke bescherming moet bieden, en zo moet voorkomen dat anderen weglopen met het ontwerp.
De mode-industrie is niet geheel onbeschermd als het gaat om rechten op ontwerp, maar dat gaat vooral over het beschermen van merknamen. Met andere woorden, het is nu niet toegestaan om een Guccibroek na te maken en er Gucci op te zetten, maar het identieke ontwerp overnemen mag wel. In het voorstel van de Council of Fashion Designers of America wordt dit nu wel verboden, al zal de juridische strijd over wanneer een kledingstuk nu gejat is en wanneer origineel dusdanig ingewikkeld zijn dat er een flinke berg juristen nodig zal zijn om een en ander uit te vogelen.
Het is dan ook zeer de vraag of de mode-industrie er iets mee opschiet.
….if you have all the facts at hand, you will see that there are two sides to every argument and that both sides are right. So, you can only have an opinion if you do not have all the facts to hand.
Jeremy Clarkson (U weet wel, die van Top Gear)
Arme Google. De afgelopen week kreeg het bedrijf uit Mountain View een flinke dosis kritiek te verwerken omdat het een Chinese versie van de zoekmachine heeft geopend. In deze Chinese versie worden zoekresultaten gecensureerd, om zo toestemming van de Chinese regering te krijgen in het land te opereren. (Het werkt overigens niet altijd, zo blijkt)
Nu is de houding van Google natuurlijk moeilijk. Met een bedrijfsmotto als Don’t be evil is het moeilijk te verkopen dat je vrijwillig meewerkt aan censuur om je bedrijfswinst een flink schop omhoog te geven. Maar in alle media-aandacht krijgt Google onterecht de zwarte piet toegespeeld.
Want hoe erg is Google’s China-avontuur in vergelijking met de concurrenten?
Zowel Yahoo als Microsoft, de twee andere grote zoekmachines, doen al langer zaken in China en censureren hun zoekresultaten. Daarnaast zijn zowel Yahoo als Microsoft nog een stapje verder gegaan. Zo speelde Yahoo gegevens van een weblogger door aan de Chinese regering, waarna de man werd opgepakt. En Microsoft haalde enkele weken geleden nog een weblog offline van een Chinees die werkzaam was voor de New York Times.
Google wist van het wespennest waarin het zich begaf. Niet voor niets hebben Larry Page en Sergey Brin samen met CEO Eric Schmidt een Evil-schaal opgesteld, waarin kon worden gemeten hoe hun mogelijke beslissing strookte met het bedrijfsmotto. Google heeft er een jaar over gedaan de knoop door te hakken naar China te gaan, maar heeft tegelijk besloten om weblog en e-mail services niet te introduceren in China, zodat Google niet hoeft te doen wat Yahoo wel deed: Individuen aangeven bij een regering waarvan bekend is dat ze niet zachtzinnig met de eigen bevolking omspringt. Daarnaast heeft Google een aparte disclaimer geintroduceerd, die alleen verschijnt op pagina’s waarin gecensureerd is.
Er is iets raars aan de hand in de wereld van de politiek. Waren de grenzen tussen links en rechts al wat vervaagd de afgelopen jaren, de afgelopen weken loopt alles volledig uit de hand.
Zo stond Jan Marijnissen voorheen bekend als iemand die opkomt voor de armsten onder de arbeiders. Maar de voorman van de Socialisten wil dat dat wel beperkt blijft tot de Nederlandse arbeiders. Poolse vrachtwagenchauffeurs bijvoorbeeld, die echt aan de onderkant zitten van de inkomensschaal, moeten worden uitgesloten van werk hier.
Eigen arbeider eerst dus. Ook al verdient een Pool nog niet de helft van een Nederlandse vrachtwagenchauffeur. Is dat nou opkomen voor de armen?
Wie dat tegenwoordig wel doet, is Balkenende. Die roept in India dat we vooral door moeten gaan met het experiment dat globalisering heet, omdat de armoede daar met grote sprongen terugloopt.
En Femke Halsema? Die wordt vanwege haar nieuwe manifest uitgeroepen tot liberaal van het jaar.
Snapt u het nog?
Waarom zou een mens een groen varken fokken dat licht geeft in het donker?
a) Because we can..
b) Om te zien wie toch elke keer de groen lichtgevende bloemen opeet
c) Omdat het mijn door God gegeven recht is mijn spareribs ook in het donker te kunnen eten.
d) anders, nl..(zie comments)
Met de almaar toenemende commercie in het achterhoofd, komt de vraag weer eens op wat wij nu zijn. Burgers of consumenten. De meeste mensen zullen automatisch zeggen dat we beide zijn. Consumenten als we de McDonalds inlopen, een nieuwe broek kopen of ons laten gaan in de Apple Store. En burgers van dit land, die er samen voor zorgen dat we niet teveel last van elkaar hebben, en blij en gelukkig over deze homp klei en zand struinen.
De Amerikaanse socioloog Benjamin Barber geeft in zijn laatste boek Fear’s Empire aan dat die twee rollen niet automatisch te vereenzelvigen zijn. Immers, als consument heb ik misschien andere doelen dan als burger. Als consument wil ik het gaspedaal van mijn auto ook gebruiken; die kilometerteller kan niet voor niets tot de 220, en ik moet al genoeg doen in die korte dag. Maar als burger wil ik niet dat iedereen met honderd door het dorp scheurt. Mijn kind moet er tenslotte ook nog over straat.
Niet alleen hier, ook in de rest van Europa is zichtbaar dat de sociale cohesie van de maatschappij achteruit is gegaan, en dat de bewoners van deze landen meer betrokken zou moeten zijn bij de samenleving. Maar hoe wil de overheid ons meer burger laten zijn als we tegelijkertijd ook nog meer consument moeten zijn? Misschien is de enige manier om ons meer burger te laten voelen wel, om de commercie een stapje terug te laten nemen.
De Italiaanse kunstwereld staat op zijn kop. Premier Berlusconi wil ongeveer een derde van de staatssubsidie voor kunst stopzetten. De subsidieverlaging maakt deel uit van een grootste bezuinigingsoperatie om het gigantische begrotingstekort terug te dringen. 
Italië overtreedt de begrotingsregels van de EU-landen, en daar moet iets aan gebeuren.Maar niet zonder slag of stoot natuurlijk. Operazangers bijvoorbeeld, zijn in hongerstaking gegaan om tegen de plannen te protesteren. De traditioneel goed doorvoede operazangers en -zangeressen pakken de staking echter wel op zijn Italiaans aan. In plaats van op water leven de meeste nu op een dieet van koffie. Een beslissing over de plannen wordt pas eind dit jaar verwacht.
Niet allemaal natuurlijk, maar volgens een nu niet meer zo geheim onderzoek van het Britse ministerie van Defensie blijkt wel dat ongeveer 65 procent van de Iraki’s de zelfmoordaanslagen tegen Amerikaanse en Britse troepen steunt. Ongeveer 1 procent vindt dat de aanwezigheid van Amerikaanse en Britse troepen helpt bij de wederopbouw van het land. Eindelijk lijkt er een goede verklaring voor de eindeloze stroom aanslagen. Want een van de basisregels van een gewapende opstand is immers dat er steun moet zijn onder de plaatselijke bevolking om een langdurige guerilla-oorlog te kunnen voeren.
Maar waar is het toch mis gegaan? Een overgrote meerderheid van de Iraakse bevolking wilde graag dat Saddam ging, en veel daarin vonden een Amerikaanse inmenging onvermijdelijk en behulpzaam.
Direct na de inval zijn er vele jihadstrijders van buiten Irak de slecht beveiligde grenzen over gestoken om de heilige strijd tegen de Amerikanen te voeren. De Iraki’s waren geen voorstander van deze buitenlandse inmenging, en wilden de Amerikanen en de Britten wel helpen om deze Jihadi’s weg te krijgen. Maar de strategie van de Amerikanen, door het Amerikaanse Slate prachtig verhaalt in een relaas over Operation Matador, zorgt ervoor dat de Iraki’s steeds vaker slachtoffer worden van slecht militair-strategisch inzicht van de kant van de geallieerden.