Eurocraat

Dat was mijn eerste reactie, en ongetwijfeld de reactie van veel mensen, na het zien van Geert Wilders’ langverwachte filmische magnum opus Fitna. In zekere zin moet je respect hebben voor Wilders: maandenlang het land èn de halve wereld in beroering gehouden om wat uiteindelijk niet meer dan een zondagavond-youtube-knip-en-plak- product blijkt te zijn.

Niet alleen vertelt Wilders ons niets nieuws (er zijn nare extreme moslims), zelfs de manier waarop hij het ons verteld is volstrekt onorigineel. De gemiddelde FOX-newsuitzending is haatdragender, de gemiddelde Hollywoodfilm bloeddorstiger, de gemiddelde Geenstijl-reaguurder ongefundeerd tendentieuzer en kwetsender.

Het is natuurlijk, nog steeds, heel goed mogelijk dat de film bloedvergieten zal oproepen. Er zitten immers genoeg mensen klaar om zich heel boos om iets te maken, en die zullen elk excuus aangrijpen om eens wat vlaggen te verbranden en, in het ergste scenario, wat mensen opblazen. Dat is in dat geval geheel de schuld van die mensen en niet van Geert Wilders, want wat hij laat zien is niet radicaal anders dan honderden andere filmpjes, over de diepste krochten van het internet verspreid.

Waar ik me eigenlijk vooral zorgen om maak is dat de reputatie van Nederland als filmproducerend land de ergste schade heeft ondergaan sinds Flodder in Amerika.

Er is wederom gedonder in de gemeente Dinkelland. Nadat eind vorig jaar na een crisis in het college de burgemeester weggestuurd werd door de gemeenteraad (zeer tegen de zin van de bevolking in), moet nu een wethouder opstappen vanwege belangenverstrengeling. Ironisch genoeg was het juist de kritiek van de burgemeester op die belangenverstrengeling die de gemeenteraad hem deed wegsturen.

Het is duidelijk dat Dinkelland onbestuurbaar dreigt te worden en de politieke verhoudingen en het vertrouwen van de burgers in de politiek behoorlijk worden verziekt. Dat roept de vraag op of de landelijke overheid niet moet ingrijpen.

Iets vergelijkbaars was er een tijd terug aan de hand in Delfzijl. Àlle politieke partijen hadden het daar in de ogen van de bevolking dusdanig verpest, dat bij de gemeenteraadsverkiezingen bijna een derde blanco stemde, een unicum in de Nederlandse geschiedenis.

Er is een paardenmiddel dat de rijksoverheid kan gebruiken. Begin jaren `50 zette de landelijke overheid de democratisch gekozen gemeenteraad van Finsterwolde (waar de communisten een absolute meerderheid bezaten en een financieel onverantwoord beleid voerden) aan de kant en verving hem door een regeringscommissaris (die voorheen de burgemeester was), die daarna alleen het bewind over de gemeente voerde.