Ernst-Jan Pfauth

31 Artikelen
3 Waanlinks
83 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bloggers, betreed de offline wereld!

Anti-oorlogsactivisten gefotografeerd door David FentonDavid Fenton is de PR man van links Amerika. Of progressief Amerika, om met zijn woorden te spreken. Hij is een allrounder, van tekstschrijver tot concertorganisator, met een leven uit een intelligent jongensboek. Bovendien tackelt hij het vooroordeel dat PR mensen voor geld alles zeggen. ,,Fenton Communications is anders, wij hebben een visie,” zegt Fenton in de Washington Post. Deze idealistische en succesvolle Amerikaan zou een rolmodel moeten zijn voor elke blogger met een missie.

Op zijn dertiende verjaardag kreeg David een camera. Drie jaar later was hij professioneel fotograaf. Tijdens zijn middelbare school periode kreeg hij een opdracht van Life en weg was David. In de voorzomer van het hippietijdperk verliet hij school, took the money and ran. Gehuld in de wietwalmen van de hippies bouwde hij aan zijn carrière. Politiek activist en Yippie Abbie Hoffman was zijn mentor, dichter en hippielobbyist Allen Ginsberg leerde hem mediteren.

What Would Jesus Drive?De lijst van activiteiten die hij ondernam, lijkt eindeloos. Nadat hij bekendheid had verworven als anti-Vietnamoorlog-activitist, organiseerde hij de vijfdaagse “No Nukes” concerten in 1979, overtuigde 750 chefkoks geen gerechten met zwaardvis meer te maken, haalde Nelson Mandela in 1990 naar de VS en streed zij aan zij met Al Gore tegen global warming. Een mooi voorbeeld dat zijn oeuvre typeert, is zijn actie tegen benzineslurpende auto’s. Op posters en in advertenties drukte Fenton de volgende slogan af: “What Would Jesus Drive?”.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Talententragedie, fantasieën op het web

Allison StokkeAllison Stokke is een achttienjarige polsstokhoogspringster die record na record verpulvert. Naast een ijzeren discipline, fabelachtige motoriek en duizelingwekkende sprongkracht kent Stokke nog een kwaliteit: ze ziet er bijzonder goed uit. Daar zijn duizenden mede-internetters het volmondig mee eens, tot groot verdriet van Allison.

Stokke?s ongenoegen is zo groot dat het vandaag de voorpagina van de Washington Post haalde. In een artikel van maar liefst 1543 woorden krijgt de hoogspringster de ruimte om haar relaas te doen.

Op 8 mei ontdekte blogger Matt Ufford dit juweeltje van de Amerikaanse sportvelden. De post die hij aan haar wijde, was in korte razend populair. Een hype was geboren. Een zoektocht met Yahoo levert bijna 310.000 resultaten op.

Allison StokkeHet gevolg? Elke wedstrijd die Stokke nu met een reuzesprong bekroont, mag op de belangstelling van tientallen journalisten rekenen. Geweldig voor Stokke hoor ik u denken. Haar niet zo bijster populaire sport is opeens geliefd in sportnatie Amerika.

Maar nee, Allison laat zich ernstig van slag brengen door de uitlatingen van een klein groepje perverselingen. ,,Ik voel me misbruikt. Mijn lichaam is gestolen en is nu een publiek bezit?, aldus de athlete.

Mijn advies aan Stokke: niet zeuren. Die vieze mannetjes riepen je toch al dagelijks na op straat en op een gegeven moment was je toch wel in de spotlight beland. Droog je traantjes en ga op de thee bij Anna Kournikova. Zij en haar Russische tennisvriendinnetjes weten precies hoe je met een engelengezichtje, een slanke taille en sport als excuus, miljoenen dollars binnen kunt slepen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Internet de opvolger van LSD

LearyHet is een broeiend hete zondagmiddag. Ik sta in de rij voor het Whitney Museum of American Art op Madison Avenue, NYC. Achter mij staan vier meisjes met wapperende zomerjurkjes en bloemen in hun haar. Hun verschijning legitimeert het onderwerp van de tentoonstelling die ik wil bezoeken: Summer of Love, Art of the Psychedelic Era. Veertig jaar na die legendarische zomer, kleden tieners zich nog steeds naar het stijlbeeld van toen. Het is een mooie illustratie van de invloed dat het langharig tuig op de wereld heeft gehad.

Gewapend met de gratis audiotour stap ik de in oranje geschilderde zaal binnen. De psychedelische muziek die door mijn witte oordopjes klinkt, is fascinerend mooi. Jimi Hendrix, The Fugs, Janis Joplin, Santana, Country Joe & the Fish en het legendarische kwartet uit Liverpool, geniale artiesten die één ding gemeen hadden: ze putten hun inspiratie uit LSD.

EssoDe synthetische drug loopt als een rode draad door de tentoonstelling heen. Ik zie grootmoeders in een trip, kunstwerken die verbeelden dat LSD de benzine was waar hippies op draaiden, luister naar het White Album en stap ruimtes in die mijn evenwichtsorgaan danig op de proef stellen. Maar ik raak bovenal onder de indruk van de wilskracht van de hippies om op te komen voor hun idealen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

E-mail aan eigen succes ten onder?

MailboxTijd voor een experiment. Een vrij tijdrovend experiment, maar absoluut de moeite waard. U heeft nodig: een printer, enveloppen, brievenbus en tenslotte, uw e-mailprogramma. Wanneer u morgenochtend goedgemutst en met een cup of ambition in de hand uw e-mailprogramma opent, print u alle ontvangen e-mailtjes uit. Dit blijft u de hele dag door doen. Als u de handeling van het printen achter de rug heeft, stopt u de printjes in een envelop, welke u vervolgens sluit en op een stapel legt. Deze stapel noemen we ‘brieven’. U weet wel, er was een tijd dat naast rekeningen en folders van de pizzakoerier, ook brieven op de deurmat vielen.

Die situatie van vroeger, gaan we nu dus simuleren. Om zeven uur stopt u met het printen van de digitale post. Dit tijdstip is natuurlijk geïnspireerd op het moment waarop de postbode de rode oranje brievenbus leegt. U pakt de stapel ‘brieven’ op, loopt naar de brievenbus en werpt vervolgens de brieven stuk voor stuk door de sleuf.

Het resultaat? Een visueel metafoor van de hoeveelheid digitale post die u dagelijks ontvangt. Best veel hè? Zoveel dat het sommige mensen teveel wordt. Zo kondigde thee-drinkende technoster Moby onlangs aan dat hij de rest van het jaar geen e-mail meer zou gebruiken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

African Idols

Angelique KidjoHet spijt me, ik heb gisteren naar de finale van American Idol gekeken. Amerikanen kunnen nu eenmaal een goede show neerzetten, die naast 28 miljoen Amerikanen zelfs een nuchtere Hollander aan de buis gekluisterd houdt. Fox verzorgde het spektakel, een bedrijf waar ik normaalgesproken geen hoge pet van op heb. De invloed van Murdoch op ?s werelds enige supermacht is schrikbarend groot. Maar ondanks mijn intens kritische instelling, wisten Rupert en consorten mij toch positief te verassen.

Even een weekje terug in de tijd. Ik ben aanwezig bij een benefietbijeenkomst van Grammy-genomineerde Angelique Kidjo in de walgelijk hippe New Yorkse wijk the Meatpacking disctrict. Na afloop praat ik met de Afrikaanse zangeres over hoe de media haar continent in de spotlight zet.

Uiteraard is Kidjo ver van tevreden over de media-aandacht voor Afrika. ,,Alleen de gruwelen worden in beeld gebracht. Mensen die de mainstream media volgen, denken waarschijnlijk dat Afrika alleen dood en verderf kent. Maar wij zijn ook mensen, met dezelfde passies en waarden. Naast de primaire levensbehoeften verlangen wij ook naar liefde en feesten. Al het positieve dat daaruit voortvloeit, blijft door het westen onopgemerkt.?

Terug naar Fox, de zender van Bill O?Reilly, non-nieuws en pro-Bush verslaggeving, Een wanstaltig instituut dat haar publiek voorhoudt ?fair and balanced? te zijn. Juist die zender toonde haar miljoenenpubliek gisteren een positief beeld van Afrika. Een Afrikaans kinderkoor mocht na Smokey Robinson en Gladys Knight een show weggeven. Dat deden ze met enthousiasme en de allure van een groep échte idols. Kidjo zat waarschijnlijk tevreden achter de tv, zachtjes meezingend met haar hemelse stem.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nachtmerrie voor Engelstalige journalisten

OutsourcingHet fenomeen outsourcing grijpt als een octopus om zich heen. Na confectie, helpdesks en computerprogrammeurs is het nu tijd voor het vak journalistiek om naar ontwikkelingslanden te vertrekken.

Een nieuwswebsite in Pasadena, Californië, heeft twee reporters aangenomen om dagelijks verslag te doen van de gemeenteraad. Ze hoeven daar niet voor naar kantoor te komen, sterker nog, ze zullen het kantoor waarschijnlijk nooit zien. De twee journalisten wonen namelijk duizenden kilometers verderop, in de Indiaanse steden Mumbai en Bangalore.

Hoofdredacteur Macpherson spreekt van een ‘revolutionair idee’. Amerikaanse journalisten zijn waarschijnlijk minder enthousiast over deze ontwikkeling. Momenteel ben ik werkzaam als journalist in de Verenigde Naties en ik kan me goed voorstellen dat een journalist door middel van de VN-nieuwssite en een telefoon ook goed verslag kan doen de wereldpolitiek.

Nederlandse journalisten mogen zich gelukkig prijzen in zo’n obscuur taaltje te schrijven. Anders hadden zij ook voor hun baan kunnen vrezen.

Hoe ver verwacht u dat deze ontwikkelingen gaan?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zwartboek scoort bij Amerikaans bioscooppubliek

Black BookHoewel de New York Times Zwartboek ?onwaarschijnlijk vulgair? noemt, ontvangen Amerikaanse bioscoopbezoekers Verhoevens film met gejuich. Draaide de film tijdens haar eerste weekend slechts in negen zalen, drie weken later is Zwartboek te zien in vrijwel elke grote stad aan de oost- en westkust van de VS.

Donderdagavond, het Union Square Regal theater in New York. Om kwart voor elf druppelen enkele bezoekers de zaal binnen. Allen klaar voor een lange zit, want de film duurt 2 uur en 25 minuten.Terwijl de Nederlandse taal door de Amerikaanse bioscoop schalt, tel ik 22 mensen. Geen slechte score voor een film die tot diep in de doordeweekse nacht duurt.

In een van de weinige rustige momenten die Zwartboek kent, meen ik enkele zuchten te horen. Maar als ik na afloop met bezoekers spreek, hoor ik weinig negatieve geluiden. ,,Ontroerend, prachtig hoe de film de sterke en zwakke kanten van de menselijke geest weet te illustreren?, zegt de 61-jarige John Smith, die mijn ongelovige blik tijdens het uitspreken van zijn naam opmerkt en prompt zijn rijbewijs laat zien.

Kathleen (20): ,,De film is echt heel goed gemaakt en geeft een andere blik op de holocaust. Normaal gesproken zijn in films de nazi?s slecht en de verzetsmensen goed. De realiteit is minder simpel en dat laat Verhoeven zien?. Ook Melanie (32), is onder de indruk: ,,De mix tussen historische fictie en moderne actie is prachtig?.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Leven ontvoerde BBC-journalist onzeker

BBC?s posterTerroristen houden nog steeds de BBC-correspondent Alan Johnston vast. De vorige elf journalisten die door Palestijnse terreurgroepen gegijzeld werden, kwamen na enkele dagen ongedeerd vrij. Johnston daarentegen is nu al ruim een maand vermist. Sinds enkele uren gaan er zelfs geruchten dat hij vermoord is. Binnen de Verenigde Naties veroorzaakt zijn ontvoering veel commotie.

De secretaris-generaal loofde donderdag zijn werk, dat ?wereldwijd een geweldige reputatie had?. Hij beloofde alles binnen zijn mogelijkheden te doen om een einde te maken aan de gijzeling. Johnston?s collega?s in de Verenigde Naties herinneren Ban Ki-Moon met een poster op hun deur (zie rechts) dagelijks aan deze belofte.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Persvrijheid gegijzeld

PersvrijheidAlan Johnston, de enige westerse journalist die de moed had om zich in de Gazastrook te vestigen, zit nog steeds vast. Protesten van andere journalisten uit de Gazastrook en Groot-Brittannië mogen niet baten. Meer naar het oosten, in een ander probleemkind van de wereldpolitiek – Afghanistan -, werd tot 18 maart de Italiaanse journalist Daniele Mastrogiamoco gegijzeld. De journalist die hem begeleidde, Adjmal Nasqhbandi, heeft tot nog toe echter niet zijn vrijheid teruggekregen. Evenals de elf gegijzelde journalisten in Irak. (Bron)

Johnston, Mastrogiamoco en Nasqhbandi zijn tijdelijke iconen van de terroristische wandaden die journalisten tijdens hun werk ondervinden.

In 2006 kidnapten terroristen 56 journalisten, aldus Reporters Sans Frontiers. Een keer in de zoveel tijd berichten media uitvoerig over weer een collega die in levensgevaar verkeert, maar een structurele aanpak is tot nog toe niet gevonden.

De directeur-generaal van UNESCO, Koïchiro Matsuura, riep vandaag terroristen op hun gijzelingen te staken: “When a journalist is abducted, the whole of society is taken hostage”. Naast dat ze het leven van de journalisten en hun familie en vrienden ruïneren, vormen de gijzelingen een bedreiging voor de persvrijheid. Alleen de allermoedigste journalisten durven zich nog te begeven in Afghanistan, Irak en de Gazastrook. Door de vele gijzelingen zijn dit er steeds minder.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Orwell als verkiezingswapen

Sommige geniale boeken lees je te laat, of nooit. Sargasso bracht onlangs nog de Ongelezen boeken Lijst uit -Tolkien op nummer 1-, het boek waar ik op doel is zo belangrijk dat het er niet eens tussen staat. Maar misschien is het goed dat ik de laatste bladzijde slechts twee dagen geleden omsloeg, want nu George Orwell’s 1984 opeens weer wereldnieuws wordt, ligt dit meesterwerk mij nog vers in het geheugen. Orwell schrijft in het boek een verschrikkelijke toekomstvisie van zich af. In 1949 voorzag hij dat de wereld 35 jaar later in drie dictatoriale staten onderverdeeld zou zijn. In een van deze staten, Oceania, regeert Big Brother en zijn Partij. De Partij heeft totale controle over het volk en streeft naar techniek waarbij de gedachten van de inwoners gelezen kunnen worden.

In de DDR kwam de Stasi in 1984 dicht bij deze toekomstvisie – filmtip: Das Leben der Anderen – maar in Amerika diende Orwell destijds slechts als bron van vermaak. Ridley Scott maakte een Superbowl-commercial waar IBM als Big Brother werd neergezet en Apple’s Macintosh zich presenteerde als de verlossende en nieuwe manier van computergebruik.

23 jaar later heeft de Patriot Act 1984 voor de Amerikanen iets dichterbij gebracht. Maar uitgerekend binnen de politieke hoek die daar verandering in moet brengen, wordt Orwell door een anonieme producer weer als een vorm van reclame ingezet:

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Sexy bloggers

Bloggers in WilliamsburgMode- en cosmeticabedrijven zijn constant op zoek naar een hippe doelgroep die van een product een nieuwe must-have moet maken. Door hun werkwijze valt gemakkelijk heen te prikken. Het fashiontuig signaleert een trend, geeft het beestje een naam en lanceert vervolgens met veel bombarie een product. Ter illustratie een recente case, de blogger.

Bloggers zijn trendsettend, kritisch, invloedrijk, provocatief, personen van het jaar, zoals u merkt ook weinig bescheiden en dus een aantrekkelijke doelgroep voor listige marketeers. Daarom zijn de bloggende dames en heren vanaf heden lid van de technoseksuele generatie.

Mocht deze benaming associaties met erotisch getinte machinale handelingen oproepen, dan zit u er volkomen naast. Een technoseksueel beheerst namelijk een unieke kunst. Hij of zij weet een mogelijke liefdespartner op te winden met schrijven: ?She likes how he blogs, her texts turn him on. It?s intense. For right now.?. Bedenker van deze zeer originele nonsens? Hetzelfde bedrijf dat in begin jaren ?90 de hele grunge generatie van dezelfde geur wist te voorzien, Calvin Klein.

CK in2uHet New Yorkse mode-imperium brengt 1 april in een oplage van twee miljoen flesjes de eau d’toilette CK in2u uit. De in wit plastic en glas uitgevoerde verpakking moet bloggers herinneren aan het apparaatje waarvan zij massaal luisterslaven zijn geworden. Een ‘directe, spontane en verleidelijke’ geur is voorbestemd medeschrijvers in veroering brengen. Maar laten de hippe twintigers zich wel zo makkelijk bespelen?

Vorige Volgende