Dimitri Tokmetzis, auteur op Sargasso

Herinnert u zich het arme meisje Savanna nog? Door haar moeder gedood, in de kofferbak gepropt om in een bos te worden begraven? Herinnert u zich het meisje van Nulde nog? Of Gessica, het Maasmeisje?

In de eerste jaren van het vorige decennium zouden we het niet meer pikken dat kinderen mishandeld worden, zeker niet als er al een legertje hulpverleners bij het gezin betrokken was. De handen gingen uit de mouwen. Ieder gezin kwam in een Elektronisch Kind Dossier, alle leerlingen in een Elektronisch Leerling Dossier, alle vermoedens in Verwijsdexen, stadsmariniers kwamen achter de voordeur, ieder kind kreeg een risicoscore, GGD’s gingen alle kleuters screenen, iedere gemeente kreeg een Centrum voor Jeugd en Gezin en Rotterdam verklaarde de oorlog aan huiselijk geweld. Een oorlog tegen geweld. Je moet er maar opkomen.

Geen gezin meer uit beeld. Geen hulpverlener meer die zich achter de verantwoordelijkheid van een ander – altijd weer die ander – zou verschuilen. En wat is het resultaat?

Tussen 2005 en 2010 is het aantal mishandelde kinderen niet afgenomen.

Maar nu gaat dat dan echt veranderen, zegt staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten-Hyllner in het nieuwe, jawel, actieplan aanpak kindermishandeling ‘Kinderen Veilig Thuis’. Nee echt, dit keer is de regering serieus. De vorige vijf actieplannen waren even om warm te draaien.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Open landen | Gesloten landen

29 november 2011 , 16:00 , door Dimitri Tokmetzis

Ongeveer de helft van de landen met een Wet openbaarheid van bestuur (Wob) levert desgevraagd geen openbare informatie. Dat is de conclusie van het Amerikaanse persbureau Associated Press na een indrukwekkend wereldwijd onderzoek (ga dat zien, ook video, maar wel na het uitlezen van dit stukje aub).

Het persbureau diende bij 105 landen met een Wob (waaronder ook China) een verzoek voor een overzicht van alle arrestaties in het kader van anti-terrorismemaatregelen. Het valt meteen op dat de West-Europese landen slecht scoren. Zuid-Europa en Oost-Europa doen het uitstekend en leveren snel informatie. Ook Turkije, Armenië en enkele Latijns-Amerikaanse landen leveren prompt bruikbare informatie.

Nederland doet het slecht. Niet alleen is ze te laat met het verstrekken van de gevraagde informatie, ook blijkt de informatie niet bruikbaar. Nederland deelt de slechte notering met Rusland, Jordanië, Zwitserland, Bolivia, Colombia en een paar kleine eilandstaatjes.

Nu is de steekproef natuurlijk erg beperkt: slechts 1 verzoek werd gedaan in ieder land, maar dat de Nederlandse openbaarheid van bestuur op zijn zachtst gezegd nogal gebrekkig is, is wel duidelijk: de procedure is een van de traagste ter wereld, terwijl het aantal Wob-verzoeken in Nederland zeer laag is.