Crachàt

Misschien hoorde u er van: sinds enkele jaren woedt er een strijd om een kind. De situatie is even hartverscheurend als grensoverschrijdend.
Bondig: een jonge vrouw laat zich bevruchten, om het kind af te staan – draagmoederschap.
Het kind wordt beloofd aan de natuurlijke vader/zaaddonor van de baby: Bart Philtjens. Na 7 maanden besluit de draagmoeder het kind te verkopen aan een Nederlands echtpaar. Dit omdat de natuurlijke vader en zijn (onvruchtbare) vrouw, niet langer geld aan de draagmoeder wensten te geven voor meer dan afgesproken – bovenop de 8000 euro die het kind moest kosten.
Kort daarop kregen zij van de draagmoeder te horen dat het kind tòch van haar echtgenoot was, èn nog wat later in een laatste mailtje dat het ‘vanwege al de miserie’ doodgeboren was.
Nadat ze het eerst had aangeboden aan een Limburgs homokoppel is het daarna dus verkocht aan het Nederlandse echtpaar.
De adoptie is door een Nederlandse rechter snel adoptief toegekend aan dat Nederlandse koppel.
“Ik ben Donna, uit Utrecht.”
Komt de aap uit de mouw: na jarenlang juridisch getouwtrek omtrent de DNA-analyses, blijkt Bart Philtjens de natuurlijke vader te zijn.
Wat al geweten was. Uiteraard. Door iedereen.
Op het Nederlandse gerecht na, die wellicht niet veel meer hebben kunnen doen dan naar juridische papieren kijken om hun oordeel te vellen.
En die laatste uitspraak mag u met enig sarcasme in mijn stem uitgesproken horen.
Want aan alles is gedacht behalve de natuurlijke vader, en de tragische held van dit verhaal, het meisje.