Deena Abdelwahed wil alles wat haar beweegt in Arabische folkmuziek (sha’bi) omzetten naar Arabische clubmuziek. ‘The Key To The Exit’ is het openingsnummer van haar laatste album Jbal Rrsas (‘Bergen van Lood’).
Misschien heb ik Lana Del Rey onterecht afgeschreven als hedendaagse popartiest, zonder het te luisteren nota bene. Omdat haar nummer ‘A&W’ volgens Pitchfork het beste nummer van 2023 is, ging ik toch maar luisteren. En tja, dan moet je er toch maar een Closing Time van maken.
Nog een klassieker dan die wordt besproken in de driedelige docuserie Can You Feel It – How Dance Music Conquered the World: ‘Pacific State’ uit 1989 is een housenummer van 808 State, een groep van drie house-artiesten uit Manchester. Het nummer werd kennelijk in die tijd zo definiërend gevonden voor de tijdgeest dat de BBC besloot het nummer op de achtergrond te draaien bij beelden van de val van de Berlijnse muur.
Op NPO is de driedelige docuserie Can You Feel It – How Dance Music Conquered the World (BBC, 2018) te zien. Deel 1 over de geschiedenis van de beat, waarin we de ontwikkeling van disco, house en techno volgen, is het meest boeiend (deel 2 gaat over de opkomst van de club, deel 3 over de DJ’s). Een van de belangrijke figuren in die geschiedenis die aan het woord komen is Derrick May, een technopionier uit Belleville (een suburb van Detroit, de bakermat van techno). Onder de naam Rhythim Is Rhythim (samen met Michael James) bracht hij in 1987 het nummer ‘Strings of Life’ uit wat een house- en techno-klassieker zou worden. Voor de liefhebber – of voor wie een afkeer heeft van house/techno – is hier ook een versie met echte strings.
New Age Doom is een band die naar eigen zeggen bekend staan om hun “freewheeling chaos”, te omschrijven als een combinatie van noise en drone-rock. Samen met indie-zangeres Tuvaband (Tuva Hellum Marschhäuser) maakten ze het album There Is No End (2023).
De Australische avant-garde jazzband The Necks maakt al een eeuwigheid (of nou ja sinds 1987) geïmproviseerde albums met nummers die een eeuwigheid duren (of nou ja lang, zoals het nummer ‘Drive By’ van een uur). Hun kunst is om hun herhalende melodieën en ritmes langzaam op te bouwen op zo’n manier dat het niet gaat vervelen en je er volledig in opgaat. ‘Signal’ duurt slechts 20 minuten en staat op hun laatste album Travel (2023).
Shoegaze-band Slowdive heeft een nieuw album, everything is alive – hun tweede na een pauze die 22 jaar duurde (1995-2017). Maar aangezien we Slowdive nog nooit in de Closing Time hebben gehad, kies ik voor vanavond toch maar een nummer van hun klassieker in het genre uit 1993, Souvlaki, dat hier ooit wel op een lijstje terechtkwam.
Psychedelische techno met gitaren: het nummer ‘V-II’ duurt op het album twee keer zo lang en eigenlijk moet je de nummers ervoor en erna ook luisteren voor het hypnotiserende effect dat Föllakzoid met hun laatste album V – vier lange, minimalistische nummers – wil teweegbrengen.
Boeiend hoe sommige nummers op het album Circuitous uptempo en laidback tegelijk klinken. Afrikan Sciences, die zichzelf ‘rhythmist and sonic explorer’ noemt, maakt free jazz in het voetspoor van Sun Ra waarbij ritmes een belangrijke rol spelen.
Als je deze muziek van The Bug, een helft van Techno Animal, op plaat zou luisteren zou je checken of het toerental wel klopt, maar zijn muziek is gewoon traag en heavy. Futuristic dub, noemt The Bug zijn serie EP’s getiteld Machine.
“Part experiments, part sketches” schrijft post-hardcore-trio Moin over hun EP Clocked Off. Door het gepraat en geschreeuw door de muziek heen hebben hun nummers inderdaad wel iets weg van korte verhalen of filmfragmenten – uit het horrorgenre dan wel: geen idee wat er aan de hand is maar het voelt nogal unheimlich.
De muziek van de Chileense Natureboy Flako heeft iets spiritueels – “this album is offering a mind travel to focus and re-calibrate. Nature Heals!” schrijft hij op Bandcamp bij zijn album Ambitus Of Beauty – maar dan niet van het zweverige soort: zijn muziek is vooral speels en verrassend en soms een beetje gek.