Abhorsen

Het is op dit moment goed mis in Kenia. Hoewel de rust in de hoofdstad wedergekeerd lijkt te zijn vreest men in de rest van het land nog steeds voor een burgeroorlog, en mogelijk zelfs etnische zuiveringen. Kenia werd echter lange tijd juist gezien als het voorbeeld voor de regio. Het meest stabiele land in Afrika, met een opkomende economie en sterk groeiende middenklasse. Het geweld kwam dan ook als een verrassing voor de Westerse wereld. Maar was dit wel zo’n plotselinge omslag die niemand had kunnen zien aankomen?

Voordat de onrust in Kenia begon las ik een theorie die door de recente gebeurtenissen in Kenia kracht wordt bijgezet. Waar wij westerlingen denken dat democratie overal ter wereld op dezelfde manier wordt ervaren is dit waarschijnlijk juist regiogebonden. Zo zou men in Afrika het democratische proces fundamenteel anders ervaren, veel meer langs de traditionele stam-lijnen. Een politicus komt vooral op voor de welvaart en rechten van zijn stam.

De stam, het eigenbelang en de belastingen
Nu lijkt dat nog niet zo wereldschokkend, immers elke politieke partij komt op voor haar eigen kiezers. In Afrika lijkt dit echter vaak verder te gaan. Een politicus bestuurt niet zozeer het land voor het volk, maar men zet zich blijkbaar enkel in voor de eigen stam. Zo denkt men anders over belastinggeld. Een Afrikaanse politicus ziet belastinggeld niet zozeer als de collectieve opbrengsten van het volk, voor het volk. Nee, hij ziet dit als geld dat het volk aan hem persoonlijk geeft om te gebruiken voor persoonlijke doeleinden. Belastinggeld is niet meer van het volk, maar van de individuele politicus, om mee te doen wat hij wil, iets dat vaak tot exorbitante zelfverrijking leidt, maar ook tot het aanwenden van alle gelden enkel en alleen voor de eigen stam.