Brits trainingskamp voor Taliban-strijders?
Taliban-strijders bekeren door ze een militaire opleiding te geven zonder medeweten van de Afghaanse regering.
Scientology schenkt “lesboeken” aan scholen
Wijze lessen van Hubbard
Tetris spelen met echte mensen! [via]
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
In 1990 richten Martin Walkyier (ex Sabbat) en Steve Ramsey (ex Satan/ex Pariah) de band Skyclad (ritueel naakt) op. Een band die later niet alleen bekend zal worden vanwege het uitvinden van een nieuw muziekgenre; de folk metal, maar ook vanwege de meesterlijke, maatschappij kritische teksten van vocalist Walkyier. Vanaf het eerste album is het duidelijk dat de band een serieuze boodschap heeft. Ver voordat de film an inconvenient truth bekend wordt bij het grote publiek staan de teksten van Skyclad al bol van de waarschuwingen over het milieu. Een boodschap die zich op latere albums verder uitbreidt met aanklachten richting geloof, politici, kapitalisme en fascisme. De liedjes gaan echter ook meer en meer de menselijke kant van verdriet tonen; liefdesverdriet en depressie. Alles meesterlijk verpakt in een catchy “folk metal” jasje en ijzersterke teksten vol woordgrapjes.
(If I Die Laughing, It’ll Be an Act of God / Oui Avant-Garde a Chance)
Irrelevant microbes with colour TVs
You say, ‘Why waste concern on the rivers and trees.
They belong to mankind to exploit as we please?’
Face up to the fact that mankind’s a disease
Irrelevant microbes with colour TVs.
– Our Dying Island
Webwereld ontdekt dat de overheid ondanks beloftes Microsoft voortrekt en open source en open standaarden tegenwerkt. De SP stelt inmiddels Kamervragen.
GC’s nieuwste middel voor wereld dominantie!
<!–HYPNOTIZE>
<BELIEVE> GeenCommentaar is de beste website ooit! </BELIEVE>
</HYPNOTIZE–>
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Duvelduvel is een bekende naam binnen de Nederlandse hip-hop. Begonnen als een samenwerking tussen de rappers Duvel, Supahdupah en Rein de Vos maakte Duvelduvel vanaf haar geboorte direct indruk. Voor lezers die iets minder bekend zijn met de Nederlandse hip-hop scene; Opgezwolle waren fan van Duvelduvel (beide acts hebben uiteindelijk ook samen een CD uitgebracht: ‘Opgeduveld’).
Drijvende kracht achter Duvelduvel is Duvel (Ritchie Zebeda). Duvel is al sinds de jaren tachtig actief in de Rotterdamse hip-hop scene en kan dan ook met recht een veteraan genoemd worden. Hij begon in breakdance collectief Masters Of Rock en tegen het einde van de jaren tachtig verdiepte hij zich meer en meer in het maken van muziek. Duvelduvel brak pas in 2004 door naar een groter publiek met het album ‘Aap-o-theek’. Daarna heeft de act een stormachtig bestaan doorgemaakt.
(Tis Leuk geweest / Aap-o-theek)De geest van Theo lijkt nog steeds onverminderd door ons land te waren. Iedereen moet tegenwoordig niet alleen overal een mening over hebben, maar deze het liefst ook nog op TV of op het internet verkondigen! Dit alles onder het strijdlustig wapperende vaandel van vrijheid van meningsuiting. Dit is goed voor Nederland, wij zijn de samenleving! Openheid, geen gluiperige achterkamertjespolitiek. Altijd overal inzicht in ieders mening, alle besluitvorming publiekelijk uitvechten. Je moet immers altijd voorbereid zijn als er een publiciteitsgeile cameraploeg een microfoon onder je snufferd duwt. Of beter nog deze zelf opzoeken.
Een recent voorbeeld hiervan zijn de uitspraken van Korpsbeheerder Hubert Bruls die openlijk in de media moet verkondigen dat hij lekker niet gaat doen wat er van hem gevraagd wordt. Excuse me? Als je het niet met iets eens bent kan je dat ook binnenkamers te berde brengen. Niet alles hoeft in de media gebracht te worden. Binnen veel overheidsinstellingen lijkt het idee te heersen dat je een eiland op zich bent als korpsbeheerder of burgemeester. Wanneer je je gelijk niet kan halen dan stap je naar de media! Dat je daarmee het vertrouwen in een instelling beschadigt? Ach, collateral damage in de strijd om de vrije mening. In het bedrijfsleven zo openlijk de broodheren bekritiseren is toch al snel een enkeltje richting arbeidsbureau.
Die bijstandsmoeders toch. De VVD lijkt zich niet te kunnen vinden in de plannen van het kabinet om alleenstaande bijstandsmoeders met kleine kinderen te ontslaan van de sollicitatieplicht. Nee, men ziet hier juist een potentiële ongeschoolde, onwillige bron in om voor onze ouderen te zorgen. Laat het maar aan de VVD over met een voorstel tot gedwongen arbeid (of was dat nu dwangarbeid?) te komen om mensen zonder gedegen opleiding voor onze oude medemens te zorgen. Maar daar wilde ik het niet over hebben…
Waar ik mij meer zorgen over maak is dat dit slechts een van de vele zaken is die aantonen hoe wij in Nederland over kinderen en opvoeden denken. Het opvoeden van kinderen is ondergeschikt aan een baan hebben. Nu snap ik wel dat de VVD pleit voor “arbeid macht frei“, maar dan moeten we ons niet verbazen dat er een hele generatie kinderen onopgevoed opgroeit. Scholen en kinderdagverblijven voeden onze kinderen nu op. Hoewel de bijstandsmoeder met een stage alleen tijdens schooltijd moet beginnen is het idee dat zij uiteindelijk voltijd gaat werken. Kan het kind meteen de veel duurdere kinderopvang in (en met een beetje geluk ook de jeugddetentie als deze ontspoort). Een strak plan natuurlijk om op kosten te bezuinigen! Maar oh ja, daar wou ik het niet over hebben.
Gamers slaan terug na onterechte kritiek
Auteur Cooper Lawrence kraakte op TV een game af die ze nooit had gespeeld. Deze zou teveel sex bevatten (realiteit: er zit geen zichtbare sex in de game). Gamers slaan terug door haar boek ongelezen te bespreken op amazon. (zie ook)
“What he believes is that we’ve got to do something that is robust. It’s going to be temporary and get money into the economy quickly”
Henry Paulson legt de plannen van Bush uit om via belastingverlagingen de Amerikaanse economie een nieuwe impuls te geven. Dit terwijl de Amerikaanse overheid al jaren haar eigen kosten niet kan dekken en de grootste staatsschuld ooit heeft.
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Velvet Acid Christ is een van de meest bekende elektronische acts (Electro-Industrial / EBM) binnen de underground scene. De band is het geesteskind van Bryan Erickson. Hij is de enige constante factor binnen VAC (Velved Acid Christ) en soms zelfs het enige lid. De naam VAC wordt daardoor vaak in een wisselwerking gebruikt om of de band in geheel of Erickson als individu aan te duiden. Toch is VAC begonnen als een volwaardige elektronische outfit bestaande uit vier bandleden. Bryan Erickson was echter vanaf het begin de drijvende kracht achter de outfit.
De muziek van VAC in het kort te beschrijven als een van de meest smerige, vieze, anti-utopische dance/electro die er op deze aardbol te vinden is. Niets is heilig, niets is goed, drugs gebruik wordt verheerlijkt en de muziek voelt vaak aan als een zeer slechte trip. Mocht je bekend zijn met het werk van Skinny Puppy denk dan aan deze band, maar dansbaarder en nog zieker dan het album ‘Too Dark Park‘. Daarnaast heeft Erickson waar hij over schrijft ook echt beleeft. Hij is junk geweest en heeft aan de rand van onze samenleving geleeft.