Fotograaf Michiel Wijnbergh volgt dit weekend het North Sea Jazzfestival van nabij.
Mijn persoonlijke gitaarheld en – als hij zo doorgaat – toekomstig gitaarlegende Joe Bonamassa.
Snoeiharde bluesy gitaarsolo’s met de geluidsinstallatie op standje 10. Je kan zowat tegen de luchtverplaatsing van de basboxen aanleunen. Een uiterst prettige medley van Led Zeppelincovers tot slot. Mooi.
Meer North Sea Jazzfoto’s op mijn weblog.
Joe Bonamassa groeide praktisch op tussen de gitaren, werd als 11-jarige onder de hoede genomen van niemand minder dan BB King, en schopte het uiteindelijk zelf tot gitaargod en blueslegende.
En toch altijd een bescheiden jochie gebleven.
Bruce Springsteen. Met Live 1975/1985. Ja, ik kan wel met een hele inleiding en tromgeroffel en “oh wat is het toch spannend” maken, maar jullie waren helder, toen we jullie vroegen wat nou eigenlijk het beste live-album was: Bruce Springsteen met Live 1975/1985 is gewoon de beste. Wellicht hebben we met het clipje hieronder ook al een hint gegeven:
Op korte afstand wordt Bruce gevolgd door de Talking Heads (Stop making sense), en de bronzen plak delen Deep Purple (Made in Japan) en Jimi Hendrix (Band of Gypsys). De complete lijst vinden jullie hieronder.
Maar eerst, voor de mensen die daar nieuwsgierig naar zijn, het proces: ik heb alle inzendingen gecopy/paste naar een Excel-tabel. Eerst degenen in de comments, maar na uitgebreid redactioneel overleg is besloten toch over onze harten te strijken en ook de inzendingen via asociale media (Twitter) mee te nemen. Deze totale lijst is nog een keer gecontroleerd, op of er geen bijvoorbeeld geen dubbelingen inzaten doordat mensen een artiest of album anders spelden. Evidente taalfouten zijn er uit gehaald, maar voor de rest is gewoon vertrouwd op jullie, de lezers.
En voor we naar de lijst gaan nog wat semi-willekeurige observaties. Ten eerste, het lijkt dat ‘muziek met gitaren’ de overhand heeft. Veel rock, hardrock en aanverwanten, zeker bij de albums die vaker genoemd zijn. Ten tweede zijn er een aantal artiesten die minder hoog scoren doordat ze meerdere goede live albums hebben. Bob Marley, Bruce Springsteen, Children of Bodom, Frank Zappa, Jimi Hendrix, Johnny Cash, Neil Young, Nirvana, Peter Gabriel, The Velvet Underground en Thin Lizzy komen allen meerdere keren langs.
Sommige fenomenen zijn van zulke mythische proporties dat ze vergezeld lijken te moeten gaan van een even belangrijke tegenhanger. Ze ontroeren ons, beïnvloeden ons en verleiden ons ertoe om fans, supporters, zeloten en leerlingen te zijn, te kiezen voor één van de twee, als om orde te scheppen. Beethoven of Mozart, Feyenoord of Ajax, The Beatles of Rolling Stones. En ook: Stratocaster of Gibson Les Paul.
Vorige week overleed op 94-jarige leeftijd Les Paul, muzikant en uitvinder. Hoewel hij in de jaren ’40 en ’50 van de vorige eeuw bekend werd door zijn muziek, zal hij vooral herinnerd worden om het instrument dat zijn naam droeg en dat een icoon werd in de blues- en rockmuziek, de Gibson Les Paul.
Slechts dertien jaar jong begon Les Paul (geboren Lester William Polsfuss) als gitarist met optredens. Inmiddels als country-artiest bekend geworden, speelde hij in Chicago vanaf midden jaren dertig regelmatig in vershillende radio-uitzendingen. Daar leerde hij Django Reinhardt kennen, onder wiens invloed hij zich meer op jazz ging richten.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog kreeg hij een baan als vaste muzikant bij de radiozender NBC. In die rol begeleidde hij grootheden als Nat King Cole en Bing Crosby.
ACHTERGROND - Dit stukje heeft de tag ‘Closing Time’, maar dat is niet helemaal kloppend: eigenlijk is het een ‘opening time’ en gaat dit stuk over het Nijmeegse bijstandsexperiment, en al wat daar omheen hangt. Maar toch beginnen we met een stukje muziek. Joe Bonomassa kennen jullie natuurlijk allemaal, want die is hier al eens eerder langsgekomen. Het gaat hier echter niet om de artiest, maar om de tekst van het nummer The Ballad of John Henry. Want John Henry, geloof het of niet, was relevant voor de analyse van de bijstandsexperimenten hier in Nederland.
Wellicht komt de naam de gamers en poëzieliefhebbers ook bekend voor:
John Henry said to his Captain: ‘A man ain’t nothin’ but a man,/And before I’ll let your steam drill beat me down,/I’ll die with the hammer in my hand.
Iemand? Dit komt natuurlijk uit Civilization V, als je het staal hebt uitgevonden. En die hebben het weer van het gedicht John Henry, van anoniem: The Ballad of John Henry, the Steel-Drivin’ Man. Potverdorie, deze post had zelfs als Kunst op Zondag gekund!
Maar we gaan het toch hebben over wetenschap, in relatie tot de bijstandsexperimenten. Want naast John Henry, kennen we ook het ‘John Henry effect’, waar je rekening mee moet houden als je een experiment doet. Zo lang de mensen in het experiment weten dat ze in een experiment zitten – maar dat is natuurlijk wel zo ethisch. Eigenlijk is het John Henry effect een subset van het (bekendere) Hawthorne effect. Dit is de naam van het effect dat mensen zich soms anders gedragen wanneer ze weten dat ze deel uitmaken van een experiment. De term is bedacht naar aanleiding van een experiment in de Hawthorne fabriek, waar ze testten of de felheid van het licht in de fabriek gerelateerd was aan hoe hard er gewerkt werd. Resultaat was dat zolang de proef duurde, men productiever werd als er iets veranderde – ongeacht wat, of het licht nou feller of donkerder werd. En toen de proef weer voorbij was de arbeidsproductiviteit weer werd zoals voorheen.