COLUMN - Internet is leuk maar je komt er aanzienlijk veel meer onzin tegen dan tijdens een bezoekje aan publieke ruimtes als woon-werkverkeer en winkelstraten.
Neem de Japanse aardbei. Beter gezegd: neem die niet! Negen Japanse aardbeien voor zestig dollar. U begrijpt meteen: die zijn niet voor de ‘gewone mens’ bestemd, maar ‘gericht op high-end kerstverkoop’.
Dus nemen we de Egyptische aardbei. Of beter gezegd: laten we die ook niet nemen. Het is verleidelijk die aardbeien wel te nemen, nu er amper tot geen aanbod aan Hollandse aardbeien zijn. Maar die Egyptische aardbeien komen bij de importeur drie keer per week binnen. ‘En uitsluitend per luchtvracht’, voegt men er aan toe.
Moeten we nog uitleggen waarom dat niet wenselijk is?
Dat we alleen aardbeien van eigen bodem uitsluitend in de zomermaanden eten, is een stukje nostalgie dat we wel kunnen vergeten. Dat gaat niet meer gebeuren. Nederlandse ondernemers werken ondertussen wel aan een ‘hele jaar door aardbeienoogst’. Wat daar bij komt kijken leest u hier.
Dat gaat dan om een bedrijf met een flinke oppervlakte aan glas en aardig wat energieverbruik. Dat kan een stuk compacter als er verticaal wordt geteeld. Dan hoeven we ook geen verticale aardbeien uit de Verenigde Arabische Emiraten te importeren.
Als dan ook de pluk in handen van robots komt, kan de uitbuiting van Oost-Europese en Afrikaanse arbeidskrachten ook achterwege blijven.
Maar de hamvraag is en blijft: wat moeten in de winter met zomerkoninkjes?
Aldus de toestand in de wereld met aardbeien door uw toegenegen P.J. Cokema
Reacties (2)
Ik ben geen aardig mens. Eerder een onuitstaanbare betweter. Als iemand met een bakje Keniaanse peultjes in de handen staat, kan ik het niet nalaten op te merken dat die over het hongerende Darfur heen worden ingevlogen.
En wie over zes weken met valentijn wil slijmen, moet beseffen dat de ‘betaalbare’ rozen ook uit Kenia komen, en dat het water daarvoor van de Masai en Samburu wordt geroofd, zodat hun vee verdorst. Maar er zijn nog kwekers in Lottum.
Kwaliteit mag wat kosten.
En de Nederlandse ui neemt ook graag het vliegtuig: naar Ivoorkust en Senegal. Maar als de klimaatklevers met een gerust geweten hun vliegkilometers maken, waarom een ui dan niet? (Maar de meeste uien nemen de boot).
https://www.foodagribusiness.nl/afrikaanse-landen-hoofdafnemers-van-nederlandse-ui/