We kennen hun gezichten beter dan hun boektitels, die hooguit opstapjes zijn naar de schijnwerpers. Nog even en schrijvers hebben geen boeken meer nodig. […]
Wat schreef Nico Dijkshoorn ook al weer? Noem twee titels van Bart Chabot. Wat schreef Johan Fretz? Anton Dautzenberg? Denk ook aan Akyol Özcan (‘de nieuwe Jan Cremer’), die we vooral als tv-gast kennen […]
De tijdgeest zegt dat auteurs geen boeken meer nodig hebben.
Christiaan Weijts in de Groene Amsterdammer.
h/t Olav
Reacties (3)
In een wereld waarin mensen als Paris Hilton wereldberoemd kunnen zijn omdat ze… eh… goed kunnen feesten, is dit natuurlijk niet zo’n heel verwonderlijke ontwikkeling.
’t Is ook nauwelijks een nieuwe ontwikkeling …
Hemingway en Capote, al, werden bekendheden doordat ze zich graag op de foto lieten zetten en hun wat aangezette gedrag waarmee ze in de roddelbladen kwamen, Oscar Wilde deed al eerder datzelfde en voegde daar nog enorme publiciteitstours aan toe waarin hij het publiek vermaakte. Dat zijn de pioniers geweest, denk ik zo.
Sindsdien is het al eigenlijk vrij normaal dat je als schrijver op de televisie moet – of “Verrekijk”, zoals Reve het zei, die dit punt overigens veelvuldig heeft gemaakt – om je boeken aan de man te brengen. En ja, slechts een minderheid van de televisiekijker gaat die boeken ook daadwerkelijk lezen … dus, logisch resultaat: mensen die wel de koppen kennen, maar niet de boeken.
Je hoeft overigens sowieso al niks meer te kunnen om beroemd te zijn. Iedereen zijn fifteen minutes, zoals Warhol voorspelde.
Maar inderdaad, Nico Dijkshoorn en al die lieden die hij noemt zijn inderdaad primair televisiepersoonlijkheden, dan pas ‘schrijvers’. Reve etc. zijn op de eerste plaats altijd schrijver gebleven.
Je bent pas echt schrijver als je niet gelezen wordt en niet op de TV verschijnt.