Geen bal op tv | The Beatles 50 jaar later

COLUMN - Sean Lennon stond naast zijn moeder, Yoko Ono. Te kijken naar Paul McCartney en Ringo Starr die met Hey Jude hun optreden in The Night That Changed America afsloten, een ‘Grammy salute’ ter gelegenheid van de vijftig jarige verjaardag van het eerste optreden van The Beatles in The Ed Sullivan Show.

Tijdens een eerder nummer, Get Back om precies te zijn, had zijn moeder Yoko Ono de dansvloer opgeëist op een manier die mij ergens aan deed denken. Op het moment zelf wist ik niet precies waaraan, maar inmiddels is het kwartje gevallen: het deed me denken aan de dansmoves van Elaine Benes uit Seinfeld. Yoko Ono wist zich omgeven door mensen die niet zo heel goed wisten hoe ze moesten reageren op Yoko Ono die uit d’r plaatje ging. 

Ze was al de hele avond overdreven enthousiast geweest. Paul McCartney ook trouwens. De meeste aanwezigen waren overdreven enthousiast geweest. Dat hoort nu eenmaal bij dit soort gelegenheden. Overdreven enthousiasme. Presentatoren zijn overdreven enthousiast en proberen elkaar te overtreffen in lyrische superlatieven. Het publiek is overdreven enthousiast. De muzikanten zijn overdreven enthousiast. En al dat overdreven enthousiasme maakt mij dan weer wat neerslachtig.

Onlangs, tijdens de Grammy Awards (waar Paul McCartney en Ringo Starr voor het eerst sinds tijden samen op één podium speelden), viel me het overdreven enthousiasme ook al op. Het komt doordat werkelijk elke aanwezige enig aanzien heeft. Iedereen loopt elk moment het risico door camera’s gevangen te worden. Dat schept verplichtingen. Bij Ringo Starr overigens niet. Die wist zijn wat nerdy schijt-aan-alles-cool wel te behouden en stond soms een potje te luchtdrummen op drumpartijen die hij zelf ooit had bedacht.

De enige aanwezige die geen last had van de spotlight en zich kon laten gaan in oprecht enthousiasme, was de dochter van Dave Grohl. Met een grote koptelefoon op haar oren stond ze daar te stralen terwijl haar vader Hey Bulldog speelde. Na afloop maakte zijn dochter met haar handen een hartje.

Verder vond ik er weinig aan. De meeste uitvoeringen mochten niet in de schaduw van de schaduw van de oorspronkelijke uitvoeringen staan. Vooral doordat de meeste uitvoeringen werden verziekt door een overdaad aan overdaad.  Stevie Wonder die elke klemtoon tussen drie verschillende tertsen laat laveren, Kate Perry die in een Japanse sprookjesjapon wil laten voelen hoe goed ze Yesterday begrijpt, John Mayer die in los zittende mannenuggs samen met Keith Urban, samen masturberend op hun gitaren, een veel te lang uitgesponnen versie Don’t let me down laat horen. Het enige dat mij echt vrolijk maakte was Annie Lennox die, begeleid door David Stewart, Fool on the Hill zong.

En de optredens van de twee overgebleven Beatles zelf, dat maakte mij ook wel vrolijk. Sean Lennon keek samen met zijn moeder naar twee oude maatjes van zijn vader. Ze zongen Hey Jude, alle andere artiesten stonden ook op het podium. Paul en Ringo stonden er ontspannen bij. Er was een hoop gebeurd tussen dit optreden en dat eerste optreden in The Ed Sullivan Show. Naast de nodige revoluties in de popmuziek, had ook de wereld van de communicatie niet stilgezeten. Sean Lennon filmde dit historische optreden met zijn smartphone.