Wakker geworden langs de weg, daarstraks, net na de middag. Zinderend van de vliegen -geen vlieg steekt zo laf als een Russische- en met wat lijkt miljoenen mijlen uitgeholde aardeweg achter en voor ons. Het volk sterft hier zowat. Van heimwee. Naar helden uit de toekomst, naar een ander verleden, een beloofd land – enkel, niemand belooft zelfs dat nog, hier.
Is de Rus religieus? Waarom zou hij, waarom zou hij niet? De enige reden die men ons ooit vertelde kwam vrij vertaald neer op: enkel een religieus kan verkeerd zijn, dus zullen we religieus worden.
Men neemt rituele dopingen aan, kriskras uitgevoerd, lukraak in het landschap, elke gelegenheid te baat nemend. Meestal mannen, jonge pezige mannen met vrees noch uitzicht op beters. Soms loopt het verkeerd af, en veranderen ze in een buitenaards boswezen, met twee slagtanden en een onzichtbaarheidsschild. Heel af en toe kan men ze nog terughalen, maar een transitie hebben ze zonder twijfel doorgemaakt.
Reacties (2)
Een érg poetische beschrijving ..
Ik zie laatstelijk allerlei hele erge poëtische teksten staan bij de Close du Jours.
Ja, dat krijg je ervan op zo’n schier oneindige reis.