“I haven’t died yet,” said Michael Arrington, the founder and co-editor of TechCrunch, a popular technology blog. The site has brought in millions in advertising revenue, but there has been a hefty cost. Mr. Arrington says he has gained 30 pounds in the last three years, developed a severe sleeping disorder and turned his home into an office for him and four employees. “At some point, I’ll have a nervous breakdown and be admitted to the hospital, or something else will happen.”
Bloggen is dodelijk. In een artikel in de New York Times wordt aan de hand van enkele verhalen van overbelaste of reeds overleden (vooraanstaande) bloggers het zware leven van de gangmakers in de blogosfeer geduid. Extreem gewichtsverlies óf juist een sterke toename, slaapstoornissen, stress en burnout: het zijn symptomen waar veel actieve bloggers mee bekend zijn aldus de NYT. Het nieuws stopt immers nooit en bloggen kan altijd en overal. De druk is hoog.
Nu is het fenomeen ‘blogging’ in de Verenigde Staten een stuk serieuzer en groter dan in Nederland. Zo zijn er veel meer Amerikaanse bloggers die hun geld verdienen met bloggen. Komt dat verschil door het grotere potentiële publiek, de Hollandse Maaiveld Doctrine, een andere (oprechtere) houding van de oude media t.o.v. blogs óf zijn Amerikanen gewoon zakelijker en competitiever?
Wellicht is bloggen dodelijker als het aantal postjes je salaris bepaalt? Of maakt het ‘onbekommerd bloggen’ per definitie plaats voor Sleur & Verplichting zodra het aantal lezers van een blog substantieel wordt en de verwachtingen van het publiek navenant meegroeien. Vanaf dat moment maakt het niet meer uit of je blogt voor het geld of voor de vermaledijde ‘eeuwige roem’. Met de huidige waardeval van de Amerikaanse munt is de wisselkoers met ‘eeuwige roem’ sowieso ook al bijna 1 op 1.
Met in het achterhoofd dat ook bovengetekende blogger zich in de gevarenzone bevindt start vandaag weer een verse vrolijke blogweek. Maar deze keer niet zonder waarschuwing. De actiefste blogger ooit van Nederland, die op tijd stopte om z’n leven te redden, schreef regelmatig een persoonlijke ‘note to self’ onder zijn pots. Laat ik die goede gewoonte maar voor een keer overnemen. Note to self: minder bloggen voor het te laat is.
Reacties (3)
Ben vrij intens betrokken geweest bij een e-zine, periode 1999-2004. Heb periode 2005-2006 nog geprobeerd nieuwe energie te vinden, en denk af en toe nog ’s aan een vervolg / opvolger, maar “hoe doe je dat zonder jezelf te ondermijnen” is waarom het niet gebeurt.
Kan me er wel deels in vinden ; het is voor mij een welkome manier om te ontspannen na een lange dag.Mien rustplek.
Echter ik heb gasten die men al tijden kent, geen vreemdelingen waar je weinig aan hebt.
Ik blog voor vrienden en de meekijkers kunnnen me de pot op.Dat maakt het wat makkelijker om vol te houden.
Reklame inkomsten is stuivertjes werk en de vloek voor een blogger, je halve FP moet volbehangen zijn met banners, je twittert stumbled je maar naar de kloten om voldoende visite te krijgen, en kiest dus voor de standaard formules. Iedereen bericht over hetzelfde.
Booooring blogs is het resultaat kijk naar de top 5 , seen one seen them all..Denk dat ik meer aan giftes binnen krijg dan ik ooit met advertenties binnen kan slepen.
Iedere dag bloggen met kwaliteit is irritant maar ah insomnia is een oplossing.
Ik kan er wel iets bij voorstellen. En zal verder maar geen olie op het vuur gooien nu door er in de negativiteit een schepje bovenop te doen…daar was het het moment niet naar plus zat ik zo ook niet in elkaar en was ik geen ervaringsdeskundige maar ’t lijkt een permanent gevecht tegen de dreiging niet in de kuikenbak te lazeren.
Elke dag weer opnieuw die op feiten gebaseerde doorwrongelde stukkies brouwen op een (collectief) blog. Of in de zee aan (serieuzere) persoonlijke/ life logs. Zie je de mooisten voorbijkomen, scroll naar beneden: Frits van Turenhout…0 – 0 (nùlnùl). Oke: “aantal bezoekers”, maar vaak ook niet meer dan drie man en een halve paardekop. Het merendeel toch. Weet je nog niks. En al stak je je hielen in de lucht…kwam er nóg niemand, ja tante Sjaan, blaas in me reet dan gaattie staan. Waarheen waarvoor. Dahaag, mij niet gezien.
Goed, “gewoon als dagboek” en een enkele geluksvogel heeft tijdelijk de wind van voren. En het hoeven geen literaire hoogstandjes te worden (dan zéker), je kan d’r verder ook eigenlijk weinig ánders bij doen. En slofslof ook als je je dag niet hebt. Een zombie achter een beeldscherm hè. Verstoken van sociale contacten. En hoe ook stééds maar die drang opnieuw te voeden e/o te voldoen aan het verwachtingspatroon van de brave lezertjes. Erkenning en zo. Een vorm zoeken: niet té serieus/ grappig…tis (lijkt) nooit goed. Gelukkig een bovengemiddeld flinke bult eelt want: vaker een lading stront, men is nu eenmaal eerder geneigd te klagen/ kritiek te spuien, i.p.v. complimentjes..nooit geen schouderklopjes ook.
De meesten verdwijnen dan ook na een jaar of wat roemloos van het toneel. Um sonst koekeloerend in die vredig stille doch verder o zo kille Bloghemel. Pff, ik geef het je allemaal te doen.
Maar, beste bloggers die het (soms) niet zien zitten, misschien helpt dit:
http://www.minfin.nl/nl/onderwerpen,diversen/consignatiekas/zoekformulier_tegoeden.html
Wie weet kan u in 1 klap selfsupporting 24- p.dg bloggen, of dat zeilschip kopen..en of rond de wereld!
En anders er maar stukkies over schrijven…nieuwe kansen nieuwe prijzen:
De Dood Of De Gladiolen.
Nou, een vers vrolijke blogweek gewenscht,
Hoogachtend,
Yevgeny Podorkin
Rotterdam
P.S. treurige (blog)ervaringen mailen mag, mits door merg en been.