Genoeg is genoeg

Ahmed zette zijn fiets tegen een paaltje, deed hem dubbel op slot en liep in de richting van het geluid. Op de Dam was het al aardig druk. Ahmed had gisteren een foldertje voor de demonstratie gekregen van een meisje. Zij deed nog een late boodschap in de avondwinkel waar hij werkt. Toen hij haar de sinaasappelen en de tampons aanreikte die zij had gekocht, drukte zij hem het foldertje in zijn hand. “We zijn boos over het vijandige klimaat in Nederland sinds 9-11”, had ze hem een beetje verlegen uitgelegd. “En het wordt hopelijk ook gewoon heel gezellig, dus ik zou het leuk vinden als je komt”.

Ahmed betrad de Dam waar het al behoorlijk druk was. Genoeg is Genoeg stond voorop de folder. Er werd gedemonstreerd tegen racisme, extremisme, discriminatie en uitsluiting, zo las hij. Ahmed’s gedachten gingen terug naar enkele van de vele vervelende opmerkingen die had geincasseerd in de jaren dat hij in de avondwinkel werkte. Na een tijdje begon hij de echt harde opmerkingen te onderscheiden van wat door moest gaan voor die typisch Amsterdamse joligheid. “He, Aggie, wat je ook doet, trouw nooit met een Marokkaanse vrouw, dan krijgen jullie een kind dat te lui is om te stelen”. In het begin waren Ahmed’s reacties zo fel dat iedere opmerking eindigde in gefokt bekvechten. Maar toen hij merkte dat de Amsterdammers dit alleen maar amusant vonden, haalde hij zijn gram door hen consequent een paar dubbeltjes teveel te laten betalen voor hun boodschappen.

“He, je bent er!”, hoorde hij het meisje dat hem had uitgenodigd. Ze wurmde zich door een groepje driftig folderende mensen in jassen met tomaten erop. “Dit is mijn vriendin Agnes”, zei het meisje en trok een druk pratend meisje uit het groepje tomatenjassen. Agnes keek even verstoord, maar toen ze Ahmed zag staan, begroette ze hem enthousiast. “Hai, goed dat je er bent. Ik vind het zo erg wat ons kabinet allemaal doet. Ik schaam me er gewoon voor.” Ahmed knikte begrijpend. “Ja, dat nazizwijn van een Verdonk zorgt er alleen maar voor dat de bevolking tegenover elkaar komt te staan, terwijl we nu juist als een verenigd Nederland moeten optrekken”, vervolgde ze enthousiast. Ahmed begreep niet hoe je kon verwachten een land te verenigen als de ene helft zich massaal tegen de andere helft keerde. Alhoewel de tv in de avondwinkel hem toonde dat de huidige regering vaak het middelpunt van spot en kritiek was, wist hij dat er veel mensen moeten zijn die hun stem erop hadden uitgebracht. Ahmed’s oom vertelde altijd dat bestuurders in Turkije veel beter weten hoe respect af te dwingen.

Op het podium op de Dam trokken politici voorbij van de PvdA, Groen Links en de SP. Ahmed’s ogen dwaalden af en hij zag een wat schokkerig dansende vrouw staan met dikke, blonde dreadlocks die langs haar hoofd bungelden. Echt knappe vrouwen had hij nog niet gezien. Ze leken hier niet op de vrouwen die soms uit grote zwarte terreinwagens zijn avondwinkel binnenliepen, in lage broeken en strakke truitjes en met een zweem van zoete parfum. Niet dat hij zichzelf ooit zou zien thuiskomen met zo’n dame. Hij keek naar het meisje dat hem had uitgenodigd. Ze kwam al een paar maanden geregeld langs in de avondwinkel en hij kende niet eens haar naam. Ze hing inmiddels een beetje tegen een jongen aan die al de hele tijd het middelpunt vormde van het groepje folderaars. De jongen hield een lang verhaal met als voornaamste ingredienten de woorden ‘Bush’ en ‘olie’. Ahmed dacht aan de avondwinkel die zo open ging. Hij moest maar weer eens gaan.