Het dwarsliggen van Engeland op de eurotop kan het land nog wel eens duur komen te staan, denkt Charles Grant, onderzoeker bij het Centre for European Reform.
The outcome of the Brussels summit on December 8th and 9th is a disaster for the UK and also threatens the integrity of the single market. For more than 50 years, a fundamental principle of Britain’s foreign policy has been to be present when EU bodies take decisions, so that it can influence the outcome. David Cameron, the prime minister, has abandoned that policy. Britain will not take part in a new fiscal compact that most other EU countries will join.
France and Germany have persuaded the other eurozone countries that treaty changes are needed to enshrine stricter budget policies and closer economic policy co-ordination. The new procedures would apply only to countries in the euro. Most member-states wanted to enact those reforms through amending the existing EU treaties. That would ensure that countries in the euro, and those outside, would be subject to a single set of rules and institutions.
But Britain blocked that deal, pushing France, Germany and most other member-states to proceed with a new treaty, to sit alongside the EU treaties. The new treaty may face difficulties: the Irish may hold a referendum on it and could easily vote no. But Paris and Berlin are determined to press ahead with the fiscal compact and if the Irish vote against it they are likely to find themselves excluded.
Cameron blocked a treaty for all 27 because he could not obtain agreement on a protocol to protect the City of London. This protocol demanded a switch from majority voting to unanimous decision-making on a number of issues that matter for the City, including the extension of the powers of EU regulatory authorities, and rules that prevent national governments from imposing stricter requirements on bank capital.
Cameron was right to seek to protect the interests of Britain’s hugely important financial services industry. Most financial regulations are decided by qualified majority vote, and there is a risk that new EU rules could damage this vital national interest. However, Britain has never yet been outvoted on a significant piece of EU financial regulation. If Cameron had been prepared to compromise on his demands, he might have been able to secure a deal.
But France’s president, Nicolas Sarkozy, was annoyed by Britain’s demand for special treatment, and had no desire to do the City favours; indeed, after the summit he said that a lack of regulation of financial markets was responsible for many of the current problems. Other heads of government found Britain’s demands and the way it presented them unreasonable. They also complained about the lack of British diplomacy: the British Treasury took its time to draft the protocol and did not present it to the Council of Ministers legal service until the day before the summit. The British made no effort to sell the protocol to most of the member-states. In short, there was little goodwill towards Cameron.
As far as I can gather, the UK government’s position stiffened between the morning of December 7th and the evening of December 8th. At the start of that period, Cameron seemed to want a deal, as his article in The Times indicated. But then loud rumblings from Conservative eurosceptic backbenchers – and calls for a referendum from two cabinet ministers and London Mayor Boris Johnson – made the Conservative leadership reluctant to show flexibility. Some senior Conservatives worried that if the government accepted a new EU treaty it would struggle to push it through Parliament. Many Tories would have rebelled and it probably would have passed – if at all – only with Labour’s support, thereby humiliating Cameron. That is why some senior figures in the government did not want a deal in Brussels.
But Britain’s so-called veto – which has not stopped anything from happening – seems likely to damage its interests. For a start, the government failed to achieve any sort of protection for the City. The countries taking part in the new arrangements (between 23 and 26 member-states are likely to adopt them) will meet regularly and discuss economic policy. They are also bound to talk about single market issues such as financial regulation. In theory, single market matters will still be settled by all 27. In practice, the countries in the new club are likely to caucus and pre-determine the results of EU votes on single market rules – whether they concern the City or other matters.
In the new arrangements, the Commission and the European Court of Justice will almost certainly play a diminished role. That is because France and Germany, the dominant countries in the fiscal compact, are hostile to the Commission and favour a more ‘inter-governmental’ Europe. To the extent that these institutions are weaker, they will be less able to do their job of defending the single market and ensuring that all member-states are treated fairly.
Some British eurosceptics seem to imagine that the new club will not be allowed to use EU institutions without Britain’s permission. There are likely to be complicated law-suits, but if most member-states want the Commission and the Court to play a role in the fiscal compact, these institutions will play a role. The institutions will have to try and reconcile two sets of rules and procedures, which will make it harder for them to do their job of policing the market.
What if the eurozone countries want to harmonise banking regulations, which they may need to do in order to ensure the success of the euro? Britain would not support a centralised system of banking regulation, but could easily be outvoted. Rules on banking regulation, like other single market issues, will remain subject to qualified majority voting among the 27. But if Britain wants to win votes, it will need allies.
I can never recall Britain being so friendless in the EU. Countries that might be sympathetic to the UK, such as Denmark, the Netherlands, Poland and Sweden, have grown impatient with the Cameron government. They have always wanted Britain to be influential in Europe, to balance the power of France and Germany. They would have much preferred all 27 countries to stay together. Britain’s self-exclusion has left them disappointed. Many of the smaller member-states are unhappy: when EU institutions weaken, they are more likely to be pushed around by France and Germany.
Since it joined the EU in 1973, Britain’s impact on the EU has been positive in many ways. It has pushed for legislation to bring about the single market. Together with France, it invented EU defence policy and it has contributed a lot to EU external policies, in areas such as the Balkans, Iran and climate diplomacy. It has helped to maintain the EU’s Atlanticist orientation. It has encouraged the EU to look outwards and see globalisation more as an opportunity than as a threat. With Britain’s voice diminished, the EU is less likely to deepen the single market and more likely to be inward-looking.
It is conceivable that a different British government could seek to reverse this disastrous opt-out. More likely, Britain will continue on a path towards isolation, perhaps even leaving the EU itself.
Reacties (26)
Ook als je niet buitenspel staat, kan je doelpunt worden afgekeurd.
Politici lopen achter de feiten aan. De Britse regering is afgehaakt en loopt eventjes niet mee.
Yes, it’s all been said in the other threads.
Now we wait for the UK to move in another direction or drift away.
@1 I don’t get your comment.
“Cameron blocked a treaty for all 27 because he could not obtain agreement on a protocol to protect the City of London.”
Het financiële hart van de wereld.
Maar vooral een soort corporaal gerund anachronisme. Wist je trouwens dat het VK meer dan half zoveel buitenlandse schulden heeft als de VS en bijna even veel als Duitsland en Frankrijk samen? Het zou me niet verbazen als veel daarvan zich bevindt in die vierkante mijl.
Ik dacht dat nederland ook ‘Soevereiniteit’ kocht met miljarden aan euro’s belastinggeld om de Nederlandse banken te redden.
ESM_de_nieuwe_Europese_dictator
Engeland staat helemaal niet buitenspel. Als ze willen, kunnen ze elk moment aansluiten. Zo kortzichtig dit weer
In Engeland zelf beginnen ze anders wel tot het besef te komen dat ze zichzelf hebben uitgesloten.
Clegg is Engeland? De Engelse bevolking is anders hardstikke blij met de opstelling van hun premier. Maarja. die principes spelen niet bij eurofielen.
Miliband heeft zich ook negatief uitgesproken over Cameron’s opstelling. En Clegg en Miliband samen vertegenwoordigen een meerderheid aan stemmers tegenover Cameron.
Het is maar de vraag wie er straks in de kou staat. De Britten hebben in elk geval wel nog een eigen munt en kunnen doen en laten wat ze ermee willen. De Euro-landen zitten met elkaar in een soort gemeenschappelijk wurgsexverdrag maar dan zonder de sex. Alleen maar afknijpen zal de Euro niet redden. Groei is noodzakelijk. Geld investeren.
Kijk je vooral blind op “eigen munt”, de Mark en de Gulden waren al veel langer gelinkt en alleen in naam anders. Vooral omdat Nederland dondersgoed begreep dat anders de Gulden in zou storten. Maar om hem nu Mark te gaan noemen zou net naar de Oorlog op verzet stuiten. Maar eigenlijk bestond de gulden al JAREN niet meer en waren we zo dicht aan de Mark gelinkt dat we eigenlijk niet meer van een eigen munt konden spreken.
Dit geld ook voor andere Niet Euro landen zoals Zweden en Denemarken trouwens. Het is meer voor populistjes om wat geil van te worden dan echt onafhankelijk. Gaat de Euro onderuit dan gaat de Deense Kroon ook, dankzij een hele nauwe band.
Maar het is in om tegenwoordig uber nationalistisch te zijn en je hier op blind te staren, zonder na te denken hoe je je dan verdedigt tegen Landen als India, Brazilië en China stras die over je heen gaan rollen in grote.
Ik hoef echt niet terug naar de gulden hoor. Met eigen munt bedoel ik dat de Britten wel nog een stimulerend economisch beleid kunnen voeren. Dat is onder het nieuwe verdrag niet meer mogelijk. Bezuinigen tot we de economie zo dood als een pier hebben geslagen. Als het zover komt want de boel ploft aan alle kanten als er harde beslissingen moeten worden doorgedrukt.
En met een muntunie die niet tevens ook een politieke unie is begin je niets tegen de grote spelers in de wereld. Zoals nu duidelijk wordt.
Sjiek: “Met eigen munt bedoel ik dat de Britten wel nog een stimulerend economisch beleid kunnen voeren.”
– Het Verenigd (hoe lang nog?) Koninkrijk heeft dan ook niet veel andere keus—met hun alles bijmekaar 1000% van het BNP bedragende schulden, met dank aan hun financiële waterhoofdsektor. Ze zullen inderdaad nog heel veel moeten stimuleren.
Guess Which Country Has Debt Of Nearly 1000% Of GDP…
http://www.businessinsider.com/g10-countries-by-total-debt-to-gdp-2011-12
Het is een zo goed als kapot eiland; maar een andere keus, dan zich aan het collectieve Europese zelfmoordpakt te onttrekken, hebben ze ook niet.
however
Citaat uit het gelinkte artikel:
“The health of the gilt comes back to an issue we keep pointing out over and over again, and that’s the fact that the UK borrows in its own currency, which makes all the difference in the world.”
Precies, dat bedoel: ze kunnen hun eigen geld drukken. Ze kunnen dus gewoon terugkeren naar hun glorietijd, de jaren zeventig. Twintig % inflatie, met als streven volledige werkgelegenheid. Vergeet echter niet: bij Business Insider zijn ze ‘paperbugs’.
Het Euro schip zinkt als de ECB geen leningen gaat opkopen. Dat komt dus ook neer op geld bij drukken en dus het gevaar op inflatie.
Het is dan ook een levensgevaarlijk spel.
Of, de regeringsleiders in Italië, Spanje en Frankrijk gaan hun bevolking met austerity wurgen—met de hoopvolle blik op het toekomstige moment dat de ECB inderdaad hun obligaties zal gaan opkopen.
Of, de bevolking besluit binnen een jaar dat het genoeg is geweest, gaat terug naar een eigen munt, waarin ze dan net zoveel staatsobligaties door hun centrale bank kunnen laten opkopen, als ze democratisch voor zullen stemmen.
Maar als ze in de euro blijven—dat wil zeggen onderworpen aan de Duitse eisen, met als hulpsint Frankrijk—dan hebben ze geen keus.
Europese Unie is verder alleen maar naam en geen unie van gelijkberechtigden. Maar iedereen trapt in die, zwaar ideologische, naam.
Dat ze de euro er willen houden, wat uit opiniepeilingen blijkt, dat zal best wel; maar uit opiniepeilingen zal ook vast wel blijken dat men er 26 weken per jaar vakantie wil. Haalbaar is het vanzelfsprekend allemaal niet.
In Nederland en Duitsland hebben we vakbonden om de lonen te matigen. Maar dat snappen ze elders niet.
Charles Grant, hoofd van CER (o.a Gesponsored door de EU) heeft weinig geloofwaardigheid. Hij danst naar de pijpen van zijn paymasters.
Belangrijker is misschien wel dat de andere landen niet hebben toegegeven aan de Britse eisen en hebben vastgehouden aan de begrotingsdiscipline die voor elk land afstaan van macht aan de Unie inhoudt.
Maar ik ben benieuwd hoe links Nederland hier op gaat reageren in de toekomst. Nu steunen ze het verdrag. Maar mochten ze ooit keynesiaans beleid willen voeren, dan slaat rechts ze om de oren met internationale verdragen, die ze nota bene zelf hebben gesteund. Links zet zichzelf buitenspel voor korte termijn belangen.
Wie? mijn linker hand heeft in ieder geval geen eigen redeneringsvermogen. ‘Links’ is wel de meest onduidelijke term die je kan toepassen om een politieke stroming te beschrijven.
“Het huidige proces van uitbreiding en verdieping van de Europese samenwerking is te veel omvattend en dient te worden gekeerd. Zaken zoals onderwijs, gezondheidszorg, sociaal beleid, openbaar vervoer en volkshuisvesting zijn primair nationale aangelegenheden. Bestaande bevoegdheden van de Unie op deze gebieden dienen gerepatrieerd te worden, zodat een slankere en slagvaardigere EU ontstaat.
De overdracht van steeds meer nationale macht naar Brussel leidt tot democratische erosie en ongecontroleerde besluitvorming. Dat proces moet worden afgeremd en gekeerd. ”
http://www.sp.nl/standpunten/cd_63/standpunt_over_europese_unie.html
Bedoel je misschien de PvdA of GL?
Maar die zijn toch niet links….
Ze behouden echter hun soevereiniteit, hun eigen munt die ze kunnen devalueren wanneer dit goed is voor hun economie(iets dat Griekenland nu eigenlijk ook zou moeten doen) , en zijn niet gedwongen mee te lopen aan de leiband van Duitsland en Frankrijk.
Maar wanneer altijd nog vrijwillig de afspraken volgen. De Britse overheid lijkt me daarom verstandiger dan de andere 27 die zonder na te denken doorgaan met het Europese avontuur dat langzamerhand een grote vlucht naar voren lijkt te worden
Ik denk dat de Britten heel voorzichtig met devalueren moeten zijn. Ze kunnen zich geen kapitaalvlucht veroorloven, want hun buitenlandse schulden bedragen 4 keer hun BNP, toch al een gevaarlijke situatie op zich.
Stratenmaker-op-zee Cameron heeft Groot Brittannië naar een geïsoleerd stukje no mans land gedirigeerd bezaaid met mijnen: naast een astronomisch begrotingstekort en een werkeloosheid van 8,3% (waarvan 1 mln. jongeren tussen 16-24, i.c. 21.9%) zullen Sarkozy en in mindere mate Merkel bij elke volgende exercitie GB achteraan de rij plaatsen. (er zijn nog 25 wachtenden voor U). Gevoed door de anti EU-sentimenten van Phil & Sally (de Henken & Ingritten van Engeland) maar ze feitelijk overgeleverd aan de scherpschutters van The City, Phil & Sally fucked-in-the-ass…
Als kanonnenvoer in de loopgraven.