Met alle bombast van de Amerikaanse primaries zou je bijna vergeten dat er op dit moment nòg een presidentsverkiezing speelt, namelijk in de EU-lidstaat Cyprus. Daar bestaat de kans dat komende zondag een vrij unieke gebeurtenis plaatsvindt, namelijk de verkiezing van de eerste communistische president in de EU (en, als je Cyprus daartoe rekent, de eerste in West-Europa).
Om te begrijpen hoe dit mogelijk is, is het noodzakelijk te begrijpen dat de Cypriotische politiek nog altijd voornamelijk gedomineerd wordt door de kwestie van de bezetting van Noord-Cyprus door Turkse troepen. Sinds het herenigingsvoorstel van Kofi Annan in 2004 door de Grieks-Cyprioten werd weggestemd bevindt het eiland zich in een politieke patstelling. De Cyprioten lijken deze situatie nu zat te worden.
Eerste slachtoffer van deze onvrede lijkt de zittende president Papadopoulos te zijn geweest. Hij profileerde zich het meest rechtlijnig tegen vrede met het Turkse deel en viel daarom bij de eerste ronde van de presidentsverkiezingen vorige week tenauwernood buiten de boot.
De overgebleven twee kandidaten zijn de leider van de communistische partij AKEL Christofias en de oud-minister van buitenlandse zaken Kasoulides van het rechts conservatieve DISY. Van beide kandidaten is Christofias degene die zich het meest als potentiële vredesstichter profileert. Hij kreeg bij de eerste ronde weliswaar ietsje minder stemmen dan Kasoulides, maar de partijen die Papadopoulos steunden hebben inmiddels hun steun aan Christofias toegezegd, zodat deze nu een behoorlijke kans maakt verkozen te raken.
Er zijn overigens waarnemers die AKEL geen ‘echte’ communistische partij noemen. Het is zeker waar dat de partij veel minder in ouderwetse dogma’s denkt dan andere overgebleven communistische partijen in Europa. Het is nu al de grootste partij op Cyprus en tot voor kort zaten ze in een coalitieregering. Aan de andere kant, wie hun programma leest ziet toch genoeg revolutionaire teksten die zelfs een SP’er nog de wenkbrauwen zou doen optrekken. Ook houdt de partij vast aan oude symbolen als hamers en sikkels.
Als Christofias zondag verkozen wordt (en dat is nog allerminst zeker, de Cypriotische wet verbiedt namelijk peilingen zo kort voor de verkiezingen), zou dat betekenen dat bij de volgende Europese Raad Balkenende, Sarkozy en Merkel de vergadertafel moeten delen met een ouderwetse communistische hardliner. Dat zou nog wel eens amusante taferelen kunnen veroorzaken.
Reacties (7)
Ja, dat is heeeel wat anders dan al die ex-communisten, die in de voormalige oostbloklanden aan de macht zijn en waren. Als we die Christofias nu gewoon overhalen zichzelf geen communist meer te noemen, is het ook geen communist meer.
Cyprus is ook zo belangrijk voor de EU-besluitvorming. Daar gaan Merkel en Sarkozy veel mee vergaderen.
@1: je zou de aartsbisschop van Cyprus over Chrsitofias moeten horen, die vind het zeker nog wel een “echte” communist.
@2: vergeet niet dat er op sommige belangrijke terreinen nog vetorecht bestaat, dus wellicht hebben Merkel en Sarkozy nietzoveel keus.
Had ik al gezegd dat Cyprus het Hervormingsverdrag nog niet heeft geratificeerd?
De Grieks-Cyprioten hebben door in het referendum tegen het vredesvoorstel te stemmen wel de toetreding van Turkije een ernstige slag toegebracht (waar Sarkozy en Merkel dan waarschijnlijk stiekem over gejuicht hebben.)
Volgens mij heeft in San Marino de communistische partij ook wel eens de macht gehad.
@4: ze hebben er zeker een tijd in de regeringscoalitie gezeten (net als in Frankrijk trouwens), maar of ze ook ooit een staatshoofd hebben gelevert (dat naar ik begrijp elke 6 maanden gekozen wordt daar) weet ik niet….
Christofias heeft gewonnen.
En hij werd op tv ook al een oud-communist genoemd.