Terwijl Al Gore een gesprek had met Donald Trump, de nieuwe president van de VS, kwamen eindelijk de laatste klimaatcijfers over oktober binnen. En hoewel El Nino over is en de maandrecords dus even achterwege blijven, breken alle langjarige reeksen nog steeds records. Hier is de grafiek voor deze maand.
Dit is het Sargasso-café van maandag 05-12-2016. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Wat moet de elite eigenlijk met het volk? Hoewel er de hele tijd en naar hartelust gediscussieerd wordt over de elite en het volk, wordt die vraag eigenlijk nooit aan de orde gesteld. Iedereen heeft het maar de hele tijd over de ‘elite’ alsof dat een groepje anderen is die ongetwijfeld het slechtste voor hebben met ons, met het ‘volk’.
In de tijd dat Gerard Walschap zijn, ondanks de titel meeslepende, Bejegening van Christus (1935) schreef, was dat misschien nog anders. Of in ieder geval kun je die roman onder andere lezen als een overpeinzing over dat onderwerp.
Het boek, dat geschreven is in een tijd dat Walschap worstelde met de katholieke kerk, gaat over twee personen die zijdelings een rol hebben gespeeld in het leven van Christus, en die allebei behoorden tot de elite.
Als eerste is er de grootgrondbezitter Asveer, op wiens terrein Jezus geboren moet zijn. Asveer, die behoort tot een vierde generatie van steenrijke mensen, besluit vlak voordat het gebeurt dat hij zijn horigen veel meer ruimte en vrijheid wil geven. We zijn immers allemaal mensen, nietwaar. Als dank beginnen ze dan een beetje zweverig rondom Maria te hangen zodra zij in de stal heeft gebaard. Als Asveer ze gebiedt aan het werk te gaan, komen ze langzaam en morrend in opstand. Juist door de vrijheid die hij ze geeft, raken ze steeds ontevredener.
Dion Graus had lange tijd een niet functionerende alarmknop in huis, las ik dit weekend in de krant. Dion wilde beveiliging, de autoriteiten vonden dat niet nodig en toen kreeg hij een placebo ter bestrijding van zijn veiligheidshypochondrie. Toen ik het las, moest ik denken aan zo’n grote rode knop waar deelnemers van Spel zonder Grenzen op moesten rammen als ze de het hindernissenparcours doorgeglibberd waren. U heeft er allicht ook smakelijk om gelachen.
Maar triest is het natuurlijk wel. Als onze nationale coördinator terrorismebestrijding en veiligheid het niet aandurft om tegen Dion Graus ‘bekijk het maar’ te zeggen, wanneer houdt hij dan wél zijn rug recht? Het dreigingsniveau is al drie jaar substantieel, zegt de site van de NCTV. Is het waar of durft men ons niet te vertellen dat we ons zorgen maken over niks?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Material is de band van bassist/producer Bill Laswell. Als solo-artiest heeft deze man een kleine honderd albums op z’n naam staan, en het aantal albums waarop hij meewerkt en een aardige vinger in de pap heeft moeten inmiddels al in de honderden lopen.
Material zelf bestaat sinds eind jaren 70, en omdat Laswell zelf zo’n druk baasjes is verschijnen de platen van Material op onregelmatige tijden en met grote tussenpozen. De muziek is een mix tussen jazz, funk, wereldmuziek, hiphop en nog wat meer genres, maar altijd is Laswells eigen bas er duidelijk in te herkennen.
Voor de podcast Het Verhaal praat Monique Huijdink met schrijvers over hun boek, in deze aflevering met Basje Boer over haar roman Bermuda.
In deze roman gaat Meis op zoek naar zichzelf. Terwijl ze nieuwe identiteiten uitprobeert, wordt Meis ook door de mensen om haar heen in verschillende rollen gedwongen. Maar wie is ze nu echt?
Deze podcast is ook te beluisteren via iTunes, Hebban & Stitcher.
Basje Boer werkt als beeldend kunstenaar en schrijft over film en kunst. Ze schreef in eerste instantie korte verhalen die werden gebundeld in het boek Kiestoon. Haar werk werd gepubliceerd in onder meer De Gids, Hollands Maandblad en Das Magazin.
Monique Huijdink is tekstschrijver. Ze heeft tevens een thriller op haar naam staan over de intriges achter de schermen van de Tour de France.
Nog één nachtje slapen en dan komt de goede Sint met een lading cadeautjes laten zien wie hij ’t allermeest bemint. Met in zijn kielzog zijn knecht, die we geen knecht meer mogen noemen. Want Sint en Piet zijn tegenwoordig gelijkwaardig aan elkaar. Volgend jaar gaan ze wederzijds tutoyeren.
Afijn, het leek mij een mooi moment om deze aflevering van Kunst op Zondag in het teken van blackface te zetten. Want door al dat gedoe over dat je de knecht van Sinterklaas geen knecht meer mag noemen en dat ze elkaar je en jij gaan noemen, zou je bijna vergeten dat er nóg een heikel puntje is dat een smet werpt op dit eens zo populaire kinderfeest: de kleur van Zwarte Piet.
Bij de NPO lopen ze momenteel door elkaar, Zwarte en Gekleurde Pieten, waaronder Pieten die geschminkt zijn in de kleuren van Mondriaan (die ook Piet heette). Toen ik na de eerste afleverging met een Mondriaan Piet vroeg of er nog wat gebeurd was, kreeg ik van alles te horen, maar geen woord over Pieten met rare kleurtjes. They couldn’t care less. Het kan natuurlijk ook dat ze de afgelopen jaren levend de moeder zijn gegaslight.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
De bron van het verhaal is een schimmig onderzoeksinstituut met de naam PropOrNot. Glenn Greenwald en Ben Norton van The Intercept deden vergeefse pogingen te achterhalen wie daar achter zitten, maar het instutuut noch de krant onthult namen.
Op de zwarte lijst staan zowel gerenommeerde linkse als rechtse sites. Greenwald en Norton vragen zich af waarom de krant dit verhaal, dat anderen lieten lopen, opgepakt heeft.
Dit is het Sargasso-café van zondag 04-12-2016. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Getatchew Mekuria was een Ethiopische saxofonist die in het eerste decennium van deze eeuw de samenwerking opzocht met het Nederlandse anarchistische ex-punk-gezelschap The Ex. Het resultaat was een bijzonder bruisende mix waarin de freejazz van Mekuria subliem ingebed werd in de strakke ritmiek van The Ex. Mekuria is ten tijde van deze opname al over de 70, maar de muziek heeft desondanks een enorme energie. Ze zouden samen meer dan 100 concerten geven.