Ik ben er weleens geweest, in Uhuru Park. Een weinig verheffend park aan de rand van Nairobi, met platgelopen grasvelden, scheefhangende, kaalgeplukte struiken en omgevallen bomen. Een aftands monument herinnert aan de dag van de onafhankelijkheid, en aan Uhuru: swahili voor ?vrijheid?.
Tien keer ben ik in Kenia geweest. De langste reis duurde bijna een half jaar. En de laatste keer is nu vijf jaar geleden. Dat laatste bezoek was veruit het meest vrolijk van allemaal: zojuist was de zittende macht, al decennialang in het zadel, van de troon gestoten door een vriendelijk ogende oppositieleider: Mwai Kibaki. Toen ik de uitzinnige vreugde van het volk zag, pakte ik het eerste de beste vliegtuig en vierde de overwinning mee met de bevolking.
Ik weet het nog zo goed, die eerste dagen van Kibaki. Het land was vol van hoop; euforisch is het beste woord om de sfeer van toen te omschrijven. Maar er heerste ook een groot gevoel van trots: in Kenia slaagde een oppositieleider erin na eerlijke verkiezingen vreedzaam de macht over te nemen van een vastgeroeste, oude partij. Onvergetelijk was de nieuwslezer, die jaar in jaar uit al ?ik herhaal: al- zijn uitzendingen was begonnen met de woorden: ?Rai Daniel arap Moi leo?? Oftewel: President Daniel Arap Moi heeft vandaag?? Enzovoort. Zo was hij gewend aan dit begin van zijn uitzending dat hij op de dag dat ik arriveerde, en Kibaki zojuist was gekroond tot nieuwe president, opnieuw aanving met ?Rai Daniel arap?? Om zich daarna te herstellen met: ?Rai Mwai Kibaki leo?? De kroeg waar ik het nieuws bij keek, barstte los in een krankzinnige lachbui. Historische televisie.
Dit jaar is het anders verlopen. Het lelijke Uhurupark dreigt vandaag een slagveld te worden, en anders zullen de buitenwijken wel branden van woede vanwege de door de politie verhinderde demonstratie in het park. Want Kibaki wil zijn macht niet afstaan. En de oppositieleider wil zijn aanhangers niet temmen. Kenia, het land dat vier jaar terug nog zo trots en euforisch was, dat Kenia staat nu op instorten. En daarom rouw ik vandaag. En smeek ik, net als de lokale kranten: Red Kenia!
Reacties (4)
Een mooie,emotionele oproep. Wel vraag ik me af wat wij buiten Kenia kunnen doen. Politieke druk op politieke leiders? Dreigen met sancties? Troepen sturen?
Goeie oproep, maar hoe? Die stammen- of geloofsoorlogen zijn voor ons westerlingen bijkans onbegrijpelijk. De tijd dat wij elkaar letterlijk om die reden de hersens in sloegen ligt al weer generaties achter ons. Ik moet ook dezer dagen weer denken aan de woorden van Gabriel Garcia Marquez. Geconfronteerd met de wantoestanden in Zuid-Amerika, zei hij – een jaar of twintig geleden – : mogen wij alsjeblieft onze eigen middeleeuwen door maken. Het gaat op veel plekken in Afrika langzaam beter dan tien jaar geleden. Op andere plekken niet. Ik ben langzamerhand geneigd om de blik meer te richten op de plekken waar wel progressie is en de rest z’n eigen middeleeuwen te laten door maken.
@Jan: dat is een beetje het probleem, Kenia was juist een van die weinige plekken waar het goed ging.
Geweldige anekdote van die nieuwslezer. Het opleven van democratie brengt velen van hun stuk…..