De korte versie van deze recensie is het volgende: Ook deze Tarantino mag je niet overslaan. De langere versie van deze recensie is voor de laatste twijfelaars, die misschien op het verkeerde been zijn gebracht door matige recensies in de NRC of het Parool. Maar laat je niet misleiden, de film is je 9(?!) euro dubbel en dwars waard.
Death Proof is onderdeel van een samenwerking tussen Tarantino en zijn maatje Robert Rodriguez. In het verleden werkten de twee al samen maar dit keer besloten ze het eens goed aan te pakken en maakten ze Grind House, een double bill, twee 70’s style ‘exploitation’ films achter elkaar geplakt met daartussen fake trailers. Rodriguez maakte Planet Terror en van Tarantino’s hand kwam Death Proof. De Europese distributeurs van de films vonden echter dat de gemiddelde Europeaan te weinig bekend was met het double bill concept dat ze de films splitsten. Tarantino maakte voor deze gelegenheid een extended cut om toch een volwaardige bioscoopfilm over te houden. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen.
Death proof is een ode aan de Amerikaanse Slasher Flick uit de jaren 70. Films van het type ‘Groepje cheerleaders wordt langzaam uitgedund door een seriemoordenaar’. Maar Tarantino zou zichzelf niet zijn als hij het genre zich niet volledig eigen maakt, helemaal uitkleedt en weer opbouwt, onderweg zijn eigen unieke sausje erover heen gooiend.
Het verhaal gaat over een stuntman (good-old Kurt Russell, in Snake Plissken-modus) die zijn bijzonder vette muscle car gebruikt om bijzonder appetijtelijk vrouwvolk te vermoorden. De manier waarop Tarntino de moorden toont laat zien dat hij zijn nouvelle violence-trekjes nog lang niet verleerd is.
Maar zoals bij Tarantino’s voorgaande films is het verhaal ondergeschikt aan de manier waarop dit verteld wordt. En ook daarin blinkt Death Proof weer uit. De film past duidelijk in het rijtje van de eerdere werkjes van de succesvolle regisseur. In Death Proof vinden we alle bekende elementen terug. Heerlijk lijzige dialogen van Jackie Brown, het kickass feminisme van Kill Bill, de weirde structuur van From Dusk till Dawn, het oppiepen van oudere acteurs dat we kennen uit Pulp Fiction en uiteraard de onnavolgbare muziekkeuze die al zijn films naar een hoger niveau tilt.
En zo komt de langere versie van deze recensie uit bij dezelfde conclusie als de korte: deze Tarantino mag je niet overslaan.
Reacties (8)
Yay! Hij is dus toch leuk. Ik maakte me al zorgen.
don’t worry. Ik heb me anderhalf uur bijzonder vermaakt.
Tarantino is een genie.
Ik ben het niet met je eens. Ik vond het het vooral veel oeverloos gezwets. De twee magistrale achtervolgingen maakten dat niet goed. Maar ik blijf een Tarantino-fan. Iedereen heeft recht op een miskleun.
Ik vond de film echt zwaar tegenvallen en had er al evenveel gehakt van gemaakt, als ´Stuntman Mike´ van zijn slachtoffers.
Mijn conclusie: Zonder karakters als ´Vincent Vega´ in Pulp Fiction of ´Mister Orange´ in Reservoir Dogs, doet de film hetzelfde als het merendeel van de hoofdrolspelers: zinloos doodbloeden.
Ik denk dat jullie (4/5) tot op zekere hoogte gelijk hebben. Ik vermoed dat Death Proof over een jaar niet de quotability heeft van de eerder genoemde films. Maar als opzichzelfstaand werkje vond ik het bijzonder geslaagd en gewoon een erg goede film.
Quotability is voor mij niet de doorslaggevende factor die de filmkwaliteit bepaalt, zelfs niet bij een Tarantino. Zoals PTC al schrijft, gaat het om de manier waarop het verhaal vertelt wordt. De combinatie van de dialogen, de aangepaste beelden, de over-the-top acteerstijl maken dit voor mij tot een heerlijke film die net als Kill Bill overduidelijk met veel liefde gemaakt is. Ik kan net wachten op Planet Terror!
Gouden film.. vermaak zonder te diepe inhoud.. maar wat een adrenalineshot houd je hier aan over !..
wow