Lachen om Joost Niemöller

Zelfverklaard ‘nieuw-realist’ (een eufemisme voor rassenrealist = racist) Joost Niemöller kan het maar niet laten zichzelf onsterfelijk belachelijk te maken:

Nadat hij eerder deze week tot de hashtag ‘#niemolling’ inspireerde met zijn krankzinnige voorspelling dat het varkensvlees onder druk van de moslims uit de schappen van de Jumbo zou verdwijnen, presteerde hij het daags daarop een Europabrede, meertalige website met elementaire lichaamsvoorlichting over gezondheid, relaties en seksualiteit af te schilderen als campagne van de Duitse overheid om asielzoekers te leren blanke vrouwen te bevruchten.

Er prijken namelijk gestileerde plaatjes van interraciale koppels op die site, ziet u, dus in het brein van schedelmeter Niemöller vertaalt zich dat tot propaganda voor white genocide. “Ik verzin dit niet,” zegt ‘ie er ook nog bij.

Interraciale seks

Die man leeft dan dus echt in zijn eigen racistische waanwereldje, want er is geen enkele expliciete indicatie dat deze informatie zich specifiek richt op asielzoekers. Nou ja, behalve de interraciale seks dan, waar Niemöller op aanslaat. Kennelijk ziet Joost daar een probleem in. Maar waag het niet hem een racist te noemen of de draak met hem te steken, want dat dan speelt ‘ie de gedemoniseerde Calimero.

Verdomd, Joost, je hebt ons door: wij multiculturalisten voeren een heimelijke campagne om het blanke ras te te verdunnen met de genen van de zwarte zwerm donkergetaande half-alfabeten die op het punt staan Europa te overspoelen zoals de miljoenen leprozen in Raspails Camp des Saints. En iedereen die daar licht op schijnt maken we monddood met het etiket ‘racist’. Je bent een martelaar voor het blanke ras, joh! Hopelijk vind je troost in die gedachte.

In plaats dat Niemöller nu blij is dat er een toegankelijke website is waar iedereen, en vooral inderdaad ook immigranten, in allerlei talen heldere en accurate informatie kan krijgen over de bloemetjes & de bijtjes en hoe je het elkaar tijdens het vrijen naar de zin kunt maken, valt deze ‘journalist’ keer op keer terug op zijn steeds hysterischer wordende racistische en paranoïde wereldbeeld. ‘De Duitse overheid moedigt die nikkers verdomme gewoon aan onze vrouwen te neuken!’, hoor je hem denken.

Bijval

Hij krijgt nog bijval ook. Annabel Nanninga merkte op dat Niemöller nu wel over de hekel werd gehaald door ‘deugertjes’ (variant op ‘Gutmenschen’, wat een taalvirtuoos is die Nanninga toch ook!), maar dat de slijterijen, slagerijen en bakkers bij haar in de wijk ook al waren vervangen door halalverkopers.

Een wakkere tweep wees er al vrij snel op dat Nanninga dan kennelijk volstrekt blind is voor wat er zoal aan middenstand bij haar in de wijk zit, aangezien er diverse slijterijen en zat gewone slagers en bakkers zitten; maar toen was haar boodschap al tientallen malen gedeeld en verspreid.

Het doet er namelijk helemaal niet toe of het feitelijk klopt, ziet u: het gaat niet om waarheid zelf, maar om waarheidsbeleving. Wie het frame bepaalt, bepaalt de waarheidsbeleving, en stuurt daarmee het maatschappelijk debat. Xenofoob-chauvinistisch rechts heeft dat feilloos door. Ze zijn er ook veel schaamtelozer in, omdat ze niet wordt gehinderd door kennis van zaken of kritische zelfbespiegeling.

Ignorance is bliss, zegt men wel. Rechtsmensen zouden dan ook gelukkiger zijn. Vraag is dan wel waarom zuurrechts zich dan vaak wentelt in gekanker op ‘goedmensen’, gemok en slachtofferschap, en voortdurend naar onderen trapt: richting Nederlanders van kleur, moslims, migranten en vluchtelingen.

Het verraadt afgunst en rancune jegens de minderbedeelden, die ons hier de kaas van het brood zouden komen stelen; en onze dochters komen verkrachten, als we Niemöller en de zijnen mogen geloven.

Niks om het lijf

Nu zult u zeggen: ach, dat is Twitter, dat is de waan van de dag, dat heeft toch allemaal niks om het lijf. Fair enough, behalve dat de geluiden die je vandaag in de goten van social media aantreft, een paar jaar later te vinden zijn in de opiniepagina’s van Volkskrant en NRC, zoals Peter Breedveld met enige regelmaat opmerkt. Lekker prikkelend en politiek-incorrect, heet dat dan.

Niemöller en Nanninga, en een veelvoud aan nihilistisch-chauvinistische stemmingmakers naast hen, staan namelijk niet op zichzelf, maar vertolken sentimenten, angsten, voorstellingen en overtuigingen die onder brede lagen van de bevolking gedeeld worden. En die sentimenten moeten sinds de revolte Fortuyn serieus genomen worden, luidt de conventionele wijsheid tegenwoordig.

Zo’n Nanninga mag dan ook regelmatig haar analyse komen geven in praatprogramma’s. Niet alleen bij Powned, maar bijvoorbeeld ook bij de EO. Opvallend, want de voornaamste vaardigheden van deze Barlaeus-dropout zijn dat ze tekstjes kan produceren en vlot kan debatteren. Dat ze zo ongeveer nul expertise en inhoud heeft, zal de redacteuren van die praatprogramma’s worst wezen: het publiek wil verbale hanengevechten zien en het buikgevoel weerspiegeld, en dan is een chauvinistische babbelkalkoen als Nanninga prima vulling van het programma.

Wat zou het dat haar voornaamste claim to fame is dat ze op GeenStijl jaren achtereen mannelijk en blank chauvisme heeft gepropageerd door middel van sneerstukjes over zeikfeministes, booslims en dobbernegers? In het huidige sociaal-mediale tijdgewricht is zulks juist een pré: het ventileren van de chauvinistische en racistische onderbuik, zeggen wat ‘iedereen denkt’ wordt ‘lekker pittig’ en ‘rebels’ geacht. En het roept flink reactie op: goed voor de kijk- en luistercijfers!

Nanninga’s métier bestaat uit het verbaal verontmenselijken van de allerzwaksten, en ze maakt daar nog goede sier mee ook. ‘De scherpste columnist van Nederland’, lees ik op journalistensite Villamedia. ‘Dobbernegers is natuurlijk een geweldige vondst. Ik zou willen dat ik het zelf had bedacht,’ gaf de keurige sociaal-democraat Maarten van Rossem te kennen.

We kijken wel, maar we zien niet, zou ik met filmmaker Andrej Tarkovski willen opmerken.

Eerherstel voor Hans Janmaat

Zo’n Joost Niemöller is weliswaar een tijdje van de radio afgeweest omdat hij het wel heul erg bont maakte met zijn racistische uitlatingen, maar werd onlangs door het ganse journaille gerehabiliteerd omdat hij zo’n geweldig boek over Hans Janmaat had geschreven. Die was door de journalistiek destijds toch wel heel onheus behandeld, gaf iedereen beschroomd toe, en Niemöller had dat toch maar mooi geboekstaafd.

Welke agenda onze ‘nieuw-realist’ daarbij voor ogen zou kunnen hebben, vroeg niemand zich blijkbaar af. En evenmin of Janmaat er niet gewoon een racistische agenda op nahield die ook vandaag nog afgewezen zou (moeten) worden.

‘Ja, maar inmiddels roepen xenofoob-nationalistische politici dingen die veel verder gaan, en daar worden ze ook niet met pek en veren om overladen of aan de schandpaal genageld! We kijken wel link uit: denk aan wat er met Fortuyn gebeurde! En hele fatsoenlijke politici stellen nu beleid voor waarbij het programma en de retoriek van Hans Janmaat en zijn CD uitermate braafjes afsteekt’, werpt men dan tegen.

Het toont eens te meer aan dat ons journaille volstrekt niet in staat is logisch en kritisch te denken. We kunnen het namelijk net zo goed omkeren: als Janmaat indertijd een foute man was – en volgens zijn biograaf Meindert Fennema was Janmaat inderdaad een onvervalste racist; z’n achterban vertoonde ook nogal wat overlap met het rechts-extremistische milieu – wat zegt dat dan dan over het huidige maatschappelijke en politieke discours ten aanzien van allochtonen en immigranten?

Gesundes Volksempfinden

Laten we er geen doekjes om winden, we zijn met z’n allen gewoon een hartstikke racistisch land geworden. Preciezer: het latente racisme dat altijd al aanwezig was in onze eurocentrische en cultuursupremacistische blik op de wereld, is nu wederom salonfähig geworden.

Vandaar ook dat volstrekt inhoudsloze hufters overal worden uitgenodigd om hun grote scheur open te trekken en daarmee het gesundes Volksempfinden te vertolken. Alsof het serieuze commentatoren betrof, quod non.

De rancune der middelmatigen klotst wederom tegen de plinten van het publieke discours, en de media vormen de openstaande rioleringsbuizen. Het is dweilen met de kraan open. De mop is nog het meest effectieve wapen om de stinkende stromen racisme, xenofobie en nationalisme zoveel mogelijk op te deppen – de spotlach doorbreekt de collectieve betovering dat de keizertjes kleren aan zouden hebben – maar het lachen zou ons nog wel eens kunnen vergaan.

Godwin?

We kijken immers met z’n allen toe hoe de geesten stapje voor stapje worden rijp gemaakt voor een herhaling van de zwartste bladzijden uit de Europese geschiedenis. Naast de schimmel van de verhuftering komen namelijk ook de fascistische ratten weer uit hun holen gekropen. Wie de oren spitst kan ze reeds onder de vloeren van Europa horen dansen, en aan de rechtsstaat horen knagen. Wat volgt is de pest, zoals Camus waarschuwde, maar wie daar de vinger bij legt, wordt weggehoond: ‘Haha, Godwin!’

Zou het? Onze eigen Geert Wilders bepleitte jaren geleden al de deportatie van tientallen miljoenen moslims uit Europa, en beschreef de Marokkaanse gemeenschap als parasitair volk, waarvan de jeugd van jongs af aan in huiskamers en moskeeën wordt geleerd dat roof en geweld jegens Nederlanders moreel oké is. De kranten drukten het allemaal netjes af. Kraaide nauwelijks een haan naar.

Wilders riep daarmee zonder het zelf te beseffen het evenbeeld op van een pregnante scène uit Der Ewige Jude, over hoe Joodse kinderen via talmoedonderwijs geïndoctrineerd worden de goyim te verachten en te haten; maar het OM merkt dit in alle ernst aan als ‘islamkritiek’. Moet ‘ie kunnen zeggen, meenden ook zijn ideologische tegenstanders, de progressieve academici. En het corps van politieke verslaggevers wijst Wilders al jaren aan als de beste politicus in Den Haag.

We zijn ziende blind en horende doof. En ondertussen grijnzen we meewarig om Joost Niemöller.