COLUMN - RINNNNNGGG!
– Hallo, wie is daar?
– ALLIANTIE! [Op de toon van POLITIE!]
– Komt u binnen.
[Door rechtszaken met de Alliantie weet ik dat je ze altijd binnen moet laten. Tenminste, dat drukte me mijn advocaat op het hart. ‘Laat ze altijd binnen,’ zei hij, ‘je bent er niet toe verplicht, maar laat ze in godsnaam altijd binnen.’ Dat doe ik dus zonder morren, al kon dit bezoek niet slechter vallen. Het is de meivakantie, de werkster is twee weken niet geweest. Overal een centimeter dik stof, onbeschrijfelijke bende omdat wij de vakantie aangegrepen hebben om voltijds in de tuin aan het klussen te slaan – Mijnheer OZ maakt schuttingen, ik Soft Building-meubilair van piepschuim in steigerdoek en visnet ingepakt). De tuin lijkt hierdoor op Bosnië in mindere tijden. Hopen zware vieze visnetten als loopgraven, stapels hout, gereedschap, zaagsel, een anker voor een schip van 500 ton met ankerbol en ankerboei, een barbecue en een vuurkorf die ik beide nooit heb gebruikt maar die (afdankertjes van iemand anders) eruit zien alsof wij elke avond te boel zitten te verroken. Ikzelf: ongewassen, haar in drie kleuren van uitloop, boven op mijn hoofd haastig bijeengeraapt door een klem, fleecetrui onder de kattenharen, joggingbroek. Een tokkie. Alleen de kratten lege flessen en de asbakken vol peuken missen nog.]– Goedemiddag. Ik ben X van de Alliantie en dat is Y, de wijkmeester.
[Ik vergeet de namen te noteren, wat heel stom is, achteraf. X ziet eruit als een chihuahua. Een kleine vrouw, ingedroogd door het roken. Kort haar, schorre stem, plebsige uitstraling. Y zou op Ollie B. Bommel lijken als hij niet zo glad uit zijn ogen keek en ook niet zo nu en dan dodelijke opmerkingen maakte. Eeuwige minzame glimlach op de lippen. De Monalisa van de Alliantie. Ze kijken misprijzend rond. Chihuahua voert het woord.]– U heeft daar een bel geplaatst?
– Ja, die is van mijn zoon. Hij woont boven. Komt u mee, ik laat het u zien.
– Dat mag niet. U mag niets aan de gevel vastschroeven.
– Hij is niet vastgeschroefd, maar geplakt, met plakband. Kan zo los. Het is zo’n draadloos ding.
– Dat mag toch niet. Het pand is een monument. U mag niets aan de gevel vastmaken.
– Ik weet dat het een monument is, die status heb ik zelf aangevraagd, destijds. Dat was in 1992. Ik hoorde dat het gesloopt zou worden. Toen heb ik twee weken in het stadsarchief doorgebracht om de geschiedenis van de straat te achterhalen. Bleek dit complex het eerste overgebleven sociale woningbouwproject van Amsterdam. Of van Nederland, daar wil ik vanaf wezen…
– … [blik van: daar luisteren we niet naar]. Dat van die bel mag toch niet.
– Ik kan die ergens doen waar niemand hem ziet. Onder de grote brievenbuskast bijvoorbeeld.
– Dat mag niet. U moet een aanvraag indienen om een nieuwe belplaat te laten maken.
– Dat gaat toch nooit lukken?
– Ik geef u weinig kans, nee.
– En bovendien: wat een dure grap! Terwijl mijn oplossing niets kost!
– Maar uw oplossing mag niet.
– Dan maak ik het toch vast aan een touw en laat ik die uit het raam hangen?
– Dat moet u zelf weten. [Ze lopen weer naar beneden]. Hebt u een schutting gebouwd? [HAHAAA! Daar kwamen ze voor! De bel was een binnenkomertje, een afleidingsmanoeuvre. Wat zijn ze er snel bij! We zijn maar net begonnen! Normaal kost het drie weken voor ze komen als je ze roept omdat iets kapot is.]
– Ja, dat klopt.
– Kunnen we een kijkje nemen? [Chihuahua is al buiten voor deze zin uitgesproken is, Monalisa, immer glimlachend, in haar kielzog.] Wat is hiervan de bedoeling? [Ze wijst naar het zuiden.]
– De buurvrouw op het zuiden wil een schutting, dus hebben wij een schutting gemaakt. Van twee meter hoog, conform haar wens. Ikzelf wil daar geen schutting. Het is mijn zuiden, daar komt alle zon vandaan die ik hier heb, dat is hier maar een paar uur per dag ’s avonds.
– Waarom laat u haar niet een schutting maken? [Monalisa maakt ondertussen foto’s van de hopen net, het anker met de ankerboei, de zooi]
– Omdat ze het dan van hout maakt, en dan hebben wij helemaal geen licht meer. Wij maken een lichtdoorlatende schutting. Voor haar is het haar noorden. Op haar zuiden wil ze juist geen schutting. Zo is het de hele straat.
– En deze hier? [Chihuahua wijst naar mijn noorden]
– Nu ik een schutting moet maken aan de zuidkant, dan maar ook eentje aan de noordkant. Anders heb ik een schutting waar ik het niet wil, en geen schutting waar ik het wel wil. Én geen zon, én privacyschending.
– Hoezo privacyschending?
– Die buurvrouw zit elke dag, weer of geen weer, uren in de tuin te roken, aan die tafel. Ze kijkt recht in mijn kamer, waar mijn bed is.
– Dat is officieel een woonkamer, geen slaapkamer. Daar hoort geen bed in.
– Ik heb nog twee kinderen thuis, die hebben de kamers boven. Bovendien is dat zo dubbel en dwars besproken bij de renovatie.
– Maar toch mag u dat niet als argument aanvoeren. Er is geklaagd over die schutting.
– Oja? Door wie?
– [Chihuahua maakt een evasief gebaar, alsof het de hele straat kan zijn. Monalisa glimlacht stilletjes.]
– De buurvrouw zeker?
– U had moeten overleggen.
– Dat kon ik niet meer: zij zet mij sinds dag één onder druk om geen schutting te bouwen. Wat ik drie jaar niet deed. Tot de andere buurvrouw een schutting eiste.
– Staat de schutting op uw deel van de tuin?
– Ja, aan mijn kant van de paaltjes die de Alliantie heeft neergezet als erfafscheiding.
– De schutting moet tenminste tien centimeter van de erfgrens staan, en het mag niet hoger zijn dan 1,80 meter.
– Deze is 1.75 meter. En ik mag twee meter.
– Nietes.
– Welles.
– En dat van die tien centimeter klopt ook niet.
– Welles.
– Nietes. Ik kán die tien centimeter niet op mijn deel maken omdat jullie het deurtje in het hek tot aan de erfgrens hebben gemaakt.
– Wij hebben dat niet gemaakt hoor [valt Monalisa in].
– Jullie de Alliantie bedoel ik natuurlijk.
– Niets mee te maken, het moet minimaal tien centimeter uw erf op.
– Dan kan dat deurtje in het hekwerk niet meer open. Ziet u de onzin hier niet van? Dan maak ik toch een nieuwe schutting tien centimeter mijn kant op? Wat schiet de buurvrouw hiermee op? Ik haal ook de lichtdoorlatende platen weg, die de buurvrouw liever dan hout wil, en ik bouw een schutting van twee meter van dik hout [in mijn hoofd zie ik me voor straf een dertig centimeter brede muur van piepschuimblokken in steigerdoek en visnet knutselen. Geluiddempend op de koop toe.] In plaats van een lichtdoorlatende schutting van 1.75 meter krijgt ze een twee meter hoge schutting van hout. Zegt u dat maar tegen de buurvrouw.
– U krijgt van mij een brief om de schutting tien centimter te verplaatsen.
[Ze lopen naar de buurvrouw. Ik laat ze uit. Bij de voordeur aangekomen ruk ik de bel van mijn zoontje uit het kozijn. De plakband laat meteen los, er blijft niets plakken. Monalisa wil me tegenhouden:]– DOET U MAAR NIET METEEN! ZO SNEL HOEFT DAT TOCH NIET!
Later besef ik: ze hadden de bel nodig als handvat om een brief te schrijven, als bewijs dat ik fout was. Een fout mens, dat bellen vast boort in monumentale kozijnen.
Het is 16 uur.
De volgende ochtend valt een brief van de Alliantie op de deurmat: of ik mijn spullen uit de gang wil weghalen. Maar ik heb niets in de gang; die spullen zijn van de buurman van 3hoog. In de brief staat dat Monalisa zal controleren of de spullen weg zijn. Monalisa is na zijn bezoek aan mij zo snel hij kon naar kantoor gereden, is naar de afdeling gerend die brieven schrijft over spullen in gangen, heeft de brief gedicteerd (geen bel meer helaas, maar wel spullen in de gang!) en diezelfde avond op de bus laten doen. Ervan uitgaande dat de Alliantiedudes, als brave kantoorklerken die ze zijn, tot 17 uur werken, een prestatie die zeker knap te noemen is.
Reacties (34)
WTF?
Weet je wie ook heel erg van bureaucratie hield?
Niet alleen in Nederland
Verhuizen is een normaal Nederlands werkwoord.
Gemiddeld verhuisd elke Nederlander een keer in de zeven jaar.
Of iets dergelijks.
Het is ook niet zomaar dat ze zo partijdig zijn. Want mensen mogen schuttingen maken, daar zijn regels voor, die ik op de voet volgde. Het komt doordat de buurvrouw op het noorden al jaren de informante van de Alliantie is. Ze beschermen haar.
Neem een andere advocaat. Eentje die je uitlegt dat je onaangekondigd bezoek buiten kunt laten vastvriezen als hun bezoek jou niet uitkomt.
Het is onzin dat je drie jaar lang niet kon overleggen met de buren en Alliantie over een schutting. Ook niet als dat overleg slechts bestaat uit een briefje waar je geen reactie op krijgt. Als Alliantie het afwijst kun je dat de buren onder hun neus wrijven, staan ze het toe kunnen ze geen bezwaar maken.
De buurvrouw een informante die ze beschermen? Wat een paranoia. Wanneer wordt ze gewurgd in haar keukentje gevonden?
@6: a) mijn advocaat had gegronde redenen om dit te adviseren. De Alliantie heeft mij op alle mogelijke manieren geprobeerd weg te krijgen voordat de renovatie begon. Ze gingen klokken hoe vaak ik thuis was, waarbij ze rechtsomkeer maakten (en dus niet noteerden) wanneer ze door het raam al zagen dat ik was. Ik heb zoveel meegemaakt met die lui, ik ben er helemaal klaar mee. Waarom wilden ze me weg hebben? Ik woon daar al te lang, mijn huur is daardoor te laag. Met de renovatie wilden ze in eerste instantie iedereen weg hebben om met nieuwe contracten (en dito huren) te beginnen. Toen dat teruggefloten werd namen ze hun toevlucht tot onoirbardere manieren. Waarbij ik hun machtsmisbruik van dichtbij heb kunnen observeren. Op één keer dat ik moest komen opdraven op hun kantoor zeiden ze tegen mij dat ik hun toestemming had moeten vragen voor ik ging trouwen. Het zijn gewone bedrijven met profijtlust, die echter het mandaat van de overheid hebben om zich als overheidsinstelling te gedragen. Gevaarlijke combi, als u het mij vraagt.
b) paranoia? Zeg dat maar tegen het lieftallig gezinnetje dat ze ooit uit onze straat wegpeste. Anderen, die vroeger met haar omgingen als vrienden noemen haar nu niet voor niets: de slang. Met ‘vroeger’ bedoel ik: voor de renovatie, dus voordat driekwart van de oorspronkelijke bewoners verhuisden en werden vervangen door jongelui die niets van dit allemaal weten en, denkend dat ze een lief oud vrouwtje is met een honingzoet stemmetje, haar hun hele leven vertellen. Oei.
@2: Hallo wie is daar ? Alliantie op laste van herr von rompuy .
http://www.elsevier.nl/Europese-Unie/nieuws/2013/2/Van-Rompuy-ik-ga-niet-als-een-kleine-dictator-te-werk-1182664W/
ah! ik zie het al. een scheefhuurder.
@7 a) Op één keer dat ik moest komen opdraven op hun kantoor zeiden ze tegen mij dat ik hun toestemming had moeten vragen voor ik ging trouwen.
Wat staat er in je huurcontract, hoezo moest je komen opdraven, hoezo gaan zij over jouw huwelijk? Als je je verhuurder als een overheidje gaat behandelen gaan ze zich er naar gedragen. Voor mij zijn ze een leverancier als alle andere. En als je rare huurcontracten tekent ben je daar toch zelf bij.
@10: je bent toch in zekere mate afhankelijk van je verhuurder, en zij hebben meer advocaten. Dus kan ik me heel goed voorstellen dat als je je woning interessanter vindt dan een principiele strijd met je woningbouwcorporatie, je kiest voor een pragmatische benadering.
En nee, ze hoeft haar huwelijk natuurlijk ook niet te melden maar daar gaat het dan ook niet om.
Je bent wel echt aan het zoeken naar redenen om Oud Zeikwijf de schuld in de schoenen te schuiven niet? Doe niet zo flauw.
Het gaat niet om het “de schuld in de schoenen van OZ te schuiven”, maar om het feit dat OZ hier niet erg objectief lijkt. Kalief stipt dat goed aan.
Good grief, het is een column, natuurlijk is OZ niet objectief. (Betekent overigens volstrekt niet dat het niet waar is.)
@11 Al mijn leveranciers hebben meer geld dan ik en kunnen zich een intimiderende juridische procedure veroorloven. En toch lig ik niet voortdurend met ze in de clinch.
Mijn verhuurder (Stadgenoot, Amsterdam) probeert ook wel eens wat, zoals verhuurdersonderhoud in rekening brengen als woningverbetering of onderhoud van openbaar groen in de servicekosten zetten. Daar ga ik dan tegenin en ik win zoiets. Als ik vertrek kunnen ze aan de nieuwe huurder 30% meer huur vragen dus ze hebben er bij te winnen als ze me weg weten te krijgen.
Toch hebben we een normale zakelijke relatie. Zo stel ik wel eens wat voor waar zij niet toe verplicht zijn en voeren ze het uit zonder kosten in rekening te brengen. En in ruil daarvoor ga ik niet zeuren over allerlei kleinigheden. Na de zomer ga ik van ze eisen dat ze een meerjaren onderhoudsplan op tafel leggen. Veel werk voor hen en ze houden niet van toezeggingen. Toch weet ik nu al dat het normale gesprekken zullen worden, zonder geruzie of conflicten.
Ik ben net zo goed pragmatisch en eerlijk gezegd ook wel gemakzuchtig en laat ik zaken makkelijk op hun beloop. Maar dat leidt blijkbaar niet tot zo’n loopgravenoorlogssituatie als bij OZw. Zijn onze verhuurders werkelijk zo verschillend, of verschillen OZw en ik zo sterk?
Ik denk zeker dat verhuurders heel verschillend zijn. Zoals eigenlijk met alles: je kunt er beslist een paar ongelofelijke etters tussen hebben zitten. Overigens, er is zoveel documentatie van intimidatie en pesterijen door instanties (ook gemeentes bv, en werkgevers, en politie en om…) dat het je echt niet hoeft te verbazen. Ze doen het niet allemaal maar het komt wel voor. En je hebt flink pech als je daar toevallig huurt – en nee, dat is niet altijd genoeg reden om te vertrekken, want het overstappen naar een andere ‘leverancier’ heeft nogal verregaande implicaties.
Ik heb alles precies verteld zoals het gegaan is. Ik heb nog stapels van zulke onregelmatigheden. Ik heb dingen meegemaakt die je niet voor mogelijk acht. De rechtszaken heb ik ook steeds gewonnen. Zíj gingen keer op keer hun boekje te buiten en werden terug gefloten door de rechter.
En Kalief, ik ken meerdere personen bij wie het precies zo gegaan is als bij mij: oude huur (30, 40 jaar oud hebben we het over), verhuurder wil je eruit, en doet dat op alle mogelijke manieren. Zeker als een grootscheepse renovatie van de hele straat in het verschiet zit. Zij willen je coûte que coûte vervangen voor een nieuw contract en een veel hogere huur.
Als je mijn 100% eerlijke weergave van de feiten afdoet als dwaze verzinsels van iemand die toevallig niet in staat is om een goed contact met de woningbouwvereniging te onderhouden, dan negeer je een belangrijk signaal: dat die verenigingen hun boekje te buiten gaan, en niet zo’n beetje ook.
Dit voorval in de column staat daar trouwens los van. Dat van die renovatie is jaren geleden. Deze twee personen zijn opgetrommeld door de slang omdat ze het niet pikte dat ik toch een schutting maakte ondanks dat ze me dat verboden had. Dat die twee zich weer zo idioot partijdig gedragen moet toch bij jou een belletje laten rinkelen? Of is dat ook omdat ik niet correct en/of zakelijk genoeg met ze was?
Waarom moet je ze eigenlijk altijd binnenlaten van de advocaat?
Je schrijft een persoonlijke column waarin humor en overdrijving stijlfiguren kunnen zijn. Ik word als lezer niet geacht het te lezen als een 100% eerlijke weergave van de feiten. Ik lees bijvoorbeeld jouw columns anders dan die van Spaink.
Ik heb dingen meegemaakt die je niet voor mogelijk acht.
I’ve… seen things you people wouldn’t believe… [laughs] Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched c-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those… moments… will be lost in time, like [coughs] tears… in… rain. Time… to die…*
OZw, heb je wel eens een goed gesprek gehad met die collaborerende buuv van je? Wat jij over haar beweert is 100% verzonnen, jij weet immers niets van mogelijke afspraken tussen haar en jouw verhuurder. Of hebben zij jou daarover ingelicht, zeer onwaarschijnlijk, vind je ook niet? Als stijlfiguur kan ik die verzonnen motivatie van een bestaande buurvrouw waarderen, maar kom niet aan met dat ‘ik heb verteld hoe het gegaan is’ gelal.
Jij weet niet hoe het is gegaan, je veronderstelt van alles. Zoals dat jouw verhuurder jou eruit wil hebben. Zij zouden daar onderhand meer kosten op hebben gemaakt dan een huurverhoging ze zou opleveren. Als zij alleen maar geïnteresseerd zouden zijn in meer huur of zelfs slechts een andere huurder, waarom hebben ze jou dan nog geen lucratief oprotcontract aangeboden? Als jij denkt dat je de laatste der Mohikanen bent die sloop/nieuwbouw in de weg staat, dan denk ik dat jij jezelf belangrijker maakt dan je bent en geen idee hebt hoe zo’n verhuurorganisatie werkt.
@18: dan zeg ik het je nog een keer: deze column is een 100% correct en puntgewijs verslag van het voorval. Daarom was het ook het schrijven waard. Omdat het zo belachelijk was.
@19 Duh, het is een correct verslag van het voorval. En daarom is het ook een correct verslag van de relatie tussen jouw buurvrouw en jouw verhuurder? Het is blijkbaar voornamelijk een correct verslag van de waanbeelden in jouw hoofd. Daarom was het ook het schrijven waard. Omdat het zo belachelijk was. Jouw probleem is niet jouw verhuurder, maar jouw therapeut.
@Kalief, jij weet niets van de situatie. Ik heb jarenlang als bemiddelaar tussen politie, gemeente, woningbouw en de burger gewerkt en er zijn genoeg mensen met een streepje voor en mensen die als lastig worden gezien met een flink streepje minder. Daar kan jij niet over oordelen en suggereren dat iemands probleem de therapeut is vind ik gewoon min.
@21: Mwah, weinig overtuigend. OZw schreeuwt om een oordeel van de lezers (de corporatie deugt niet). Hier is het een oordeel waarop ze niet zit te wachten (het kan ook aan jezelf liggen). Beetje flauw om nu te doen alsof Kalief geen mening hierover zou mogen hebben: zet dan niet je hele hebben en houwen op internet.
Dag OZ, ik vind het een mooi geschreven, droevig en geestig relaas tegelijk.
@22: Geheel mee eens.
@22: Iedereen mag zijn mening hebben en anderen mogen daar weer een mening over hebben. Beetje flauw om daar moeilijk over te doen, zet dan je mening niet op internet. Ik vind dit gewoon een leuk geschreven verhaal en niet heel je hebben en houwen.
Sorry hoor, maar wat Kalief zegt. Je laat je toch niet intimideren door zo’n semi-overheidsinstantie!? De woningbouw kan helemaal niet ‘meer of duurdere advocaten nemen’ waar heb je t over. En ze binnenlaten hoeft al helemaal niet.
De enige die hier binnenkomt is de politie. Jullie overschatten de motivatie & macht van zo’n type organisatie en dat weten dergelijke figuren. Daar maken ze gebruik van.
Het is nooit te laat om een lijn in t zand te trekken, het voorbeeld van de bel is een goeie: hoe minder ze van je weten hoe minder ze kunnen. Gewoon netjes blijven betalen en verder negeren. Hoe minder rendement hoe groter de kans dat je op de stapel ‘laat maar hangen’ terecht komt.
Maar serieus, zodra zo’n stichtingdoos aanvoelt dat t foute boel is, (alsin: mondige klant) dan is t snel afgelopen.
Het zijn net stadswachten. Ga ergens anders tof lopen doen.
OZw profileert zich in al haar stukjes als een anarchistische, antiautoritaire wereldburger. Voor haar zijn alle organisaties verdacht en alle overheden slecht. Woningbouwcorporaties zijn voor haar overheden, dus slecht. Kantoorklerken, maar eigenlijk alle mensen met een 9 tot 5 baan zijn voor haar Gestapo.
Natuurlijk loopt zij hiermee voortdurend tegen problemen aan, zeker in een overgereguleerd land als Nederland. En dat levert dan weer leuke columns op.
Soms ook irritante columns. Zoals deze waarin zij zich als antiautoritair tiepje laat piepelen door de eerste de beste huis-tuin-en-keuken organisatie om daarna anderen de schuld te geven van haar eigen onbenul. Natuurlijk is haar relaas 100% feitelijk en is de rest van de wereld gek.
En ik vind hoe zij over die buurvrouw schrijft zorgelijk. Voor ons blijft die buurvrouw anoniem. Maar in haar buurt weten ze wel over wie het gaat. Die buurt zal dat grappige viezige anarchistische Oude Zeikwijf misschien niet helemaal serieus nemen, maar zal na haar verhalen toch anders gaan kijken naar die betreffende buurvrouw. Het kan in een column grappig overkomen maar die jarenlange zwartmakerij is in werkelijkheid niet zonder gevaar. Misschien dat die corporatie die zorgen deelt en daarom extra een oogje in het zeil houdt.
@28, nou Kalief, ik ben blij dat jij geen aannames doet / invult voor een ander / overige dingen die je OZw verwijt.
@25, mee eens. En daarnaast zijn de toespelingen op ’therapeut’ en dat soort zaken gewoon een onsympathieke manier om je punt te maken.
@26, leuk om te bedenken dat alleen de politie binnenkomt. Zodra je een uitkering hebt moet je ook de gemeente / UWV binnenlaten. Nee, dat hoeft natuurlijk niet. Maar je wordt wel meteen gekort op je uitkering. Dus misschien ‘moet’ het dan toch. En dat geldt voor veel meer situaties: verplicht ben je het misschien niet maar de gevolgen van het niet doen kunnen te groot zijn.
Ik ben geneigd OZ helemaal te geloven. Het laag opgeleide handhavingspersoneel van onze overheidsorganen is bijna zonder uitzondering tuig van de richel. Als je een normaal – niet lui en niet dom – persoon bent wordt je voor zo’n baan niet aangenomen. Ze (de managers van die verdriet toko’s) nemen alleen maar potentiële NSB-ers aan voor die functies. Neem nu dat geval pas in Zweden waar zo’n handhavingsnageboorte (parkeerwachter) doodleuk een parkeerbon uitschrijft voor een auto die na die rellen compleet is uitgebrand: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2664/Nieuws/article/detail/3446716/2013/05/24/Parkeerbon-voor-uitgebrand-wrak-in-Stockholm.dhtml.
Redactie: laatste regel reactie verwijderd.
Gelukkig hebben we de Kalief met het gezonde verstand. De Kalief klinkt exact zoals de Telegraaf. Met een toon van “ik zeg toch gewoon iets verstandigs wat iedereen weet”, maar ondertussen de feiten nog veel meer verdaaiend dan de columniste. Heel gevaarlijk typetje.
@30: “Het laag opgeleide handhavingspersoneel van onze overheidsorganen is bijna zonder uitzondering tuig van de richel. Als je een normaal – niet lui en niet dom – persoon bent wordt je voor zo’n baan niet aangenomen.”
Dit is natuurlijk al te triest voor woorden.
[redactie: hier stond een tekst die in reactie 30 is verwijderd]
Maar dit slaat natuurlijk alles.
Ik mag hopen dat je niet daadwerkelijk zo denkt.
@31: “De Kalief klinkt exact zoals de Telegraaf.”
Naar mijn mening klinkt Kalief exact zoals OZ.
Dat vind je zelf ook getuige “ondertussen de feiten nog veel meer verdaaiend”.
Het is wat het is, een column, de waarheid hoeft niet boven tafel. Kalief heeft wel een punt dat de buurvrouw hier ongezien zwart gemaakt wordt. Columnisten kunnen heel goed iemand kapotmaken (Brandt Corstius bijv., zowel vader als zoon).
Daar mag ook wel eens over nagedacht worden zonder in reflexen te vallen dat elke ambtenaar niet werkt, nsb-er is en ook prima tewerkgesteld kan worden in een concentratiekamp. (Daarmee verword je namelijk tot hetgeen je denkt te verachten.)
Graag wil ik jullie erop wijzen dat ik in het stuk zelf niets kwalijks zeg over de buurvrouw zelf. Waar u het over heeft is in de comments gebeurd, ter uitleg van waarom Chihuahua en Monalisa zo partijdig deden. Als het Kalief zo vreselijk stoort mag het van me weg.
Voorts kan ik melden dat in hun pogingen mij weg te krijgen destijds (pogingen die, ik kan het niet genoeg herhalen, niets anders tot doel hadden dan na de renovatie met een nieuw contract te beginnen- ik had niets maar dan niets fout gedaan, altijd betaald enz…), hun advocaten mijn hele hebben en houwen binnenste buiten hebben gekeerd, om maar een tendentieus beeld bij de rechter te creëren. Ze schuwden geen middel: het leven van de kinderen werd erbij gehaald, dat soort dingen. Ze misbruikten daartoe zelfs columns van mijn hand die ik onder mijn eigen naam had gepubliceerd – zie ook No Such Agency. Sindsdien schrijf ik onder pseudoniem, en raad ik iedereen aan dat ook te doen. Je weet echt niet wat Big Brother met je online info doet. En dat is geen paranoia, heer Kalief, maar pure realiteit.
@18: als ik dit verzonnen had was ik pas geniaal.