”Het leven is leuk, je moet alleen niet op elke slak een kilo zout leggen”
Ik maakte eigenlijk maar een grapje, maar denk maar niet dat popcultuur uitsluitend uit waardenvrij vermaak bestaat. Hollywood is een ideeën- en sentimentenfabriek. Als je denkt dat dat door een of ander wondertje door alle PR- en marketingbureaus ter wereld over het hoofd is gezien, en daarom ongebruikt gelaten wordt, dan vergis je je danig.
Nog voordat besloten wordt dat een film in productie gaat (in de zogenoemde ‘green-light meeting’) wordt al gekeken naar mogelijke sponsors, opties voor product placement, eventuele patronage e.d. Die mogelijke adverteerders en sponsor kijken (uiteraard) ook naar de ideologische inhoud van een film*. Films met anti-commerciële of anti-kapitalistische boodschap zijn vanzelfsprekend minder populair bij dat soort jongens dan films die de “buying mood” van het publiek juist stimuleren. Nu, de ‘green-light’-vergadering wordt gedomineerd door jongens van de marketingafdeling van de studio. Die weten uiteraard welke boodschappen aanslaan bij potentiële sponsors, en welke niet. Hoe pro-commerciëler, pro-kapitalistischer, pro-Amerikaanser, pro-groot-publieker een film dus is, hoe groter de kans dat deze ge-‘green-light’ wordt.
De ideologische vooringenomenheid van Hollywood zit er dus in ingebakken. Van films in het algemeen kan je daarom al niet meer zeggen dat ze apolitiek zijn.
En dan Iron Man, met name, is altijd al een vrij reactionair type geweest. Uit het boek Comic Book Nation:
The most political of Marvel’s superheroes was Iron Man, a hero literally forged on the battlefields of Vietnam. In his first act as a superhero, he demolishes a Viet Cong military base and overthrows a sadistic Communist warlord. As Tony Stark, he serves a vital function in America’s military-industrial complex, both as a weapons inventor and a defense contractor. As Iron Man, he foils Communist agents and battles Soviet supervillains in symbolic Cold War contests of power and will….. The Iron Man series showed the extent to which Marvel endorsed Cold War assumptions. There was little room for dissent. As Iron Man once asserted, “No one has the right to defy the wishes of his government! Not even Iron Man!”
De filmIron Man kreeg bovendien steun van het Pentagon. Ook dat doen ze niet zomaar, maar juist, inderdaad, in ruil voor de juiste PR. Denk althans maar niet dat ze films doen met een anti-kapitalistische of anti-militaire boodschap ook zo hartelijk zouden steunen. “This movie is going to be fantastic,” zei de luchtmachtofficier die de samenwerking begeleidde. “The Air Force is going to come off looking like rock stars.”
Tja. Wat moet ik nog zeggen. Iron Man is een film over de CEO van een wapenfabrikant (tevens superheld) die zijn wapens niet maakt niet om geld te verdienen, maar om “American lives” te redden. Dat wij, de nietsvermoedende kijker, daarin geen ideologische boodschap meer zien is misschien nog wel beangstigender dan die boodschap zelf.
_________
* Proctor & Gamble heeft zijn advertentiebureau bijvoorbeeld de opdracht gegeven: “There will be no material on any of our programmes which could in any way further the concept of business as cold, ruthless and lacking in all sentiment or spiritual motivation.” Uit: The Media Monopoly, van Ben H. Bagdikian, waar nog veel meer van dergelijke voorbeelden in staan.
Reacties (5)
Iron is toch zoiets als alternatieve metal?
Zit ik toevallig naar Iron Man te kijken. #zuljealtijdzien
‘Iron Man’, de CEO-superheld, past in het propaganda-offensief dat rijkdom en rijken verheerlijkt. (Hij bestrijdt misdaad én creëert banen! … )
Bah …
@3: Het leven is leuk, je moet alleen niet op elke slak een kilo zout leggen :-)
”Het leven is leuk, je moet alleen niet op elke slak een kilo zout leggen”
Ik maakte eigenlijk maar een grapje, maar denk maar niet dat popcultuur uitsluitend uit waardenvrij vermaak bestaat. Hollywood is een ideeën- en sentimentenfabriek. Als je denkt dat dat door een of ander wondertje door alle PR- en marketingbureaus ter wereld over het hoofd is gezien, en daarom ongebruikt gelaten wordt, dan vergis je je danig.
Nog voordat besloten wordt dat een film in productie gaat (in de zogenoemde ‘green-light meeting’) wordt al gekeken naar mogelijke sponsors, opties voor product placement, eventuele patronage e.d. Die mogelijke adverteerders en sponsor kijken (uiteraard) ook naar de ideologische inhoud van een film*. Films met anti-commerciële of anti-kapitalistische boodschap zijn vanzelfsprekend minder populair bij dat soort jongens dan films die de “buying mood” van het publiek juist stimuleren. Nu, de ‘green-light’-vergadering wordt gedomineerd door jongens van de marketingafdeling van de studio. Die weten uiteraard welke boodschappen aanslaan bij potentiële sponsors, en welke niet. Hoe pro-commerciëler, pro-kapitalistischer, pro-Amerikaanser, pro-groot-publieker een film dus is, hoe groter de kans dat deze ge-‘green-light’ wordt.
De ideologische vooringenomenheid van Hollywood zit er dus in ingebakken. Van films in het algemeen kan je daarom al niet meer zeggen dat ze apolitiek zijn.
En dan Iron Man, met name, is altijd al een vrij reactionair type geweest. Uit het boek Comic Book Nation:
De film Iron Man kreeg bovendien steun van het Pentagon. Ook dat doen ze niet zomaar, maar juist, inderdaad, in ruil voor de juiste PR. Denk althans maar niet dat ze films doen met een anti-kapitalistische of anti-militaire boodschap ook zo hartelijk zouden steunen. “This movie is going to be fantastic,” zei de luchtmachtofficier die de samenwerking begeleidde. “The Air Force is going to come off looking like rock stars.”
Tja. Wat moet ik nog zeggen. Iron Man is een film over de CEO van een wapenfabrikant (tevens superheld) die zijn wapens niet maakt niet om geld te verdienen, maar om “American lives” te redden. Dat wij, de nietsvermoedende kijker, daarin geen ideologische boodschap meer zien is misschien nog wel beangstigender dan die boodschap zelf.
_________
* Proctor & Gamble heeft zijn advertentiebureau bijvoorbeeld de opdracht gegeven: “There will be no material on any of our programmes which could in any way further the concept of business as cold, ruthless and lacking in all sentiment or spiritual motivation.” Uit: The Media Monopoly, van Ben H. Bagdikian, waar nog veel meer van dergelijke voorbeelden in staan.