Alle 13 goed!

Als medewerker van een kleine podiumzaal word je wel eens uitgenodigd om als jurylid op te treden tijdens één van de vele awards die ons land rijk is. En zo ging ik afgelopen zaterdag dus naar de Melkweg waar de Sena PopNl award 2007 werd uitgereikt. Onder het motto ‘Alle 13 goed’ waren door de popkoepels van de verschillende provincies + de Grap uit Amsterdam die ook de organisatie van het evenement op zich nam, evenzovele afgevaardigden naar de Amsterdamse poptempel gekomen. Binnen krap vier uur tijd kregen de bands elk 20 minuten om een aantal nummers uit hun repertoire te presenteren en zodoende de programmeurs van 20 verschillende zalen en festivals, waaronder de Melkweg, Dwergpop en Manifesto, voor zich te winnen.

De opzet van deze mij voorafgaand onbekende prijs was namelijk ietsje anders dan andere jaren; de winnaar van de award was de band die de meeste optredens wist te regelen. De juryleden kozen elk één band uit die ze vervolgens later in het jaar programmeren op hun podium. Een goede keuze van de organisatie want de diversiteit van de bands zou ervoor zorgen dat men appels met peren zou gaan vergelijken omdat de genres uiteenliepen van urban soul tot metal à la Crowbar en Slayer. Karmakonga, een mix van funk en reggae werd uiteindelijk de winnaar met vijf optredens en eigenlijk lag deze uitslag bij voorbaat al vast omdat deze band de meest ervaren van alle was en bovendien een gedegen live-reputatie heeft opgebouwd. Dat Karmakonga echter was uitgekozen als Amsterdamse vertegenwoordiger, verbaasde me echter omdat zij ondertussen niet meer verlegen zitten om optredens.

De opening werd verzorgd door Alize uit Limburg, dat verschillende muzieksoorten door elkaar gehusseld had en daar een eigen draai aan gegeven had. Het is altijd lastig om de aftrap te moeten verrichten, maar Alize bracht het er goed van af en bovendien hadden ze genoeg fans vanuit hun thuisbasis meegenomen. Daarna volgde de Noord-Brabantse hiphop formatie de Woordlooiers. Het is altijd verfrissend om eens een hiphop act met live-band te zien spelen. De gitarist had duidelijk ergens een hardrock-verleden dat hij, getooid met een Gibson, tijdens de schaarse solo’s ten gehore bracht. MC’s Boter en Sein rapten er lustig op los, duidelijk gemotiveerd er een feestje van te maken.

Diggeth uit Gelderland was een slechte Metallica rip-off, Ape Dirt uit Flevoland een te zuivere Nirvana lookalike, Findel uit Utrecht maakte vrolijke electro-pop en Ten Hut was de enige ska-band van de avond. Het leek er soms op dat de technici van de Melkweg zich af en toe geen raad wisten met de mate van diversiteit omdat dan weer een sampler te luid stond ten opzichte van de rest, of een gitaar nauwelijks te horen was. De band die mij het meest kon bekoren was The Swains uit Groningen; met hun mix van garagerock, blues en zelfs soul, schaarden zij zich al snel in de hoek van Jon Spencer en zijn Blues Explosion. Zanger Jouke van der Krieke ging helemaal los in zijn vervormde microfoon en gitarist Arnold Nieborg plaatste daar de gelikte rifjes onder. Het jammere was echter wel dat van der Krieke nauwelijks zijn orgel of gitaar beroerde, hetgeen meteen een stuk voller geluid teweeg bracht. Daar moet de heren nog even aan werken en dan voorspel ik een glorierijke toekomst voor het drietal.

Maar, oordeelt u vooral toch zelf, want smaken verschillen per slot van rekening en gelukkig is er in onderstaande opsomming voor elk wat wils.

Pop Nl
Ape Dirt
de Woordlooiers
Ten Hut
Karmakonga
Findel
Phat Groove Phoundation
Alize
The Girls
Swamp Nouveau
New Sense Memory
The Swains