Zeven hoofdzonden werden Sarkozy fataal

Frankrijk heeft dus na 17 jaar eindelijk weer een linkse president. Nou ja, links? Links van het midden. Een prettig bijverschijnsel daarvan zal zijn dat de strenge Europese bezuinigingsnorm (tekorten mogen de 3% niet overschrijden) van kanttekeningen zal worden voorzien. Goed nieuws als we de economen en Nobelprijswinnaars Paul Krugman en Joseph Stiglitz mogen geloven. Beiden zijn tegen de Europese bezuinigingswoede. Stiglitz noemde in diverse interviews en publicaties streng bezuinigen in tijd van economische crisis ‘een manier om zelfmoord te plegen’. Zoiets drijft de economie namelijk nog veel verder in het slop.

Wat de overwinning van Hollande in de praktijk echt gaat betekenen zullen we nog te zien krijgen. Veel zal afhangen van de keuze van zijn kabinet. Komt de linkse Martine Aubry aan de bak of wordt het een rechtsere keuze?

En intussen is het nog maar de vraag of de Fransen vóór François Hollande of toch meer tégen Nicolas Sarkozy hebben gestemd. De geringe marge, zo’n 52 tegen 48 procent, geeft te denken. Misschien toch in grote mate het laatste. Op een van de blogs van het Franse blad Le Nouvel Observateur schrijft mediadeskundige David Réguer dat het ‘zeven hoofdzonden’ waren die Sarkozy de das omdeden:

1) Trots, die onder meer ook  weer tot uiting kwam tijdens het slotdebat met Hollande, dat Hollande volgens de meeste waarnemers nipt won.

2) Gierigheid, die zich uitte als een behoefte om alles te controleren en hem ertoe vrienden op sleutelposten en aan het hoofd van belangrijke ondernemingen te benoemen. In 2009 leidde tot een affaire omdat hij zijn zoon Jean wilde benoemen aan het hoofd van een defensie-instituut, wat na protesten werd afgeblazen.

3) Verlangen, dat wil zeggen niet alleen zijn overdreven verlangen naar geld dat meer dan eens in de media naar voren kwam, maar ook een irrationele lust om groter te zijn dan hij was, meer Atlantisch in zijn aanpak dan zijn voorgangers, of net te zijn als Obama. Dit laatste tot het moment daar was dat hij zich door de Europese economische crisis vooral een Europese statuur moest aanmeten.

4) Woede, zoals het befaamde incident waarbij een man die hem aansprak toevoegde “casse-toi pauvre con” (rot op, stomme zak), of talloze andere die in zijn vijf jaar aan de top eveneens de krant haalden.

5) Lust, die onder meer bleek uit de vakantie in 2007 op een jacht bij Malta, waarvan de kosten door de  Franse pers – voor twee dagen – inclusief de vlucht ernaartoe per privé jet – op zo’n 100.000 euro werden berekend, nog afgezien van de kosten van een kamer in een duur hotel. Dat was eén van de redenen waarom hij de ‘president bling bling’ werd genoemd.

6) Vraatzucht, die in de ironische beschrijving van Réguer is voor ‘boulimie’ om zich op alles en nog wat te storten, zijn premier voor de voeten te lopen en een soort hyperactiviteit ten toon te spreiden die tijdens de economische crisis paradoxaal genoeg een beeld van ineffectiviteit bevestigde.

7) En dan tenslotte, maar  niet als minste: luiheid. Luiheid, die zich in tegenstelling tot zijn hyperactiviteit uitte in een morele luiheid: namelijk door achter de ideeën van het Front National aan te rennen en de thema’s en vreemdelingenhaat van ultra-rechts te lenen, en zijn oor te luisteren te leggen bij een uiterst rechtse raadgever als Patrick Buisson.Volgens Réguer was dat vooral een flirt en was het bovendien niet naar de zin van de Fransen die meer behoefte hadden aan rust en solidariteit.