Het doel moet niet meer zijn om iemand binnen drie jaar schuldenvrij te maken, maar om vast te stellen bij wie dat zin heeft
Als je even over de ‘ooooh sgande’ heen leest, dan klinkt dit wel zinnig. Het heeft geen zin om iemand 3 jaar in de schuldhulpverlening te duwen, als-ie in een omgeving zit waarvan je weet dat-ie binnen twee jaar weer failliet gaat. Dan verdoem je iemand permanent tot de WSNP. Is dat dan zo tof?
“als-ie in een omgeving zit waarvan je weet dat-ie binnen twee jaar weer failliet gaat”. Tja, ben erg benieuwd naar waterdichte methodieken om dit voor af te bepalen….lijkt mij allemaal leuk en aardig bedacht maar in de praktijk niet uitvoerbaar.
De kans dat oorzaak en gevolg omgedraaid worden lijkt me levensgroot. Schulden veroorzaken immers allerlei andere problemen (in ieder geval relatieproblemen, aldus deze kenner, maar het zou me niet verbazen als mensen die financieel aan de grond zitten ook al snel naar de fles of andere drugs grijpen). Dan kun je wel zeggen, los die problemen eerst maar op, maar dat gaat dus niet lukken als je de oorzaak (schulden) niet aanpakt.
Maar dat geldt in wezen ook voor mensen met een ernstige drugs/alcoholverslaving. Ook in die gevallen dicteert de verslaving hoe er met geld wordt omgegaan.
Oorzaak en gevolg wordt idd makkelijk omgedraaid. Maar dan ga je van een heel idealistisch beeld uit: schulden –> problemen/ zooitje/ stress –> verdovende middelen/ ‘verdovend’ gedrag (gokken bijv.).
Dit idealistisch beeld lijkt me niet realistisch, en toepasbaar op slechts een deel van de gevallen. Wat bij goedwillende mensen wel een regelmatig voorkomende oorzaak is is scheiding, niet ontvangen alimentatie, fouten van de fiscus/ onduidelijke communicatie, schulden die een kind of partner heeft gemaakt zonder medeweten(bijvoorbeeld in geval gokken).
Hoe dan ook, wat oorzaak en gevolg ook zijn, met een bedwelmd hoofd en een matige motivatie al je problemen op te lossen, zal je het strakke regime van de schuldhulpverlening niet redden. Nog even los van de kosten die een dergelijke verslaving met zich meebrengt.
Je kan niet levenslang in de WSNP. De Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen, duurt drie (middels verkorte procedure) tot vijf jaar. Je kan alleen in dit saneringstraject komen, wanneer er echt géén andere mogelijkheid is, tot het bereiken van een gepaste oplossing van heersende schuldproblematiek. Overigens kom je niet zo heel gemakkelijk in de WSNP! Criteria zijn streng, maar het resultaat is een ‘schone lei’ oftewel schuldvrij. Mensen die in de WSNP terechtkomen, zijn vaak al jaren aan het vechten, om een gepaste oplossing te bereiken. Zonder positief resultaat. https://secure.wikimedia.org/wikipedia/nl/wiki/WSNP
Ik heb zo het vermoeden, dat jij doelt op ‘bewindvoering’. Wat je kan zien als een vorm van curatele. Bewindvoering wordt ook gegeven (via uitspraak kantonrechter!), wanneer iemand bijvoorbeeld een verslavingsprobleem heeft, of geestelijk zo zwak dat hij/ zij niet in staat is zelf zijn/ haar financiën te regelen.
Gedurende het WSNP-traject wordt óók ‘een bewindvoerder’ ingezet.
Overigens wordt er in véél situaties gekeken, hoe een individu in de schulden is gekomen. En worden ook daar evt. (verdere) stappen gezet. De voorzieningen liggen er. Al jaren.
De PVV wil, overigens, deze voorzieningen weghalen, zo blijkt uit hun partijprogramma. (éénmaal recht op hulp bij schuldproblematiek.)
Hoop dat zij beseffen, dat er een redelijke kans bestaat dat menig H&I dan een einde aan ‘zijn/ haar/ hun’ leven zal maken.
Dude, lees even terug wat ik schrijf. Mensen met een koopverslaving gaan weliswaar de WSNP in (met veel gedoe), en na afloop hebben ze inderdaad een schone lei, maar wat schiet je daar mee op als je nog steeds een minimumloon hebt en jezelf daarna in no-time van een creditcardschuld voorziet? Dan zit je na een jaar of wat weer in de WSNP. Dan ‘pingpong’ je de hele leven tussen WSNP en deurwaarders.
En d’r zijn mensen die je onder –beperkt — financieel toezicht wilt stellen. Nee, ze hoeven niet iedere uitgave te laten controleren, maar als iemand eens in de maand hun banksaldo bekijkt om te kijken of daar geen rare dingen aan de hand zijn, prima.
Dan ‘pingpong’ je de hele leven tussen WSNP en deurwaarders.
Je kan maximaal twee keer in het WSNP-traject. Mocht de eerste keer mislukken, dan bestaat er een hele kleine mogelijkheid om evt. een tweede keer in de WSNP te komen.
Dit enkel wanneer je aan de zeer strenge criteria voldoet, zoals deze in de wetboeken staan. En na verdere beoordeling van een kantonrechter, die zich o.a. baseert op rapporten van hulpverleners. Te weten: schuldhulpverleners/ maatschappelijk werkers/ psych’s/ etcetera.
De WSNP is niet alleen voor mensen met een (koop)verslaving. Wanneer de financiële problematiek dermate complex is, bestaat deze mogelijkheid tot het toetreden tot deze regeling. Een schone lei, na (veelal) jaren zoeken/ knokken naar een gepaste oplossing.
Ja, sommige mensen zijn ‘beter af’, wanneer ze een vorm van bescherming hebben. Dat ís bewindvoering. Waarbij zij die het zelf, -om wat voor reden dan ook-, niet aankunnen om hun financien te regelen, dit uit handen geven. Om erger te voorkomen! Bewindvoering kan ook worden aangevraagd, wanneer er bijvoorbeeld sprake is van ziekte. Denk bijvoorbeeld aan: Alzheimer, of iemand die in coma is geraakt.
Een verzoek tot toepassing van de Wsnp kán door de rechtbank afgewezen worden wanneer de verzoeker in de tien jaar voorafgaand aan het verzoek gebruik heeft gemaakt van de Wsnp. In uitzonderingsgevallen is het dus mogelijk om binnen een termijn van tien jaar, twee keer van de Wsnp gebruik te maken.
Het is theoretisch dus prima mogelijk om meerdere keren in de Wsnp terecht te komen. Waarbij het ongetwijfeld in de praktijk wel zo zal zijn dat schuldeisers (en rechters) steeds minder zin zullen hebben om daaraan mee te werken. Plus dat 3 tot 4 x failliet gaan gewoon heel veel tijd kost. Vaker failliet gaan lukt je gewoon niet in een leven ;-).
De WSNP is niet alleen voor mensen met een (koop)verslaving.
Jezus zeg, zitten d’r hier de laatste tijd alleen nog maar autisten, of zijn d’r nog mensen die begrijpend kunnen lezen? Natuurlijk heb je heel veel andere gevallen -buiten mensen met koopverslaving- in de wsnp zitten. Moet ik die eerst allemaal gaan opnoemen soms? Sjezus.
Ik slaak maar even een diepe zucht. Mogelijk dat de Raad van Rechters het jou duidelijk(er) kan maken.
Is het mogelijk een tweede verzoek tot Wsnp in te dienen binnen tien jaar?
— In principe wordt het verzoek tot toelating tot de Wsnp afgewezen als u tot tien jaar voorafgaand aan het verzoek al in de Wsnp heeft gezeten, tenzij de Wsnp-regeling voor u voorheen is beëindigd omdat u uw schulden weer zelf kon betalen of als de regeling is beëindigd vanwege het ontstaan van nieuwe schulden, waarvan het ontstaan niet aan u te wijten is geweest (artikel 288 lid 2d).
(artikel 288 lid 2d) — indien minder dan tien jaar voorafgaande aan de dag waarop het verzoekschrift is ingediend, ten aanzien van de schuldenaar de schuldsaneringsregeling van toepassing is geweest, tenzij deze toepassing is beëindigd op grond van artikel 350, derde lid, onder a of b of op grond van artikel 350, derde lid, onder d, om redenen die de schuldenaar niet waren toe te rekenen.
Het stukje tekst, welke je plakte @ 14:
In uitzonderingsgevallen is het dus mogelijk om binnen een termijn van tien jaar, twee keer van de Wsnp gebruik te maken.
Voor meer info, incl. verdere lappen wettekst verwijs ik je graag naar: http://www.wsnp.rvr.org/
Pingpongen, tussen de WSNP en nieuwe schulden, is niet mogelijk.
Hoewel je m.i. duidelijk beter ingevoerd bent dan gronk, lees ik die uitspraak toch iets anders dan jij doet:
Wat ik daar lees is dat je in principe niet tweemaal binnen tien jaar in aanmerking komt voor een schuldsaneringstraject.
Maar dat zou op zichzelf – theoretisch – nog in kunnen houden dat je elk decennium een keer de schuldsanering in kan. Al geloof ik er weinig van dat je na twee keer überhaupt nog serieus genomen wordt, maar goed, ik zit niet in dat wereldje.
Bovendien lijkt het mij dat iemand met een koopverslaving of gokverslaving of drugsverslaving helemaal geen zin heeft in de schuldsanering. Dan ben je namelijk geen baas meer over je eigen geld.
Dergelijke verslavingen zijn een vlucht uit de werkelijkheid. Iemand die kiest voor schuldsanering lijkt me daarentegen juist iemand die de confrontatie met de pijnlijke werkelijkheid aangaat.
Prediker, voor zover mijn toch wel beperkte kennis strekt, laat de (huidige) jurisprudentie géén enkele mogelijkheid tot een evt. derde toetreding tot deze laatste vangnet.
1 maal toetreding WSNP, op basis van zéér strenge criteria, waarbij een heel klein gaatje overblijft mocht het nog een keer nodig zijn. Het gaat soms ook mis, daarom is dit in de wetgeving geplaatst. Tweede toetreding op basis van nog strengere criteria!
De WSNP, als zodanig, is de allerlaatste stap, wanneer een individu, om wat voor reden dan ook, geen passende hulp kan krijgen bij heersende schuldproblematiek. Zoals bijv. het niet lukken van het zgn. ‘minnelijk traject’, o.a. door halsstarrigheid/ stijfkoppigheid van (schuld)eisers.
Er gaan meerdere processen/ acties aan vooraf, voordat iemand aanspraak kan/ mag maken op het toetreden tot deze wettelijke regeling. Eérst via de reguliere schuldhulpverlening proberen.
Mocht dat mislukken, dan een mogelijkheid tot toetreding WSNP. Het is niet zo, dat je een aanvraag kan indienen bij de rechtbank, om zo maar even toe gelaten te worden. Verre van.
Gedurende drie tot vijf jaar, dient de “schuldenaar” er ALLES aan te doen, om zoveel mogelijk geld bij elkaar te ‘sprokkelen’, wat vervolgens onder alle mogelijke schuldeisers zal worden verdeeld. Deze *moeten* daarmee accoord gaan.
Dit WSNP-traject, biedt ruimte & enige rust – voor alle betrokken partijen. Schuldeisers moeten pas op de plaats maken, en afwachten tot dit traject is beeindigd.
Het ‘pingpongen’, zoals Gronk beweerde, is gewoon niet mogelijk. Ook niet theoretisch. Juist om dit soort situaties te voorkomen, zijn er zeer strenge criteria geplaatst. Het is, zeg maar, een ‘if all fails’ maatregel.
Overigens ben ik nog steeds zeer benieuwd, naar wat deze twee onderzoekers/ hoogleraren eigenlijk bedoelden. Dat de Volkskrant met plaatsing van het genoemde artikel een ’typische Telegraaf actie’ heeft ondernomen, is mij duidelijk.
#3
NietJeZus
Iedereen lijkt te vergeten, van een kale kip kan je niet plukken.
Drie jaar is een termijn die menselijk is (vind ik) – een periode waarin de schuldenaar (die iets van vijftig euro per week krijgt en that’s it) meer dan genoeg tijd heeft om haar/zijn zonden te overdenken én genoeg tijd om haar/hem hard te laten werken en zoveel mogelijk te laten afbetalen én hulp te bieden om herhaling te voorkomen. Tel daarbij op de tijd dat zo iemand bij het BRK staat geregistreerd en daardoor niet zomaar allerlei aankopen kan doen.
Vier jaar, of vijf, of zes, of nog meer jaren zo iemand financieel te laten bloeden is natuurlijk prachtig voor de schuldeisers – en misschien soms ook wel terecht. Maar is het voldoende dat het soms terecht is om het dan maar als algemene maatregel in te voeren? In deze moeilijke tijden met sterk stijgende aanvragen bij de schuldsanering kan ik me niet aan de indruk ontrekken dat er een groep is die buiten hun aanrekenbare schuld om in de problemen is geraakt. En bovendien, niet alleen pa en ma worden geraakt, ook hun kinderen. Moeten ook die hun hele jeugd meeboeten aan de zondes van hun ouders door jarenlang niet op vakantie te kunnen, etc.?
Temeer daar de schuldeisers soms sowieso géén krediet plus rente plus boeteclausule hadden moeten verstrekken aan mensen van wie op voorhand was na te gaan dat ze hun verplichtingen met geen mogelijkheid hadden kunnen voldoen.
Of 3 of 5 jaar een realistische tijd is kan ik moeilijk inschatten. Ik ben het wel eens met je punt dat een persoon of gezin met schulden meerdere slachtoffers kent.
In de ijmond zamelt een vrijwilliger jaarlijks kerstpakketten in voor arme mensen. Voedsel krijgen ze via de voedselbank, zolang die nog voorraad heeft tenminste, maar dit is extra met de feestdagen. De kadootjes die in die kerstpakketten worden gedaan voor de kinderen zijn vaak de enige echte kadootjes die de aanwezige kinderen in het jaar krijgen. En dan heb ik het nog niet over deelname aan een club, schoolreisje, structureel gezonde voeding, internet (bijna verplicht onderdeel van school), en kleding.
Andere groep slachtoffers zijn de schuldeisers. Uiteindelijk aan de andere kant staan ook weer gezinnen die de touwtjes aan elkaar knopen. Dit is moeilijker zichtbaar omdat er organisaties als NUON, Woningcorporaties of zorgverzekeraars of zo tussen zitten.
#4
Joop
Die tienduizenden huisvrouwen en studenten die achter de telefoon eerzame burgers belagen en zich opdringen om producten af te nemen, met woorden als, Geen probleem mevrouw, het kost eigenlijk niets, enz., die zijn de pionnen van bedrijven die de schuldhulpverlening bevorderen.
Waarom kunnen die niet een bijdrage doen in het bestrijden van mensen in de schulden, die veroorzaken ze toch mede?
Reacties (19)
Artikel genoemd in de posts op joop.nl: http://www.gildenetwerk.nl/resources/2011-Artikel-Klantprofielen-in-de-schuldhulpverlening.pdf
Het doel moet niet meer zijn om iemand binnen drie jaar schuldenvrij te maken, maar om vast te stellen bij wie dat zin heeft
Als je even over de ‘ooooh sgande’ heen leest, dan klinkt dit wel zinnig. Het heeft geen zin om iemand 3 jaar in de schuldhulpverlening te duwen, als-ie in een omgeving zit waarvan je weet dat-ie binnen twee jaar weer failliet gaat. Dan verdoem je iemand permanent tot de WSNP. Is dat dan zo tof?
“als-ie in een omgeving zit waarvan je weet dat-ie binnen twee jaar weer failliet gaat”. Tja, ben erg benieuwd naar waterdichte methodieken om dit voor af te bepalen….lijkt mij allemaal leuk en aardig bedacht maar in de praktijk niet uitvoerbaar.
De huidige situatie is zoveel beter dan?
De kans dat oorzaak en gevolg omgedraaid worden lijkt me levensgroot. Schulden veroorzaken immers allerlei andere problemen (in ieder geval relatieproblemen, aldus deze kenner, maar het zou me niet verbazen als mensen die financieel aan de grond zitten ook al snel naar de fles of andere drugs grijpen). Dan kun je wel zeggen, los die problemen eerst maar op, maar dat gaat dus niet lukken als je de oorzaak (schulden) niet aanpakt.
En voor mensen die koop- of gokverslaafd zijn moet je dus wel eerst beginnen met gedragsverandering.
Maar dat geldt in wezen ook voor mensen met een ernstige drugs/alcoholverslaving. Ook in die gevallen dicteert de verslaving hoe er met geld wordt omgegaan.
Oorzaak en gevolg wordt idd makkelijk omgedraaid. Maar dan ga je van een heel idealistisch beeld uit: schulden –> problemen/ zooitje/ stress –> verdovende middelen/ ‘verdovend’ gedrag (gokken bijv.).
Dit idealistisch beeld lijkt me niet realistisch, en toepasbaar op slechts een deel van de gevallen. Wat bij goedwillende mensen wel een regelmatig voorkomende oorzaak is is scheiding, niet ontvangen alimentatie, fouten van de fiscus/ onduidelijke communicatie, schulden die een kind of partner heeft gemaakt zonder medeweten(bijvoorbeeld in geval gokken).
Hoe dan ook, wat oorzaak en gevolg ook zijn, met een bedwelmd hoofd en een matige motivatie al je problemen op te lossen, zal je het strakke regime van de schuldhulpverlening niet redden. Nog even los van de kosten die een dergelijke verslaving met zich meebrengt.
Dan verdoem je iemand permanent tot de WSNP.
Je kan niet levenslang in de WSNP. De Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen, duurt drie (middels verkorte procedure) tot vijf jaar. Je kan alleen in dit saneringstraject komen, wanneer er echt géén andere mogelijkheid is, tot het bereiken van een gepaste oplossing van heersende schuldproblematiek. Overigens kom je niet zo heel gemakkelijk in de WSNP! Criteria zijn streng, maar het resultaat is een ‘schone lei’ oftewel schuldvrij. Mensen die in de WSNP terechtkomen, zijn vaak al jaren aan het vechten, om een gepaste oplossing te bereiken. Zonder positief resultaat.
https://secure.wikimedia.org/wikipedia/nl/wiki/WSNP
Ik heb zo het vermoeden, dat jij doelt op ‘bewindvoering’. Wat je kan zien als een vorm van curatele. Bewindvoering wordt ook gegeven (via uitspraak kantonrechter!), wanneer iemand bijvoorbeeld een verslavingsprobleem heeft, of geestelijk zo zwak dat hij/ zij niet in staat is zelf zijn/ haar financiën te regelen.
Gedurende het WSNP-traject wordt óók ‘een bewindvoerder’ ingezet.
Overigens wordt er in véél situaties gekeken, hoe een individu in de schulden is gekomen. En worden ook daar evt. (verdere) stappen gezet. De voorzieningen liggen er. Al jaren.
De PVV wil, overigens, deze voorzieningen weghalen, zo blijkt uit hun partijprogramma. (éénmaal recht op hulp bij schuldproblematiek.)
Hoop dat zij beseffen, dat er een redelijke kans bestaat dat menig H&I dan een einde aan ‘zijn/ haar/ hun’ leven zal maken.
Dude, lees even terug wat ik schrijf. Mensen met een koopverslaving gaan weliswaar de WSNP in (met veel gedoe), en na afloop hebben ze inderdaad een schone lei, maar wat schiet je daar mee op als je nog steeds een minimumloon hebt en jezelf daarna in no-time van een creditcardschuld voorziet? Dan zit je na een jaar of wat weer in de WSNP. Dan ‘pingpong’ je de hele leven tussen WSNP en deurwaarders.
En d’r zijn mensen die je onder –beperkt — financieel toezicht wilt stellen. Nee, ze hoeven niet iedere uitgave te laten controleren, maar als iemand eens in de maand hun banksaldo bekijkt om te kijken of daar geen rare dingen aan de hand zijn, prima.
Dan ‘pingpong’ je de hele leven tussen WSNP en deurwaarders.
Je kan maximaal twee keer in het WSNP-traject. Mocht de eerste keer mislukken, dan bestaat er een hele kleine mogelijkheid om evt. een tweede keer in de WSNP te komen.
Dit enkel wanneer je aan de zeer strenge criteria voldoet, zoals deze in de wetboeken staan. En na verdere beoordeling van een kantonrechter, die zich o.a. baseert op rapporten van hulpverleners. Te weten: schuldhulpverleners/ maatschappelijk werkers/ psych’s/ etcetera.
De WSNP is niet alleen voor mensen met een (koop)verslaving. Wanneer de financiële problematiek dermate complex is, bestaat deze mogelijkheid tot het toetreden tot deze regeling. Een schone lei, na (veelal) jaren zoeken/ knokken naar een gepaste oplossing.
Ja, sommige mensen zijn ‘beter af’, wanneer ze een vorm van bescherming hebben. Dat ís bewindvoering. Waarbij zij die het zelf, -om wat voor reden dan ook-, niet aankunnen om hun financien te regelen, dit uit handen geven. Om erger te voorkomen! Bewindvoering kan ook worden aangevraagd, wanneer er bijvoorbeeld sprake is van ziekte. Denk bijvoorbeeld aan: Alzheimer, of iemand die in coma is geraakt.
Je kan maximaal twee keer in het WSNP-traject.
Niet waar.
Een verzoek tot toepassing van de Wsnp kán door de rechtbank afgewezen worden wanneer de verzoeker in de tien jaar voorafgaand aan het verzoek gebruik heeft gemaakt van de Wsnp. In uitzonderingsgevallen is het dus mogelijk om binnen een termijn van tien jaar, twee keer van de Wsnp gebruik te maken.
Het is theoretisch dus prima mogelijk om meerdere keren in de Wsnp terecht te komen. Waarbij het ongetwijfeld in de praktijk wel zo zal zijn dat schuldeisers (en rechters) steeds minder zin zullen hebben om daaraan mee te werken. Plus dat 3 tot 4 x failliet gaan gewoon heel veel tijd kost. Vaker failliet gaan lukt je gewoon niet in een leven ;-).
De WSNP is niet alleen voor mensen met een (koop)verslaving.
Jezus zeg, zitten d’r hier de laatste tijd alleen nog maar autisten, of zijn d’r nog mensen die begrijpend kunnen lezen? Natuurlijk heb je heel veel andere gevallen -buiten mensen met koopverslaving- in de wsnp zitten. Moet ik die eerst allemaal gaan opnoemen soms? Sjezus.
Niet waar.
Ik slaak maar even een diepe zucht. Mogelijk dat de Raad van Rechters het jou duidelijk(er) kan maken.
Is het mogelijk een tweede verzoek tot Wsnp in te dienen binnen tien jaar?
— In principe wordt het verzoek tot toelating tot de Wsnp afgewezen als u tot tien jaar voorafgaand aan het verzoek al in de Wsnp heeft gezeten, tenzij de Wsnp-regeling voor u voorheen is beëindigd omdat u uw schulden weer zelf kon betalen of als de regeling is beëindigd vanwege het ontstaan van nieuwe schulden, waarvan het ontstaan niet aan u te wijten is geweest (artikel 288 lid 2d).
(artikel 288 lid 2d)
— indien minder dan tien jaar voorafgaande aan de dag waarop het verzoekschrift is ingediend, ten aanzien van de schuldenaar de schuldsaneringsregeling van toepassing is geweest, tenzij deze toepassing is beëindigd op grond van artikel 350, derde lid, onder a of b of op grond van artikel 350, derde lid, onder d, om redenen die de schuldenaar niet waren toe te rekenen.
Het stukje tekst, welke je plakte @ 14:
In uitzonderingsgevallen is het dus mogelijk om binnen een termijn van tien jaar, twee keer van de Wsnp gebruik te maken.
Voor meer info, incl. verdere lappen wettekst verwijs ik je graag naar:
http://www.wsnp.rvr.org/
Pingpongen, tussen de WSNP en nieuwe schulden, is niet mogelijk.
Hoewel je m.i. duidelijk beter ingevoerd bent dan gronk, lees ik die uitspraak toch iets anders dan jij doet:
Wat ik daar lees is dat je in principe niet tweemaal binnen tien jaar in aanmerking komt voor een schuldsaneringstraject.
Maar dat zou op zichzelf – theoretisch – nog in kunnen houden dat je elk decennium een keer de schuldsanering in kan. Al geloof ik er weinig van dat je na twee keer überhaupt nog serieus genomen wordt, maar goed, ik zit niet in dat wereldje.
Bovendien lijkt het mij dat iemand met een koopverslaving of gokverslaving of drugsverslaving helemaal geen zin heeft in de schuldsanering. Dan ben je namelijk geen baas meer over je eigen geld.
Dergelijke verslavingen zijn een vlucht uit de werkelijkheid. Iemand die kiest voor schuldsanering lijkt me daarentegen juist iemand die de confrontatie met de pijnlijke werkelijkheid aangaat.
Prediker, voor zover mijn toch wel beperkte kennis strekt, laat de (huidige) jurisprudentie géén enkele mogelijkheid tot een evt. derde toetreding tot deze laatste vangnet.
1 maal toetreding WSNP, op basis van zéér strenge criteria, waarbij een heel klein gaatje overblijft mocht het nog een keer nodig zijn. Het gaat soms ook mis, daarom is dit in de wetgeving geplaatst. Tweede toetreding op basis van nog strengere criteria!
De WSNP, als zodanig, is de allerlaatste stap, wanneer een individu, om wat voor reden dan ook, geen passende hulp kan krijgen bij heersende schuldproblematiek. Zoals bijv. het niet lukken van het zgn. ‘minnelijk traject’, o.a. door halsstarrigheid/ stijfkoppigheid van (schuld)eisers.
Er gaan meerdere processen/ acties aan vooraf, voordat iemand aanspraak kan/ mag maken op het toetreden tot deze wettelijke regeling. Eérst via de reguliere schuldhulpverlening proberen.
Mocht dat mislukken, dan een mogelijkheid tot toetreding WSNP. Het is niet zo, dat je een aanvraag kan indienen bij de rechtbank, om zo maar even toe gelaten te worden. Verre van.
Gedurende drie tot vijf jaar, dient de “schuldenaar” er ALLES aan te doen, om zoveel mogelijk geld bij elkaar te ‘sprokkelen’, wat vervolgens onder alle mogelijke schuldeisers zal worden verdeeld. Deze *moeten* daarmee accoord gaan.
Dit WSNP-traject, biedt ruimte & enige rust – voor alle betrokken partijen. Schuldeisers moeten pas op de plaats maken, en afwachten tot dit traject is beeindigd.
Het ‘pingpongen’, zoals Gronk beweerde, is gewoon niet mogelijk. Ook niet theoretisch. Juist om dit soort situaties te voorkomen, zijn er zeer strenge criteria geplaatst. Het is, zeg maar, een ‘if all fails’ maatregel.
Overigens ben ik nog steeds zeer benieuwd, naar wat deze twee onderzoekers/ hoogleraren eigenlijk bedoelden. Dat de Volkskrant met plaatsing van het genoemde artikel een ’typische Telegraaf actie’ heeft ondernomen, is mij duidelijk.
Iedereen lijkt te vergeten, van een kale kip kan je niet plukken.
Drie jaar is een termijn die menselijk is (vind ik) – een periode waarin de schuldenaar (die iets van vijftig euro per week krijgt en that’s it) meer dan genoeg tijd heeft om haar/zijn zonden te overdenken én genoeg tijd om haar/hem hard te laten werken en zoveel mogelijk te laten afbetalen én hulp te bieden om herhaling te voorkomen. Tel daarbij op de tijd dat zo iemand bij het BRK staat geregistreerd en daardoor niet zomaar allerlei aankopen kan doen.
Vier jaar, of vijf, of zes, of nog meer jaren zo iemand financieel te laten bloeden is natuurlijk prachtig voor de schuldeisers – en misschien soms ook wel terecht. Maar is het voldoende dat het soms terecht is om het dan maar als algemene maatregel in te voeren? In deze moeilijke tijden met sterk stijgende aanvragen bij de schuldsanering kan ik me niet aan de indruk ontrekken dat er een groep is die buiten hun aanrekenbare schuld om in de problemen is geraakt. En bovendien, niet alleen pa en ma worden geraakt, ook hun kinderen. Moeten ook die hun hele jeugd meeboeten aan de zondes van hun ouders door jarenlang niet op vakantie te kunnen, etc.?
Temeer daar de schuldeisers soms sowieso géén krediet plus rente plus boeteclausule hadden moeten verstrekken aan mensen van wie op voorhand was na te gaan dat ze hun verplichtingen met geen mogelijkheid hadden kunnen voldoen.
Ik rest mijn kees.
Of 3 of 5 jaar een realistische tijd is kan ik moeilijk inschatten. Ik ben het wel eens met je punt dat een persoon of gezin met schulden meerdere slachtoffers kent.
In de ijmond zamelt een vrijwilliger jaarlijks kerstpakketten in voor arme mensen. Voedsel krijgen ze via de voedselbank, zolang die nog voorraad heeft tenminste, maar dit is extra met de feestdagen. De kadootjes die in die kerstpakketten worden gedaan voor de kinderen zijn vaak de enige echte kadootjes die de aanwezige kinderen in het jaar krijgen. En dan heb ik het nog niet over deelname aan een club, schoolreisje, structureel gezonde voeding, internet (bijna verplicht onderdeel van school), en kleding.
Andere groep slachtoffers zijn de schuldeisers. Uiteindelijk aan de andere kant staan ook weer gezinnen die de touwtjes aan elkaar knopen. Dit is moeilijker zichtbaar omdat er organisaties als NUON, Woningcorporaties of zorgverzekeraars of zo tussen zitten.
Die tienduizenden huisvrouwen en studenten die achter de telefoon eerzame burgers belagen en zich opdringen om producten af te nemen, met woorden als, Geen probleem mevrouw, het kost eigenlijk niets, enz., die zijn de pionnen van bedrijven die de schuldhulpverlening bevorderen.
Waarom kunnen die niet een bijdrage doen in het bestrijden van mensen in de schulden, die veroorzaken ze toch mede?