Aldus Roeland Muskens in zijn boek Aan de goede kant:
Muskens hoorde van opvallend veel mensen die hij voor zijn studie sprak dat hun activisme voortkwam uit het diepgewortelde anti-racisme dat zij hadden overgehouden aan de Tweede Wereldoorlog. In de jaren zeventig werd steeds duidelijker dat Nederlanders aanzienlijk minder heldhaftig waren geweest dan altijd was voorgespiegeld, dat de grens tussen goed en fout niet zo helder was en vooral dat in geen enkel ander Europees land zo weinig Joden de bezettingstijd hadden overleefd.
“Voor veel mensen reden om te denken: in deze strijd tussen goed en kwaad gaan wij aan de goede kant staan en we gaan de fouten van onze ouders niet herhalen. Het duidelijkst kwam dat naar voren bij iemand die ik sprak die wapens smokkelde van Zimbabwe naar Zuid-Afrika. ‘Nooit aan iemand verteld, maar ik heb dit gedaan omdat mijn vader NSB’er was.’
Reacties (4)
Het proefschrift waarop Muskens’ boek gebaseerd is, is deels (en vanaf 30 september 2015 volledig) toegankelijk op http://dare.uva.nl/record/453991.
Dit schuldgevoel heeft nog decennia lang de zeitgeist bepaald en heeft zijn multiculturele sporen nagelaten.
Laat Likud Nederland dat maar niet horen, want dan kan hij helemaal los dat de man die hij heeft laten stikken in Zuid Afrika “fout was!”.
Het heeft ook nog wel langer doorgewerkt hoor, zeker tot in de jaren ’90 en het bracht een naief zwart-wit beeld van goed en kwaad met zich mee waardoor men niet meer begreep dat mensen dader en slachtoffer tegelijk kunnen zijn (dan denk ik bv. aan Afrikaanse burgeroorlogen waar slachtoffers van wreedheden rustig hun eigen partij aansporen om dezelfde wreedheden te begaan jegens de vijand). Met Pim Fortuyn barstte de bel en kwam er een eveneens overtrokken tegenbeweging die we vandaag de dag nog zien op roze internetfora.