Hele kleine huisjes, om precies te zijn:
Het credo van Peel Natuurdorpen is daarom: stop met meer voedsel produceren, maar ga landschap en natuur maken. ‘Er is voedsel voldoende, de maatschappij vraagt om nieuwe natuur en om woningen’, zegt Ottens. ‘De omslag wordt gerealiseerd door boeren het recht te geven om maximaal drie tiny houses neer te zetten op elke hectare landbouwgrond die ze in de Peel omzetten in nieuw bos.’
Want dat zou voor iedereen beter zijn:
De boer heeft in de vorm van huurpenningen een stevige en vaste extra bron van inkomsten. Het is een beter verdienmodel dan een hectare mais of de melk van tien koeien, aldus Ottens. De bijvangst is dat de stikstofuitstoot afneemt, CO2 wordt vastgelegd en verdrogingsmaatregelen lonen. En er ontstaat een natuurlijk en waterrijk landschap, met ruimte voor nieuw bos.
Reacties (7)
De boer als huisjesmelker. Geen kistkalveren, maar mensen in een hokje waarin je je kont amper kunt keren. Ik moet het nog zien. Vooralsnog beschouw ik die hele tiny-houses-rage als een manier om mensen voor dezelfde woonlasten nòg krapper te huisvesten. Bouw liever leegstaande kantoren om, dan zijn ook de voorzieningen dichterbij.
Dat een paar idealisten er ooit achter kwam dat ze zelf met weinig toe konden, wil nog niet zeggen dat dat je die woonstijl aan iedereen moet opdringen. Al helemaal niet in een ‘waterrijk landschap’: Die Peelpoelen zijn te klein voor watersport, maar ideaal voor muggen.
Het is ook niet leuk voor wandelaars om telkens te ontdekken dat je op iemands erf staat. En hekken zijn funest voor de wildstand.
Allemaal legitieme opmerkingen. De vraag is hoeveel mensen echt op zo’n huisvesting zitten te wachten. De meeste jongeren die genoegen zouden nemen met zo weinig m2 zullen liever in de stad wonen, en ouderen (die ook minder m2 nodig hebben als de kinderen uit huis zijn) zullen ook liever dicht bij veel voorzieningen zitten. Tegelijkertijd, als ik moet kiezen tussen een bos met drie (te) kleine hutjes of een koeienflat, doe dan toch maar de eerste denk ik.
De boer zal dan wel moeten begrijpen, dat die hutjesbewoners waar en wanneer het het kan de tijd buiten dat kabouterhuisje zullen willen doorbrengen. Dus komen er tuinhuisjes en buitenkeukens bij. Er de troep die je binnen niet kwijt kunt, wordt dan buiten onder een zeiltje of zo gestald. Waar is dan het verschil met een rommelig woonwagenkamp? Ik las laatst dat iemand die met een heel gezin in zo’n tiny house hokte, voor het thuiswerken een pipowagen erbij had gezet.
Wat die koeienflat betreft: Waar Brabant een veto uitsprak over varkensflats, hebben PS van Limburg de deur er wijd voor open gezet. Daar ligt de Peel ook.
Sowieso zijn een boel misstanden in de landbouw- en veeteelt terug te voeren op Europees beleid. Dat verander je niet zo snel.
Maar als zo’n boer de deel toch leeg heeft staan omdat hij zijn landbouwmachines niet meer nodig heeft, dan kan die toch tot (veel ruimere) woningen worden omgebouwd? Ja, dan zitten ze wel meteen op zijn erf.
.
Overigens: dat waterrijke landschap in het bronartikel: dat wordt door landschapbeheerders actief zo gehouden. Laat je de natuur haar gang gaan, dan verdroogt het gebied en wordt bepaalde (nu al bedreigde) vegetatie vanzelf vervangen door andere, waaronder inderdaad meer bos.
Het toestaan van tiny houses zou ook kunnen worden ingeruild tegen de zeggenschap over/bezit van de luchtruimte boven de boerengrond.
Met mijnbouw is het zo dat alles beneden een bepaalde diepte van de staat is, met lucht zou dat ook zo moeten zijn. Dan worden niet een paar boeren schatrijk door windmolens te plaatsen waar de omwonenden alleen maar last van hebben.
Heb echter niet de illusie dat dat dan ook de lastdragenden ten goede komt. Ik zou bijv. graag een vinger in de pap willen hebben over de besluitvorming en de geldstromen die in relatie staan tot de herrie, fijnstof- en kerosineuitstoot van de vliegtuigen die zich in de lucht boven mijn huis omhoogwerken. Het een gaat geheel langs mij heen en het ander geheel over mij heen. Het is nu zo dat er belastinggeld in een bodemloze put vloeit, enkel om de halsstarrige ijdelheid van een paar provinciale bestuurders (die zich werelds wanen omdat er een vliegveld in hun gouw ligt) te strelen.
Ik heb hier dan ook al eerder betoogd dat de lucht van ons allemaal samen is en dat een ieder die daar lawaai in wil maken of vuil in wil spuiten daar een prijs aan de getroffenen voor moet betalen.
Helemaal mee eens, maar de praktijk is vooralsnog andersom.