Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dit is de wereld waarin wij leven.

Dat je tegenwoordig Marlboro aan kan klagen als je longkanker krijgt wisten we al. Nu is er weer wat nieuws: ouders eisen schadevergoeding en smartengeld van een verloskundige wegens de geboorte van hun ernstig gehandicapte kindje. Het gerechtshof heeft de claim toegewezen.

De rechter spreekt in goed Nederlands van een “wrongful life”, wat als ik het goed begrijp wil zeggen dat het kindje eigenlijk maar beter geaborteerd had moeten worden. Nu het toch geboren is (wegens een “ten onrechte nagelaten genetisch onderzoek”), lijden de ouders volgens de rechter schade waar de verloskundige voor moet opdraaien:

Ook de kosten voor psychiatrische behandeling van de moeder, veroorzaakt door de situatie van Kelly, heeft het hof toewijsbaar geacht.

Voorts oordeelde het hof dat de moeder, zoals de wet het uitdrukt, in haar persoon is aangetast. Door de fout van de verloskundige is inbreuk gemaakt op haar zelfbeschikkingsrecht om al dan niet tot abortus over te gaan gezien de risico’s van zeer ernstige handicaps bij de ongeboren foetus. Dit brengt mee dat ook de door de moeder geleden immateriële schade (smartengeld) vergoed dient te worden.

N.B. Dit speelt dus in Nederland, niet in de VS!

(volledige uitspraak)

0

Reacties (14)

#1 mark

Ik snap uw ‘Marlboro/VS’-toon niet geheel. Voor zover ik kan zien gaat het hier om een (naar de ten tijde van toen geldende stand vd wetenschap) verkeerde inschatting van de verloskundige. In het vonnis: “het verwijt van de Rechtbank aan de verloskundige juist is dat in casu (gezien de problemen in de familie, zoals die vermeld zijn op de zwangerschapskaart van AZL,Prod.1/CvA) een niet te verwaarlozen risico op ernstige handicaps aanwijsbaar was (zie ro.4.2 van het vonnis) en dat desniettemin is nagelaten om prenatale diagnostiek aan te bieden en/of een klinisch geneticus in te schakelen.”

Ik ben geen medicus, maar indien de deskundigheid van het uitgebrachte rapport en de interpretatie daarvan door de rechter ’te billijken zijn’ dan kan ik me best voorstellen dat een dergelijk vonnis bijdraagt aan zorgvuldiger handelen. Het beginsel dat mensen (ook in beroepsuitoefening) verantwoordelijk zijn voor hun inschattingen komt mij juist wel logisch over (welk beginsel in de zaken tegen sigarettenfabrikanten nu juist niet al te afgewogen is toegepast).

Dat dit door kan slaan (niet bij minste geringste ‘liable’ houden) en dat er al zo weinig mensen in de zorg werken etc. zijn wellicht interessant als kanttekeningen, maar u lijkt met een grote streep door dit vonnis geen ruimte meer over te willen houden voor dergelijke kanttekeningen?

  • Volgende discussie
#2 nimo

Even voor de helderheid: het gaat hier om het recht van een “mismaakt” kind op smartengeld voor het feit dat men hem niet heeft geaborteerd.

Het is voor mij eerder een ethisch dan een juridisch probleem. Ik zou er een hele verhandeling over kunnen houden, maar ik heb even geen tijd. Waar het op neer komt, is dat het steeds meer een kant op gaat waarin alles, nu dus zelfs het leven zelf, kennelijk in geld en schadebedragen kan worden uitgedrukt.

Waar gaat dat heen? Vormt zich jurisprudentie waaruit gaat blijken hoeveel “wrongful lifes” nog waard zijn? Mongooltje 100.000 euro, doof 50.000, blind 60.000, IQ lager dan 80: 25.000 euro, grote neus 500 euro?

Kunnen kinderen straks hun ouders aanklagen voor een slechte jeugd? Gaan we dat dan ook in geld uitdrukken?

Wat moet zo’n kind met dat geld? Is dat dan gerechtigheid?

Roept zo’n uitspraak bij jou zulk soort vragen niet op dan?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#3 mark

Dat soort vragen zijn zeker interessant en relevant, maar u stelt ze wel wat tendentieus. Ik heb het hele vonnis niet heel aandachtig gelezen (ook al geen tijd…..), maar de stepping stone theorieen die u verzint, lijken mij niet een direct gevolg van deze uitspraak. De vraag of ouders+dochter een ziekenhuis kunnen aanklagen vanwege een grove fout, is heel anders dan de vraag of kinderen straks hun ouders kunnen aanklagen. Ook het doorberekenen van bedragen bij de door u genoemde gebreken komt mij wat voorbarig voor. Het gaat er ook niet om dat ‘het kindje beter geaborteerd had kunnen worden’, maar dat de moeder niet van de juiste informatie is voorzien. (het signaal dat de ouders met deze actie afgeven over het ‘bestaansrecht’ van hun kind komt mij ook naargeestig over, maar ik ken de situatie niet precies, en u ook niet zou ik denken).

Overigens, voor wat betreft uw roep om gerechtigheid verwijst de rechter u nog door naar de wetgever. “Het Hof realiseert zich daarbij dat over dit soort claims binnen (en buiten) Europa sterk verschillend wordt gedacht, en dat dergelijke claims soms zelfs door de wetgever zijn verbo-den, zoals bv in 2002 in Frankrijk is geschied, nadat de Cour de Cassation aanvankelijk de actie had toegelaten. Partijen hebben terzake een ware stortvloed aan rechts-vergelijkend materiaal geëta-leerd, waarop het Hof onmogelijk kan ingaan; verwezen zij voor een beknopt overzicht naar Hondius, NTBR augustus 2002, p-.398/-399. Wat daarvan zij, dit Hof is van oordeel dat er naar Nederlands recht (dat de actie wegens “wrongful birth” reeds kent) thans geen doorslaggevende argumenten bestaan om dergelijke claims geheel te willen belemmeren. Een eventuele limitering van de aansprakelijkheid (al dan niet via art.6-:110 BW) is hier aan de wetgever.”

Uiteindelijk kan ik me voorstellen (zeker met het CDA in de regering) dat angst voor de door u geschetste vragen ook zal leiden tot zo’n algeheel verbod.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#4 Jan des Bouvrie

Het gaat hier om een kind met een zeer ernstige erfelijke ziekte. Een kind dat zijn hele leven pijn zal hebben en waarschijnlijk de 20 niet zal halen. Omdat deze verschrikkelijke ziekte in de familie voorkwam, hebben de ouders in het begin van de zwangerschap expliciet om een onderzoek gevraagd. Datis ten onrechte nagelaten of niet goed uitgevoerd (weet niet meer precies welk van de twee) waardoor het kind toch geboren is met deze vrezelijke aandoening. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je kind een normaal leven gunt en een leven van lijden wilt besparen. Zeker als je in de familie een dergelijke ziekte al eens eerder van zeer dichtbij hebt meegemaakt. Dan moet je kunnen vertrouwen op de deskundigheid van de experts. Als die het verkloten vind ik een schadevergoeding zeer op zijn plaats.

De vraag of je foetussen met zeer ernstige aangeboren afwijkingen moet laten weghalen of niet is een hele andere discussie.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#5 The horse

Toen ik foetus was bleek dat ik drie benen had. Mijn ouders hebben toen besloten om me maar niet weg te halen. Nu blijkt, dat mijn aangeboren afwijking een unicum is in deze wereld: een 16 inch monstercock

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#6 Jan des Bouvrie

Horse: in jouw geval is een schadevergoeding voor jou of je ouders inderdaad overbodig. Maar een schadevergoeding voor al die mannen die jij een ongeneeslijke anale ruptuur hebt bezorgd lijkt me niet meer dan terecht.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#7 bronja

touché, holladijéééé, hahahahahaha!

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#8 Verbal Jam

Volgens mij had Ronald Plasterk in Buitenhof afgelopen zondag al kernachtig samengevat wat er aan dit vonnis niet deugde. Wanneer je dat hebt gemist valt hij misschien nog te bekijken op de Buitenhof-site.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#9 mark

Goeie tip VJ (http://www.buitenhoftv.nl/programma/buitenhof/index.shtml?2785571+2848316+8048903+10359248+11212322).
Plasterk betoogt dat de actie van de ouders op het ziekenhuis in orde is, maar die van het meisje op het ziekenhuis niet, want dan zou bijvoorbeeld de situatie kunnen ontstaan dat ouders te verwijten valt dat geen onderzoek is gedaan (in het vb. van Plasterk “om religieuze of andere redenen”). Het principiele bezwaar van Plasterk is dat de rechtbank met een actie van het kind zou bewerkstelligen dat het recht op prenataal onderzoek verwordt tot een plicht voor ouders om zo’n onderzoek te doen verrichten.

Plasterk’s splitsing van de twee verschillende vorderingen lijkt mij een zinnige toevoeging aan dit debat. Of deze splitsing zo principieel behoeft te zijn als Plasterk betoogt dat betwijfel ik, immers de verhouding tussen ouders en kind is dermate anders dan die tussen ziekenhuis en kind dat zo’n gevreesde kind vs. ouder vordering wellicht helemaal niet direct uit dit vonnis hoeft voort te vloeien. Ouders hebben bijv. soms inderdaad religieuze gevoelens en bij een behandelend arts speelt uitsluitend de professionele band een rol. En als die rol niet goed wordt vervuld, dan zou de Hoge Raad nog best wel eens ruimte kunnen laten voor een vordering van het kind (waar een theoretisch geval kind vs. ouders niet -of i.e.g. veel terughoudender- de mogelijkheid tot schadevergoeding kan worden geconstrueerd vanwege de (‘non-professionele’) aard van de verhouding die er tussen hen is).
Ben benieuwd wat de Hoge Raad doet.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#10 nimo

Mijn “roep om gerechtigheid”: dat is niet goed over gekomen. Ik bedoel juist te zeggen dat ik niet kan begrijpen dat iemand een gevoel van “gerechtigheid” zou kunnen krijgen door het feit dat een ander aan hem een som smartengeld dient te betalen.

Jarenlange, pijnlijke procedures en aan het aan win je: je krijgt een beetje geld. Dat daarmee dan het recht heeft gezegevierd (voor het gevoel van sommige mensen) dat begrijp ik niet.

Schadevergoeding (in letterlijke zin), okee. Maar op zo’n manier je recht halen. Ik vind dat tragisch. Al die energie had in positievere dingen kunnen gaan zitten.

Ander voorbeeld: gisteren bij Barend en Van Dorp, Marten en Simon Fortuijn. Ze willen ex-bewindslieden Kok en De Vries “keihard aanpakken” door hen te laten veroordelen tot het betalen van heel veel geld (omdat Pim geen bescherming heeft gehad). Dan denk ik: probeer de zaak nu toch te laten rusten, probeer je verdriet te verwerken en je leven weer op te pakken.

Mensen laat zich te veel leiden door nutteloze wrok en rancune, die uiteindelijk alleen maar op hunzelf terugslaat (noem het voor mijn part karma).

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#11 nimo

tussen haakjes: laat iemand mij even een seintje geven (een schop onder mijn hol bijvoorbeeld) als ik te zweverig ga praten :-D

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#12 nimo

aan het aan moet zijn “aan het eind” ik word godverdomme nog dyslectisch ook, ik denk dat ik me ouwelui maar eens ga aanklagen

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#13 nimo

in jezelf praten (terwijl niemand luistert) is waarschijnlijk ook al een teken van mijn naderende gekte

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#14 mark

tis wellicht een weinig zweverig, maar dan zal de wereld dat er gvd ook naar gemaakt hebben… ;)
Die Fortuyn-zoekers stoorden mij gisteren ook wel. Mulder vroeg nog: “ga je dan ook een symbolische schadevergoeding van 1 euro eisen?!?!”. Advocaatje Hiddema: “Dat zou kunnen ja”. Maar toen piepte er toch zo’n broer op de achtergrond om in te grijpen: “offe, een bedrag voor een goed doel”. Zo zaten ze tenminste niet vast aan die ene euro….

  • Vorige discussie