Worden wie je bent: een verwarde muts die de Happinez leest

Veel leuker waren ze, de spreekwoorden en gezegden uit de negentiende eeuw. Het kalf dat verdronk in een put. Een appel die van de boom dondert of een olifant die een porceleinkast verbouwt. Dat soort werk. En neem de tegeltjeswijsheden uit oma’s tijd. Het concert des levens zonder stappenplan, eigen haard als ideale belegging. Of “oost west wat we niet kennen is de pest”. Dat soort gezellige historische misvattingen. Allemaal een tikkeltje suf, maar leuk om aan te horen.

Elke tijd krijgt de wijsheden die het verdient. Dat het leven een feest is maar dat je zelf voor de slingers moet zorgen, dat vind ik nog wel te pruimen. Geen vondst maar in elk geval pretentieloos oppervlakkig en voor de gemiddelde SBS-kijker genoeg stof om de rest van zijn leven over te mijmeren. Maar dan de andere categorie moderne wijsheden. De quasi-diepzinnige wijspraterij met een New Age-sausje. Daar krijg ik zo’n afschuwelijk weeïg gevoel van. De nikserigheid druipt als lauw bier in je schoenen bij dat soort kwezelpraat.

Er is één uitspraak in deze categorie, die alle andere overtreft. Ik heb er een bijzondere allergie voor ontwikkeld. Als in een zaaltje met tweehonderd mensen ergens in de verste uithoek zo’n gemaakt blije Happinez-lezeres de beruchte woorden begint te orakelen, dan pikt mijn zesde zintuig, mijn veel getergde bullshit detector dat op wonderbaarlijke wijze op. Dan krijg ik jeuk aan mijn anus, rode vlekken op mijn aura en krullen mijn tenen zich in mijn schoenen tot kurketrekkers. Terwijl diverse ledematen licht spastische bewegingen maken, herhaal ik dwangmatig de gevreesde woorden, traag en huiverend: “Je moet altijd nog worden wie je bent. Maar je wordt het uiteindelijk nooit, want je moet blijven worden wie je bent.”

Worden wie je bent. Ik word daar niet blij van. Als je iets bent, dan ben je het. Dan hoef je het niet meer te worden. Dat is het kenmerk van iets zijn. Je kunt ongeveer alles worden, behalve dat wat je al bent. Want dat hoef je niet meer te worden.

En dan ook nog iets worden dat je nooit kunt worden omdat je het altijd ‘moet blijven worden’. Ik probeer regelmatig in mijn omgeving of er mensen met gezond boerenverstand bestaan, die er wel iets van begrijpen. Zoals vorige week bij de eigenaar van het plaatselijke autoschadebedrijf.

Wilt u deze auto spuiten in de kleur die hij is?
Volgens mij is de lak is nog perfect meneer, maar als u het graag wilt, spuit ik hem over in precies dezelfde kleur.
Nee, nee, niet in dezelfde kleur! Je moet hem spuiten in de kleur die hij is.
Ja, zilvergrijs dat zie ik. Hij is zilvergrijs, en ik weet per merk de goede lakkleur.
Luister eens beste man, je moet hem niet zilvergrijs spuiten, maar hij moet de kleur worden die hij is. Dat zeg ik toch heel duidelijk?
Ja maar hij is toch zilvergrijs? Heb je stront in je ogen?
Nee, ja, dat lijkt wel zo, en hij is nu wel zilvergrijs. Maar zo’n auto heeft ook een kleur die hij is, maar die hij nog moet worden maar die hij uiteindelijk nooit wordt. Zo moeilijk is dat toch niet?!

Uiteindelijk viel het gesprek nog mee. Wel jammer dat ik al een blauw oog en een beurse kaak had voordat ik de autospuiter kon overtuigen dat ik hem niet in de maling probeerde te nemen.

O, je bedoelt New Age. Dat doet mijn schoonzus ook. Met klankschalen en sterrenbeelden. Wil je misschien je sterrenbeeld op de motorkap geschilderd hebben? Dan krijg je korting vanwege het misverstand. En ik denk dat dat ooglid gehecht moet worden.