Nog dit jaar komt de nieuwe XBox van Microsoft uit, en Sony’s Playstation 3 en de nieuwe Nintendo zullen kort daarna worden uitgebracht, maar worden we daar blij van? Nog betere graphics, nog meer 3D nog meer harde schijf?
Sinds Nintendo in 1985 de eerste NES uitbracht, en in 1991 de SuperNES, hebben videogames een hoge vlucht genomen, een ongekende populariteit gekregen en is de games industrie een miljarden branche geworden. De laatste jaren klinkt er echter steeds meer kritiek op de consolebouwers, maar is dat terecht? De laatste echte doorbraak was de komst van de eerste Playstation die daadwerkelijk 3D omgevingen kon renderen. (Console timeline)
Sindsdien staat de ontwikkeling van de spelconsoles in het teken van betere beelden en toegvoegde functies als netwerk mogelijkheden, mp3-spelers en harde schijven. Ze moeten wel, want de ontwikkeling van spellen, en dan met name nieuwe spelconcepten blijft achter. Of zoals Ken Kutaragi, hoofd van Sony’s computer entertainment divisie onlangs verkondigde: PlayStation 3 is not a game machine
Wat is er dan mis met de spellen industrie? Wel, een hoop eigenlijk. Het zelflerend vermogen van gamedesigners blijkt beperkt. Veel oplossingen voor problemen zijn de laatste 15 jaar niet veranderd, en veel ergernissen bestaan even lang. Kon je bij pong nog accepteren dat dat verticale streepje niet snel genoeg reageerde, bij de huidige generatie spelmachines is het niet te verkroppen dat je zo vaak naar ‘Loading..’ schermen zit te kijken, of uren verdwaasd ronddoolt in een Grand Theft Auto game omdat je net die ene opdracht had gemist of had verzuimd om op dat fietsje te gaan zitten toen je in je sportwagen voorbijscheurde. Spellen moeten goed te spelen zijn, de besturing moet goed lopen, als je vast zit moet je hints krijgen, en irritante herhalingen moeten zo veel mogelijk vermeden worden.
Maar pas wanneer iemand al die ergernissen voor je op een rij zet valt het op hoezeer je je hebt geergerd aan slechte spelontwerpen die zijn voortgebracht door een industrie die bijna geen risico meer durft te nemen vanwege de enorme investeringen die zijn gedaan. Een geweldig manifest over de toekomst van computergames slaat de spijker dan ook op de kop.
Developers will be shocked one day when they notice that the world is full of women. It’s true! More than half of your potential customer base are penisless. They have money. They like doing fun things. And yet, how do you think they feel when they play a game where the heroine looks like this
Toch is er nog hoop, en vreemd genoeg verbaast het me niet dat het van Nintendo komt. De voormalige spelgigant is niet ingenomen met de huidige big-budget-take-no-risk ontwikkelingen en er gaan geruchten dat ze overwegen om naast het opnieuw uitbrengen van hun oude spellen (yes!), hun nieuwe spelconsole Revolution, open te stellen voor onafhankelijke, kleinere spelontwikkelaars. Bedrijfjes die met veel minder kosten spellen kunnen maken en niet gedwongen zijn om honderdduizenden spellen te verkopen om uit de kosten te komen. Bedrijfjes die nog eens een risico kunnen nemen met een gewaagd spelconcept en zo wellicht de vernieuwing kunnen brengen waar velen op zitten te wachten.
En wie weet wordt het dan toch nog spannend, want wat heb je aan mooiere plaatjes als de spellen niet meer verrassen?
Aanvulling: Nintendo brengt niet alleen de oude spellen opnieuw uit, maar ze zijn straks gratis te downloaden
Reacties (20)
Meh, het is het oude verhaal van graphics vs gameplay.
(ik vind het wel vreemd dat je net GTA noemt, aangezien die game nou net wel een originele insteek had op het gebied van gameplay imho)
Betreft de quote over vrouwen; ik denk dat sinds The Sims (waarvan het gigantische succes wordt toegeschreven aan vrouwelijke gamers) iedere developer zich daar wel bewust van is. De vraag is alleen wat de vrouwelijke gamer mist/anders wil in het huidige game-aanbod. Misschien kan een Sargasso-lezeres daar antwoord op geven…
Ik zal aangeven waarom ik GTA noem: Qua vrijheid is het een enorme vooruitgang, absoluut, en met San Andreas zijn de ergste quirks qua gameplay wel uit het spel verdwenen, maar het spel is nu zo enorm groot dat je de 100% nooit zult halen, wat toch onbevredigend is. Zoals de courier missies bijvoorbeeld, die zijn zo verdekt opgesteld dat je er echt tegenaan moet lopen. Als je gaat zoeken dan ben je rustig een paar dagen bezig als je niet weet waar je moet zijn, en dat geldt ook voor de hidden packages en dergelijke. Dat zijn zaken waar developers zich mee moeten bezighouden vind ik. Idemdito met de plattegrond, die zou ook beter kunnen. Verder een geweldig spel hoor.
Ik vind zelf Zelda altijd een reden om toch weer een Nintendo te kopen.
In principe ben ik het wel met je eens maar aan de andere kant kunnen spellen juist verassen door betere graphics.
Mooi voorbeeld is HL2. In HalfLife 2 werd juist de grafische kracht gebruikt om een uitermate naargeestige maar ook overtuigende wereld neer te zetten en ik betwijfel of een originelere gameplay daar meer mee had kunnen doen.
Ik merk overigens bij mezelf dat ik ofwel als het ware een mooi boek zoek (zoals HL2, max payne etc) met de bijbehorende sterke graphics, ofwel ik speel even snel online pingpong in flash of een rondje nurburgring op de Xbox.
Ik bedenk me net dat ik Doom III heb uitgezet: zag er mooi uit maar werd nogal saai..
Maar wat is er eigenlijk zo goed aan Zelda? Ik heb er ooit wel eens naar gekeken maar blijkbaar niet goed genoeg…
Het kan allemaal nog realistischer, nog uitgebreider. GTA San Andreas zorgt voor uren speelvermaak (* zelfs de quotes vervelen niet). Nieuwe concepten of niet…. een spel is voor mij geslaagd als ik het een half jaar later nog speel.
Als technisch leek vond ik de vorderingen eigenlijk wel tegen vallen. De stap van de NES naar de SNES was een stuk groter dan de stap van de SNES naar de N64. Het werd allemaal 3d, wat vast erg innovatief was toen, maar ik vond het allemaal een stuk lelijker en sfeerlozer geworden. Omdat er toen 3d technieken gebruikt werden leken ook de spellen wel langzamer te gaan dan eerst.
Wij hebben thuis een Xbox en wat me vooral erg irriteert is dat je niet gewoon een spelletje aan kan zetten en tien minuten kan spelen. Je moet altijd eerst drie reclames kijken, dan kiezen uit twintig spelmogelijkheden, dan je voorkeuren selecteren, een intro kijken, een tutorial volgen en dan kan je op een tenenkrommend laag niveau beginnen. Ik moet eigenlijk minstens een uur uittrekken om aan een spel te beginnen. Consolespelletjes zijn wel leuk, maar het kost zoveel tijd.
Ik mis Duckhunt.
Ik sluit me aan bij Bicat.
1,5 jaar na aanschaf kan ik nog steeds met veel plezier Project Gotham Racing 2 aanzetten.
Maar ik heb hier ook wel een aantal games staan die zoveel tijd kosten om uberhaupt te kunnen spelen dat ik ze dus nooit meer heb gespeelt.
Maar heeft het aan de andere kant ook niet te maken met het feit dat we tegenwoordig “instant gratification” willen? (niet teveel moeite, maximaal resultaat)
De enige console-spelletjes die ik echt leuk vond waren arcade-race spelletjes zoals Mario Carts – en dan het liefste 1 tegen 1. Internet-interactie met andere spelers trokken mij veel meer. Ik heb dus nooit een console gekocht, en wel al jaren kabel-internet…
Nu groeien console games en de oude massive multiplayer internet spelletjes steeds meer naar elkaar toe. Dat lijkt door de console industrie de belangrijkste technische innovatie te zijn.
De concepten achter de ‘oeroude’ terminal based MUD’s en browser-based Rollenspel/strategie spelletjes (zoals de 1999-2001 hit Archmage, nu http://www.the-reincarnation.com) kunnen daardoor ook aan console gameplay worden toegevoegd.
Bv. dat het spel altijd doorgaat, nooit stilstaat, of je nu ingelogd bent of niet…
Zeer vermakelijk en in eerste instantie nogal verslavend, maar inderdaad het arcade-spel gevoel (“effe snel een rondje”) raak je erbij kwijt.
In mijn ervaring wordt eigenlijk ieder spelletje op den duur saai, maar de lust om te spelen niet echt minder… dus zoek je afwisseling in spel genres. Voor de oude platforms is afwisselend aanbod aanwezig, voor de nieuwste nog niet echt -maar dat komt wel, zeker nu met hardeschijven en internet is distributie van spel naar console geen probleem meer hoeft te zijn.
@7: ideale game: easy to learn, hard to master.
Da’s ook een van de punten in dat manifest: We zijn geen 17 meer maar hebben banen, relaties en kinderen, en mogen blij zijn als we een half uurtje voor onszelf hebben, dus neem dat mee in je spelontwerp.
Zelda heeft precies de juiste mix van puzzelen (soms op het tenenkrommende moeilijke af) actie, grappige karakters, side-quests en minigames.
Het criterium van Bicat is overigens volledig terecht. De spellen die je na een half jaar nog speelt zijn vaak de niet-lineaire spellen, behendigheids- en sportspellen.
Overigens misschien grappig: proberen gesprekken aan te knopen met de booth-babes op de E3 gamesbeurs
sportspelletjes blijven altid leuk
Afwisseling (en verrassing in afwisseling) is denk ik the magic word. Iets kan grafisch nog zo mooi in elkaar zitten: als alles zich herhaalt of dat je alleen zit te bashen om je ergens doorheen te vechten, verveelt het al snel. Begrijp mij niet verkeerd, een potje hakken kan best lekker zijn en zo af en toe een bepaalde voorspelbaarheid hoe iets moet worden uitgevogeld is ook niet erg, maar inderdaad, zoals bicat zegt, uiteindelijk moet het na een halfjaar nog steeds aantrekkelijk zijn de bank op te kruipen en een dag alleen maar te gamen. Maar wat is het dan wat het zo aantrekkelijk maakt? Na een dagje (of 2 … 3) ‘Pikminnen’ heb ik het op een gegeven moment wel gehad, maar een (goede) queste kan je vaak weken lang laten hunkeren naar meer (Prince of Persia bijvoorbeeld). Kom ik dus toch weer terug op afwisseling (en de onvoorspelbaarheid van die afwisseling: als achter elke deur een monster zit, weet je het op een gegeven moment wel. Zit ie er een keer niet achter, dan moet het zo zijn dat de adrealine door je aderen giert).
Wat betreft de behoefte van vrouwelijke gamers: ik zou het niet weten. Ik kan mij wel voorstellen dat vrouwen zich niet ‘identificeren’ (als ze dat al doen?) met een Lara Croft, maar daarentegen ook niet met een Bessie Turf. Een figuur in een spel moet gewoon niet al te overdreven zijn, denk ik. In GTA San Andreas hebben ze dat best slim opgelost: CJ kan je er uit laten zien zoals je zelf wilt, qua vorm van lijf (dik, dun, gespierd) en kleding (bling, bling!).
Ik mis mooie strategische games als Black & White. Het lijkt wel alsof er inderdaad steeds meer kan, en steeds minder echt nieuws ontwikkeld wordt. Na Fifa deel 5 ken je het echt wel, en hoef je niet elk jaar een nieuwe te kopen.
Gek is het wel. Er wordt alleen maar meer geld uitgegeven aan games, en het lijkt erop alsof er steeds minder wordt ontwikkeld.
Maar waarom beginnen we niet het Grote Sargasso Game topic, waarin we zelf wat ideeen ontwikkelen voor een goeie game.
Misschien moeten we dat alleen iets minder out-in-the-open doen. Het zou toch jammer zijn als EA volgend jaar weer zonder eigen creativiteit een succesnummer op de markt brengt.
MeneerTim reklame punt mag van mij dikgedrukt. Dit ook: “almost a quarter of the gamers are over age 50” interessant, want een stukje verder lees ik: …Wal Mart, the largest game seller in the world simply won’t stock games with the “AO -aldults only” rating. Period. So those games won’t sell and developers won’t make them.
Did you know you can’t have mini-games during a loading screen because of patent law?
– brrr.. more to say?
Interessant van Nintendo’s socalled “open source” mindset is natuurlijk omdat Playstation natuurlijk met zijn zeer grote spellenpakket heeft aangetoont waarom dit belangrijk is. Het navel-staren van Nintendo is niks anders dan realiseren dat zij ook terug moeten naar dat concept, meer games, wat ze met die oude spellen mooi oppikken. Overigens weinig spellen is ook het probleem uno als die spellen allemaal miljoenen-projecten worden..
Betreft strategie spellen zie ik het iets minder somber in, hoewel ik daar ook wel een lijstje bij zou kunnen opstellen.
Overigens kun je zelfs op die mp3/audio extra verhalen ook nog toevoegen dat het helemaal geen extra is. Mp3tje spelen, memory sticks, fotocameraatjes, ze doomen overal in op. Die playstation zit toch binnenkort ook in je wasmachine-schermpje en je veiligheidsgordel heeft toch standaard een plugin voor je muziek-microfoontje? Ik vind het een goedkope extra die toch wel gekomen zou zijn.
BINGO, over spelletjes gesproken.
Ik heb nog nooit een computerspel gespeeld. Behalve dan midgetgolf met Drekje.
Ik had al zo’n vermoeden dat hij een kabouter was.
Een gemis aan je opvoeding Jacobine.
Wat mensen vergeten, is dat niet alle consolespellen een vertaling naar het Engels maken. Het is pas sinds zomer 2004 dat “Shin Megami Tensei” een Engelse versie kent (wat overigens een briljant spel is).
RPG’s zijn in no-time van een niche naar een major market gegaan in Europa en de US, echter nog geen kwart van de spellen uit Japan haalt de States; vanuit de States komt nog niet eens de helft in Europa aan.
Als je het over innovatie hebt, moet je toch nog maar een keer in Japan kijken; van de 4000+ (!) spellen die op de PS1 waren uitgekomen, hebben er ongeveer 1000 de States bereikt. Veel van deze spellen waren datinggames, nog een deel niche/anime/hentai/manga, als dit nou eens Europa zou aandoen…
En trouwens, sinds Ocarina of Time is Zelda niet echt meer innovatief, de gameplay is wel nog steeds onovertroffen –> Lees: fun.
Mee eens. Ocarina of Time heeft de standaard gezet. Majora’s Mask heb ik nooit gespeeld, maar de Windwaker was weer erg genieten. Alleen heb je dat varen in dat bootje wel gehad op een gegeven moment, maar het vissen naar schatten blijft briljant.