Mooi Crachat, zo onderhand begin ik een zekere stijl te ontdekken ondanks de schier oneindige diversiteit in je werkstukken. Wel ietsie pietsie melancholisch van karakter, hopelijk krijg je nog wel eens een lachstuip bij tijd en wijle?
Was vandaag in Belgie op bezoek, bijzondere bewoners. het lijkt alsof de laatste, pakweg, tien jaar er een wederopstanding plaats heeft gevonden. Soort van herwonnen waardigheid, dat stemt me goed.
#2
Crach
Hey dank, larie.
Die lach … het zijn donkere dagen. Toch?
Maar Belgi
#3
Diogenes
@Crach
#4
Dooddoener
Zo’n beeld, dat snijd de adem af. Ik had hem gisteren al gezien.. Maar die tekening moest in m’n hoofd even tot rust komen.
’t Is m’n niet maar zoiets als:
“Wie niet weet waar ie vandaankomt, snijd in z’n eigen been”.
Met premissie Crachat:
Wie een “hart heeft voor zichzelf”, heeft de beentjes hard nodig.
Da’s e
#5
larie
Een opgeroepen opgeslagen herinnering moet je weer opgeslaan anders is de herinnering weg, for ever volgens het courante inzicht. Het karakteristieke van je tekeningen, Crachat, is dat er een verbinding ontstaat tussen verscheidene zenuwknopen. Aangrijpen als een spin en daarom een immer vastgelegde herinnering. Dat vind ik echt knap hoe je dat tot stand brengt. Voor diegene die je tekeningen ziet en denkt, however, is het aldoende een eeuwige waarnemening die. als de boodschap wrang is, blijft zeuren.
p.s.: ik heb geen blow/snuf of wat dan ook op slechts wat wijnen, goed gezelschap en even een ontsnapping aan de drukte hier om vast te leggen dat ik ook een “slachtoffer” van je ben.
#6
caprio
De mislukte herhaling is de moeder van elke oorspronkelijke gedachte.
#7
Crach
Een moeilijke deze, Larie. In wezen is elke tekenaar blij met een ‘eeuwige herinnering vastleggen’ in het hoofd van de kijker denk ik. Maar mijn donkerte is me eigen, vanwege vele redenen. Plus, het is ook makkelijker om die kant weer te geven, dan het ‘positieve’. Lees Dante erop na, en welk een passie en overtuigingskracht spreekt uit zijn beschrijving van de hel, en wat voor saai gewauwel is zijn hemel…
Maar een gehaaid tekenaar weet dan wel wat te doen, wanneer Thanatos teveel het gemoed bepaalt, namelijk: TIETEN!
Op verzoek is het volgende vrijdag FESTIVAL!
en Caprio heeft een raak punt, de hele Beatlescatalogus is
#8
hoogerbrugge
Het duiden van deze tekening zou wel eens veel simpeler kunnen zijn. Bezoek eens, onder begeleiding van de heer Crachat, een echt Boomse frietkot en dat soort beelden komen als vanzelf in je kop! Belgie is een fantastische inspratie bron.
Ik kan het weten….
#9
Crach
:-) The Hairy-Armed Lady!
En en groot pak Ensor met Magrittesaus.
#10
hoogerbrugge
Yip. Die dame achtervolgt me nog steeds!
En plak daar een snuifje Luc Tuymans, Thierry de Cordier, Panamarenko,Herge, Vandersteen, Marcel Broodthaers en
Hoegaarden Grand Cru tegenaan en…. ik ga geloof ik verhuizen.
#11
larie
Aha, klein strijdje..maar ik heb ‘m door!
#12
larie
Gewoon een kwestie van Parallele evolutie.
#13
bicat
Ik zou zo graag Bach citeren, maar hoe citeer je een orgel?
#14
Crach
Oei, Bicat. De kans bestaat dat het nog erger wordt. Het zijn harde tijden.
#15
larie
Bicat, doe ik elke morgen met mijn Listerine
#16
Crach
en toch vreemd, dat niemand de Rembrandtstijl opgemerkt heeft…
Reacties (16)
Mooi Crachat, zo onderhand begin ik een zekere stijl te ontdekken ondanks de schier oneindige diversiteit in je werkstukken. Wel ietsie pietsie melancholisch van karakter, hopelijk krijg je nog wel eens een lachstuip bij tijd en wijle?
Was vandaag in Belgie op bezoek, bijzondere bewoners. het lijkt alsof de laatste, pakweg, tien jaar er een wederopstanding plaats heeft gevonden. Soort van herwonnen waardigheid, dat stemt me goed.
Hey dank, larie.
Die lach … het zijn donkere dagen. Toch?
Maar Belgi
@Crach
Zo’n beeld, dat snijd de adem af. Ik had hem gisteren al gezien.. Maar die tekening moest in m’n hoofd even tot rust komen.
’t Is m’n niet maar zoiets als:
“Wie niet weet waar ie vandaankomt, snijd in z’n eigen been”.
Met premissie Crachat:
Wie een “hart heeft voor zichzelf”, heeft de beentjes hard nodig.
Da’s e
Een opgeroepen opgeslagen herinnering moet je weer opgeslaan anders is de herinnering weg, for ever volgens het courante inzicht. Het karakteristieke van je tekeningen, Crachat, is dat er een verbinding ontstaat tussen verscheidene zenuwknopen. Aangrijpen als een spin en daarom een immer vastgelegde herinnering. Dat vind ik echt knap hoe je dat tot stand brengt. Voor diegene die je tekeningen ziet en denkt, however, is het aldoende een eeuwige waarnemening die. als de boodschap wrang is, blijft zeuren.
p.s.: ik heb geen blow/snuf of wat dan ook op slechts wat wijnen, goed gezelschap en even een ontsnapping aan de drukte hier om vast te leggen dat ik ook een “slachtoffer” van je ben.
De mislukte herhaling is de moeder van elke oorspronkelijke gedachte.
Een moeilijke deze, Larie. In wezen is elke tekenaar blij met een ‘eeuwige herinnering vastleggen’ in het hoofd van de kijker denk ik. Maar mijn donkerte is me eigen, vanwege vele redenen. Plus, het is ook makkelijker om die kant weer te geven, dan het ‘positieve’. Lees Dante erop na, en welk een passie en overtuigingskracht spreekt uit zijn beschrijving van de hel, en wat voor saai gewauwel is zijn hemel…
Maar een gehaaid tekenaar weet dan wel wat te doen, wanneer Thanatos teveel het gemoed bepaalt, namelijk: TIETEN!
Op verzoek is het volgende vrijdag FESTIVAL!
en Caprio heeft een raak punt, de hele Beatlescatalogus is
Het duiden van deze tekening zou wel eens veel simpeler kunnen zijn. Bezoek eens, onder begeleiding van de heer Crachat, een echt Boomse frietkot en dat soort beelden komen als vanzelf in je kop! Belgie is een fantastische inspratie bron.
Ik kan het weten….
:-) The Hairy-Armed Lady!
En en groot pak Ensor met Magrittesaus.
Yip. Die dame achtervolgt me nog steeds!
En plak daar een snuifje Luc Tuymans, Thierry de Cordier, Panamarenko,Herge, Vandersteen, Marcel Broodthaers en
Hoegaarden Grand Cru tegenaan en…. ik ga geloof ik verhuizen.
Aha, klein strijdje..maar ik heb ‘m door!
Gewoon een kwestie van Parallele evolutie.
Ik zou zo graag Bach citeren, maar hoe citeer je een orgel?
Oei, Bicat. De kans bestaat dat het nog erger wordt. Het zijn harde tijden.
Bicat, doe ik elke morgen met mijn Listerine
en toch vreemd, dat niemand de Rembrandtstijl opgemerkt heeft…