Vandaag, woensdag, was oké. Maar morgen wordt het een minder goeie dag, ben ik bang. Vanochtend was ik de eerste bij de huisartsenpraktijk – dat is 5 minuten lopen – om advies te vragen over een raar, vervelend, onbeschrijflijk pijnlijk wondje aan mijn rechterwijsvinger. Ik had geen afspraak, want ja, da’s toch een beetje gênant; wie gaat er nu naar de dokter voor een piepklein wondje aan je vinger. Maar gelukkig was de assistente buitengewoon geïnteresseerd, kon het fenomeen niet identificeren en was het met mij eens dat hier echt even een deskundige naar moest kijken.
Helaas was er een arts uitgevallen die dag – het zal ook eens niet zo wezen – maar de volgende ochtend om 9 uur kan ik terecht. Nou heb ik een bloedhekel aan afspraken zo vroeg in de morgen, maar nood breekt wet. Bovendien heb ik sinds 't begin van de overgang toch geen normaal slaapritme meer én heb ik om half elf een gezellige afspraak bij de buur-tandarts voor een wortelkanaalbehandeling. Daar zit wel wat tijd tussen, maar die breng ik met dit lekkere weer wel door met rondstruinen en zoeken naar bloemetjes om te plukken. Mits die vinger niet de pan uit zweert en/of ik een lekker verdovend zalfje krijg.
[caption id="attachment_345496" align="alignleft" width="150"] Bron: Pixabay.com[/caption]
En ik héb wat geprobeerd de afgelopen dagen... Mijn hele arsenaal aan pijnmedicatie doorlopen, alle zalfjes die zonder recept verkrijgbaar zijn (ik moet ergens nog een heel klein beetje serieuze lidocaïnezalf hebben, die ik bewaard had van iets van een eeuw geleden – mag je niet gebruiken, zeker niet na de THT-datum, maar voor dat soort regels steek ik toch echt een hele dikke middelvinger op – pun intended).
Dus wondgel, arnica-zalf, een zalf tegen pijn en jeuk bij oppervlakkige wondjes en zelfs aambeienzalf hebben de revue gepasseerd, evenals wondgaas en diverse sodabadjes, en het geeft soms een tijdje pijnrust, maar het komt altijd weer terug. Het helpt ook niet dat ik sowieso niet niks kan doen, maar nu barst ik helemaal van de energie. En ik leef nogal in mijn hoofd, dus als het niet kolere pijn doet, vergeet ik mijn wijsvinger te ontzien en dan “aaaaaauwww auw auw auw fuck fuck, motherfucking kutvinger!”
Maar mogelijk brengt de doc morgenochtend verlichting. Ongetwijfeld een AIO (arts in opleiding), en die zijn meestal nog erg van de regeltjes, want nog in de schoolbanken natuurlijk en nog weinig bedside manners geleerd en al helemaal niet flexibel dus, maar wie weet kan ik hem met mijn charme verleiden tot het meegeven/voorschrijven van één of ander paardenmiddel.
[caption id="attachment_345497" align="alignright" width="150"] Bron: Pixabay.com[/caption]
Daarna dus die wortelkanaalbehandeling, waar ik niet echt tegenop zie, want ik heb er tientallen gehad - en nog wel veel erger ook. Maar daarna loop je dus minstens twee uur met een scheve bek, en daarna begint de ellende meestal alsnog. En nu kan ik, als de pijn de pan uit rijst, wel een Tramadol nemen (uit mijn arsenaal illegaal bewaarde medicijnen), maar dan word ik zo suf als een konijn. De tandarts scheept je steevast af met een Ibuprofennetje. En dat heb ik wel, maar dat helpt meestal voor geen meter. Tja, dat is dan weer het nadeel van teveel zelfmedicatie, je wordt een beetje resistent.
Maar goed, aangezien ik toch geen slaapritme heb, en het waarschijnlijk bloedje heet wordt, denk ik dat ik die Tramadol toch maar uit de kast trek als ik echt verrek van de pijn. En wie weet verslaap ik die hele kutdag en ontwaak ik overmorgen als bij toverslag geheel pijnloos, met dezelfde energie die ik nu heb. Not very likely, but one can dream…”the day after tomorrow will be a good day”! En zo niet, dan scheld ik me er ook wel weer doorheen. En hoewel ik dus in mijn hoofd leef, praat ik heel veel hardop met mezelf (en de katten), dus de buren staat wellicht nog een showtje te wachten. Want iedereen heeft alles openstaan natuurlijk. Maar goed, de meesten zijn het vast wel gewend, en van links of rechts (of boven) komt er dan wel even een “gaat ie een beetje Karin?”, en dan ratel ik het hele verhaal eruit, leven ze erg met me mee en als ik soms wat nodig heb dan hoef ik ’t maar te zeggen. Dat doe ik nooit, maar het is wel geruststellend. Dus nah ja, waarschijnlijk wordt het niet een hele slechte dag, en misschien valt het zelfs wel alles mee. Al heb ik dus wel een kutgebit, en het zal niet heel lang meer duren voor dat een kunstgebit wordt, maar dat zien we dan wel weer.
