De hoofdredacteur van de Britse zondagskrant de Observer heeft het volgende scenario geschetst, voor hem (en ook voor deze columnist) een droomscenario. Het Verenigd Koninkrijk, zo betoogt hij, is een betrekkelijk klein land met een banksector die relatief buitenissig groot is, met namen als HSBC, Barclays, Royal Bank of Scotland, en National Westminster. Deze banken zullen, als gevolg van de kredietcrisis, binnenkort ook in buitengewoon zwaar weer terecht komen, maar een 'bail-out' Amerikaanse stijl zal de Britse schatkist zich nooit kunnen veroorloven. Dus wat dan te doen? De Amerikaanse huisvriend is ondertussen ook failliet, bij de Rus, de Arabier of de 'Chinaman' aankloppen zou te ver gaan, dus blijft er maar één optie over: de Europese Unie. De Europese Unie zou bereid zijn om het geld voor te schieten, onder voorwaarde dat Groot-Brittannië de euro in zou voeren. En zo zou Groot-Brittannië door de achterdeur bij de euro komen.
Dit is een droomscenario voor Will Hutton. De man is de meeste bekende eurofiel van Engeland, en hij wil niets liever dan meer volledige aansluiting. Het zal er zeer waarschijnlijk niet van komen. De reacties op de column dropen in ieder geval van de eurofobie. De Britten prefereren waarschijnlijk een totale economische recessie boven de invoering van de euro. Maar de hoop van Hutton is misschien wel een reflectie van de manier waarop sommige Europeanen (deze columnist niet uitgezonderd) tegen het debacle in de Verenigde Staten aankijken. Sommige Europeanen willen geloven dat de problemen in de Verenigde Staten het bewijs zijn dat het Europese systeem zo slecht nog niet is, en dat er na verloop van tijd een nieuwe economische wereldorde zal ontstaan, waarin Europa machtiger en rijker zal zijn dan het nu is. Het is waarschijnlijk een ijdele hoop ? maar wel een hoop die houvast biedt in deze crisis.
