Politiek Kwartier | Zwitserse bewapening

Is Zwitserland het bewijs dat een liberale wapenwet meer veiligheid kan bieden? Het blijkt van niet. Vorige week in de kranten: 60 procent van de winkeliers pleit voor het recht een wapen onder hun toonbank te hebben. Twintig procent blijkt dat wapen zelfs al onder de toonbank te hebben liggen. Ook geldtransportbedrijf Brink's zou zijn medewerkers graag bewapenen. Hoewel dit soort standpunten door de gevestigde politiek (nog) niet op de agenda wordt gezet, is er duidelijk een verschuiving in de publieke opinie gaande. Bij incidenten waarin burgers het recht in eigen hand namen komt doorgaans veel sympathie los. Met inbrekers heeft niemand medelijden, zelfs een staatssecretaris niet. En wat heeft een wapenverbod voor zin als illegaal wapenbezit mogelijk niet wordt vervolgd? De argumenten voor een meer liberale wapenwetgeving klinken soms logisch. Als criminelen weten dat winkeliers bewapend zijn, dan bedenken zij zich vast wel twee keer voordat ze een overval plegen, toch? Bovendien houdt een verbod op wapens vooral de mensen tegen die toch wel geneigd zijn zich aan de wet te houden. Een verbod op wapens is dus eigenlijk een ontwapening van de verkeerde mensen. De tegenargumenten klinken echter net zo logisch. Criminelen zullen heus niet braaf thuis blijven zitten wanneer winkeliers zich bewapenen. Ook zij zullen zich zwaarder bewapenen, en bij een confrontatie eerder schieten. Daarbij valt de wereld niet in te delen in goede en slechte mensen. Wie vandaag een wapen onder zijn toonbank legt om zich te verdedigen, kan morgen op het idee komen het op een verkeerde manier te gebruiken. Of er gebeurt gewoon een dom ongeluk mee, al dan niet veroorzaakt door een verhit hoofd. Van beide kanten logische redeneringen. Maar welk effect is nou sterker?

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Verkiezingen: hoe gooi je je eigen glazen in?

Cult of the Presidency (Foto: Flickr/Renegade98)

Stel, je bent links in de VS. Je hebt acht kutjaren achter de rug, want je hebt begrijpelijkerwijs een bloedhekel aan de Republikeinse president Bush. Maar treur niet! Er komen verkiezingen aan, dus tijd voor verandering. Helaas is de enige kandidaat die je zou willen overwegen eigenlijk nog niet links genoeg voor je. Wat doe je dan? Natuurlijk! Je schuift zelf een kandidaat naar voren, die totaal kansloos is, maar wél weer de kans groter maakt dat er weer vier jaar lang een republikein aan de macht is in het land.

Klinkt nogal dom, niet? Maar toch is het precies dat wat er afgelopen weekend is gebeurd. De “Green Party” lanceerde Cynthia McKinney, een gekleurde vrouw. Een soort combi van Obama en Clinton dus. Er is geen rechtgeaarde Republikein die op haar zal stemmen, dus zal ze vooral stemmen trekken onder de democratische kiezers. Tel uit je verlies. Tot overmaat van ramp wees Ralph Nader de nominatie van de partij af en gaat hij als onafhankelijke kandidaat de verkiezingsstrijd in. Nog meer mensen die niet op een democraat zullen stemmen dus.

Gelukkig zijn er ook nog een paar kandidaten die stemmen weg kunnen trekken bij de republikeinen. Allereerst is dat natuurlijk de “Constitution Party“, een partij die het land wil herstellen naar letter van de grondwet. Uiteraard zoals zij die letter interpreteren, en voeg daar een religieus sausje overheen en je krijgt een mix die religieus rechts, toch ook geen onaanzienlijke groep, zal aanspreken.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.