Brief aan Ivo Opstelten

Geachte heer Opstelten, Er is nogal wat te doen omtrent de door u in de grensgemeenten ingestelde wietpas. Als niet-blower die in het midden van het land woont, moet ik bekennen dat het pasje nog geen diepe sporen in mijn dagelijks leven heeft nagelaten, maar dat houdt natuurlijk niet in dat ik er geen mening over heb. Uw plan heeft namelijk een zweem van de niet-zo-heel-liberale politiek van het kabinet Rutte I waarover ik me al eerder boos heb gemaakt. Rare fratsen als het boerkaverbod en de wietpas konden tot voor kort worden afgeschoven op de PVV. Nu die samenwerking is geklapt en het CDA ook nog slechts een marginale rol vervult, zijn er geen geldige excuses meer. Het feit dat u dit plan niet intrekt, suggereert dat het daadwerkelijk uit de VVD-koker komt. Hoe kunt u hier als liberaal nou achter staan? We waren er toch juist trots op dat we in Nederland de vrijheid van geest hebben om in te zien dat gedogen - als tussenstap richting legaliseren - een veel slimmere manier is om met drugs om te gaan, dan verbieden? De wietpas is een stap in de verkeerde richting!

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.