Eergisteren stond er een interessant artikel in, jawel, het Amerikaanse blog TechCrunch. De Amerikaanse redacteur, Paul Carr, maakt zich zorgen over het 'real-time web'. Het real-time web is sinds vorige week een stuk dichterbij gekomen nu zowel Google als Microsoft hebben besloten de berichtjes op Twitter real-time op te nemen in de zoekresultaten. Dat betekent dat zoekmachines nu bij een ramp potentieel eerder resultaten over die ramp kunnen gaan geven dan dat de ramp algemeen bekend is. Als meerdere mensen tegelijkertijd een tweet plaatsen over een crash dan concluderen de zoekmachines in de toekomst waarschijnlijk dat er iets aan de hand is, en zullen de resultaten van bepaalde zoekopdrachten daarop aanpassen. En dat alles voordat er artikelen in de (online) kranten zijn verschenen. En Carr maakt zich hier zorgen over. Niet om het beschikbaar zijn en komen van de informatie op zich, maar over het effect dat dit op mensen zal hebben. Nu al constateert hij dat jongeren (en in mindere mate ook ouderen) bijvoorbeeld bij concerten al voor een groot deel met een mobieltje in de lucht het concert verslaan, in plaats van van de muziek te genieten. Volgens hem zal dat alleen maar erger worden. Het gaat er niet meer om dat je er geweest bent, maar dat je kan laten zien dat je er geweest bent. En dat dat stoer, vet, cool of whatever was.
De 7 eeuwen van de infanterist zijn over. De toekomst is aan gewapende drones. En die zullen in handen zijn van de top 1%. Lekker is dat.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
En ze doen het “100x per week”, waarvan 99x niks oplevert. En de overige 1% is waarschijnlijk bijvangst, die wel als “succes” wordt gerekend.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.