Spotlight: Corde Oblique; Italiaans temperament

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Riccardo Prencipe is het brein achter het Italiaanse Corde Oblique (MySpace) dat tot nu toe twee albums, ‘Respiri’ en ‘Volontà d’Arte’, uitbracht. Een project dat zich niet in een hokje laat stoppen en misschien het best te omschrijven valt als een combinatie tussen het mediterrane temperament en passievolle melancholie. Moderne akoestische folk, met een vleugje middeleeuwse muziek, een mix van klassieke en moderne pop/rock ritmes.

Helaas is het project, op een paar liefhebbers na, niet zo bekend, zeker niet buiten Italië. Gezien de schoonheid van de muziek verdient zij echter veel meer aandacht. Vandaar dat Corde Obilique in deze Spotlight in het zonnetje wordt gezet. Interesse in opzwepende mediterrane gitaarmuziek, meeslepende vrouwenzang afgewisseld met melancholische akoestische deuntjes en prachtig viool- en pianospel? Luister (en lees) dan vooral verder na de break.

(Cantastorie – Volontà d’Arte)

Riccardo Prencipe
Riccardo Prencipe, het creatieve brein achter de band, is een klassiek geschoolde gitarist en componist. Hij bracht al eerder twee albums uit onder de moniker Lupercalia. Onder deze naam vormde hij een neo-klassiek duo met sopraan Claudia Florio. Riccardo voelde zich echter te gelimiteerd binnen dit project. Hij wilde samenwerken met een groot aantal muzikanten en zangers zonder restricties: een project waarbij hij zijn liefde voor de muziek de vrije loop kon laten. Waar Lupercalia’s muziek meer bombastisch is, is dat van Corde Oblique veel ingetogener.

(My Promise – Respiri)

De samenwerking met Claudia Florio is echter niet geheel opgeschort. Zo zingt Claudia mee op een aantal Corde Oblique-composities. Zij concentreert zich daarnaast echter vooral op een project genaamd Realgar. Op het meest recente werk van Corde Oblique toont ze ook weer haar invloed als muse voor Riccardo. Hij componeerde een nummer speciaal voor haar stem, geïnspireerd op de rijke historie van de stad Cumae.

(Winds Of Fortune – Respiri)

Respiri
Respiri is het debuutalbum van Corde Oblique en ten opzichte van het nieuwere werk het meest ingetogen. Vooral de sterke en meeslepende vrouwenzang, begeleid door een treurige viool, steelt de show op het album. Gek genoeg lijkt het gitaarwerk van Riccardo daardoor soms een beetje naar de achtergrond gedrukt te worden. Uiteindelijk is Riccardo wel prominent aanwezig, maar als een constante, waardoor je in de fout kan vervallen zijn gitaarwerk voor lief te nemen. Het is echter het warme gitaargeluid dat het ideale tegenwicht is voor de melancholieke elementen. Door deze wisselwerking van melancholie en warmte in de muziek krijgt deze iets van het typische mediterrane gevoel mee.

(Eventi – Respiri)

Op ‘Respiri’ wordt ook geflirt met middeleeuwse muziek. Door instrumenten uit die tijd te gebruiken voor moderne melodielijnen weet Riccardo iets, naar alle waarschijnlijk, unieks te generen. Hoewel er een heel subgenre is van moderne bands die dit zelfde pogen te doen zijn deze meestal buitengewoon ontoegankelijk. Bands als Stille Volk, Arcana en Elend zijn hier voorbeelden van die slechts een klein aantal liefhebbers aanspreken. Vaak specialiseren zij zich in een nichemarkt.

Corde Oblique is open en toegankelijk en daardoor niet te vergelijken met bovengenoemde bands. Passievol en gecomponeerd door iemand die aan het conservatorium heeft gestudeerd kan deze muziek potentieel een groter publiek aanspreken. De enige band die mij te binnen schiet die enigszins lijkt op Corde Oblique zonder terug te vallen op traditionele Spaanse en Italiaanse volksmuziek, is het eveneens uit Italië afkomstige neo-klassieke ensemble Ashram. Dit is echter niet zo vreemd. Twee leden van Ashram maken deel uit van Corde Oblique (Mocht u de muziek van Corde Oblique mooi vinden dan kan ik Ashram ook ten zeerste aanraden). Ook zou op enige punten wel een vergelijking met het bekendere Dead Can Dance gemaakt kunnen worden. Hoewel de muziek van Corde Oblique lang niet zo mystiek is.

(Orme – Respiri)

Volontà d’Arte
‘Volontà d’Arte’, wat een vrije vertaling (door Riccardo Prencipe) is van de term ‘kunstwollen‘, kwam vorig jaar (2007) uit. Het album openend sterk met het nummer ‘Cantostorie’ en tot de laatste noot blijft het album van een ongekende kracht en sterkte. Naar mijn mening is het zonder twijfel het album van 2007 en behoort het tot een select gezelschap van albums dat de perfectie benaderd.

De muziek op ‘Volontà d’Arte’ kent meer passie dan haar voorganger. Het viool- en pianospel, welke beiden op ‘Respiri’ al krachtig waren, is waar mogelijk nog scherper en verfijnder dan voorheen. Indien u over de juiste stereoapparatuur beschikt komen deze met een ongekende helderheid uit de speakers rollen waarbij een traantje geplengt kan worden. Ook keren er een aantal middeleeuwse elementen terug. Riccardo neemt zelfs de luit ten hand om het geheel een authentiek gevoel te geven. Deze elementen zijn op dit album beter door de overige muziek heen geweven dan op haar voorganger.

(Before Utrecht – Volontà d’Arte)

(….Di Parigi – Respiri)

Hoewel het verschil misschien voor de meeste luisteraars subtiel is, is de balans op ‘Volontà d’Arte’ over de gehele linie goed. Waar ‘Respiri’ net iets onbevangener is overheerst op haar opvolger een drang tot perfectie. Welke van deze twee u voorkeur heeft is natuurlijk geheel persoonlijk. Uiteindelijk geeft voor mij de uitermate sterke productie van ‘Volontà d’Arte’ de doorslag. Koptelefoonmuziek (of een stereoinstallatie van aanmerkelijke kwaliteit) zoals dat heet. Een toonzuiverheid die bijna niet terug te vinden is binnen de popmuziek.

(Casa Hirta – Volontà d’Arte)

(Ascesi – Respiri)

Opvallend is de Sepulturacover ‘Kaiowas’ (origineel | cover). Dit nummer van deze Braziliaanse Thrash metalformatie is, hoewel geheel verbouwd, voor de kenner gemakkelijk te herkennen. Het nummer past vlekkeloos op het album. Zonder verdere kennis zal de nietsvermoedende, niet met Sepultura bekend zijnde, luisteraar denken dat het hier om een eigen compositie gaat.