What’s wrong with the Brits? Klanten van het Britse modehuis Jean Muir verdrongen elkaar voor de pashokjes en kassa’s om afgeprijsde artikelen te bemachtigen. De reden: Jean Muir – het Britse antwoord op Chanel – heeft de afgelopen jaren magertjes verkocht en doekt op.
Vrouwen van in de vijftig renden driftig rond, terwijl ze hoffelijk tegen elkaar bleven, en grepen iconische jurken en mantelpakjes uit de rekken die waren afgeprijsd van 250 naar 100 pond. Een oudere dame werd in slechts haar ondergoed gesignaleerd terwijl ze uit de paskamer de winkel in rende om meer kledingstukken te scoren.
Lees verder…
Het deed me een beetje denken aan de opening van Primark – een soort van H&M – in Londen afgelopen week (zie foto). Daar vielen duizenden klanten letterlijk over elkaar heen omdat ze hadden gehoord dat alle artikelen in het eerste uur slechts 1 pond kostten. Wat niet waar bleek. Politie en veiligheidspersoneel deden hun uiterste best de meidenmassa in bedwang te houden. Tevergeefs, het was totale chaos.
Ligt het aan mij, of zien we hier de totale wanhoop van de moderne samenleving? Moeten vrouwen hysterisch over elkaar heen krioelen om voor weinig geld de laatste wegwerpmode te scoren? Hebben ze geen geld, of is het de consumptiemaatschappij gone mad?
Ik spaar liever nog even voor dat leuke truitje waarvan ik hoop dat die op een rustige maandagmiddag nog steeds op me ligt te wachten… en zo niet, dan kom ik daar ook wel overheen.
Zie ook: london-calling.nl
Reacties (4)
De totale wanhoop van de moderne samenleving… Mooie zin. Kan iemand me uitleggen waarom mensen vechten voor de koopjes van de mediamarkt, over elkaar heenbuitelen als ze bij de H&M weer eens een designer zo ver hebben gekregen wat vodjes te ontwerpen? Vind ook maar iemand die kleren die Victor en Rolf voor de H&M hadden ontworpen móói?
Ik kan me er niets bij voorstellen…
“is het de consumptiemaatschappij gone mad?”
Ja.
En waarom, mij beste TT?
“is het de consumptiemaatschappij gone mad”
Ik denk het wel, omdat we hier zien dat (absolute) schaarste eerder een consumptieprikkel wordt dan een factor in de prijsbepaling.
Daar bedoel ik mee dat normale consumptieprikkels worden ingegeven door kenmerken als noodzaak, nut, mooi, omgevingsdruk. De prijs van het product hangt samen met schaarste, wat weer bepaald wordt door aanbod en vraag. In de beschreven gevallen wordt de prijs zo verlaagd, dat de schaarste een kenmerk wordt van het product, een reden om het product te gaan kopen, meer dan “noodzaak, nut en mooi” dat zijn.
En zo worden consumenten ineens concurrenten, wat leidt tot de taferelen die london-calling beschrijft.