De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Birds in Row, wie kent ze niet? Ik, ik kende ze niet. Ook al heeft deze Franse band in Nederland al wel opgetreden, onder andere in Neushoorn in Leeuwarden.
En als dit hardcore is, hoe kan het dan dat ik dit leuk vind? Normaal is dat niet een genre waar ik warm voor loop. Misschien komt het door die bas die zo lekker stuwend is. Of dat de drums doen denken aan Joy Division.
Zoals ik gister ook al zei, muziek met een boodschap, daar ben ik helemaal voor. Helemaal als het een pareltje is als Guardians of Earth, dat heerlijk ingetogen begint, maar steeds opgefokter wordt over de manier waarop we Moeder Aarde behandelen. Met prachtige sfeerbeelden. Sepultura kwam hier natuurlijk al vaker langs, maar deze mag ook niet ontbreken in ons Closing Time-archief, zowel vanwege de thematiek, alsmede om het crimineel ondergewaardeerde album Quadra nog eens onder de aandacht te brengen.
The Offering heeft een mening over 6 januari, en het rechts-extremisme in de VS dat daartoe heeft geleid. Omdat het vandaag 2 jaar geleden is dat Trump probeerde door middel van politiek geweld aan de macht te blijven, is dit een mooi moment voor dit liedje. In het kader van verwachtingsmanagement: The Offering is boos. Misschien zelfs woedend. Maar de muziek wordt er alleen maar beter van, en sowieso hulde voor bands die zich politiek uit durven spreken over misstanden. Dat zou wel meer mogen, zeker in de genres die ooit bedoeld waren als rebels.
Tussen Kerst en Oudjaar las ik De Avonden – nee, geintje, ik heb me vermaakt met een hedendaags boek: De Beesten, van Gijs wilbrink. Ik had het gekregen van een vriend (bedankt Alex), als verjaarscadeau, maar ik was er sowieso al nieuwsgierig naar.
Het boek speelt voor het grootste gedeelte in het oosten van het land, De Achterhoek. Nou ben ik meer bekend met Twente en Salland, maar iets zei me dat ik met dat boek op bekend terrein zou komen.
De toekomst is al weer vier dagen oud. Hoeveel toekomst er ons rest, is gissen. Valt er wel wat te zeggen over hoe de toekomst er uit ziet?
David Byrne deed in 1984 wat voorspellingen. Deze lijkt al aardig uitgekomen:
In the future there will be so much going on that no one will be able to keep track of it.
‘In the future’ is onderdeel van Music for The Knee Plays, een serie muziekjes die als intermezzo’s tussen de scenes van de opera ‘the CIVIL warS’ van theatermaker Robert Wilson. De opera (vijf akten in een dag tijd) is nooit in zijn geheel uitgevoerd. In 1984 ging wel ‘Music for the Knee Plays’ in première.
Monument is een liedje van de Kewi’s uit 1983. De Kewi’s waren Kees Maas en Willem Wisselink, (KeWi) en het internet laat niet zo veel los over dit aantrekkelijke orgel- en synth-popliedje met bijzondere tekst, en geestig ook nog. En hier is nog meer Kewi’s
Ik heb nog nooit een monument gemaakt
Ik heb dat alleen bedacht voor jou
Met veertig zuilen en een oprijlaan
En in het midden een fontein
Mooi, mooi monument
Meisjelief, ik bouw een monument voor jou, o ja
Een monument der liefde
Ik ben er pas mee begonnen, ja
Kijk niet op als het nog even duurt
Het is niet leuk als je me nu verlaat
Nee, een verstandig meisje doet dat niet
Dit monument dat is voor jou
Mooi mooi monument
Mooi mooi monument
Mooi mooi monument
“Een beetje meer hedendaags klassiek in Closing Time” staat op mijn lijstje wensen voor het nieuwe jaar. We zullen zien of een goed begin het halve werk zal zijn.
We trappen af met ‘Zwei-Mann-Orchester’, bedacht door componist Mauricio Kagel (1931 – 2008).
Het originele werk ging in 1973 in première bij het Donaueschingen Festival en is sindsdien talloze malen elders uitgevoerd.
Is het een muziekstuk? Of een installatie? Een project wellicht? In ieder geval: de 200 pagina’s tellende partituuur schrijft voornamelijk voor dat er meer dan 200 instrumenten nodig zijn en twee musici die de verzameling bespelen. Het werk heet dan ook ‘Tweemans orkest voor twee eenmansorkesten’.
De Nederlands-Zweedse troubadour Cornelis Vreeswijk, bekend van vrolijke liedjes als “De nozem en de non”, zag het niet bepaald zonnig in.
Bent u vooruitstrevend?
Ha, daar blijf ik bijna in.
Een merkwaardig soort illusie:
naar de afgrond coûte que coûte.
En misschien wordt het morgen beter,
maar het wordt toch nooit goed.
Wie zal zeggen wat het nieuwe jaar gaat brengen? In elk geval wenst Sargasso u het allerbeste toe: het ongelijk van Cornelis Vreeswijk.
The Seeds, door Muddy Waters werden ze de Amerikaanse Rolling Stones genoemd. Waarschijnlijk omdat de snerende voordracht van Sky Saxon deed denken aan die van Mick Jagger.
Maar waar The Rolling Stones waren voortgekomen uit de blues, waren The Seeds meer garagerock. De zanger, Sky Saxon, had een traject achter de rug van doo-wopbandjes en soul. Maar toen kwamen de hippies en de psychedelica en de klassieker: Can’t seem to make you mine. De wanhoop en het liefdesverdriet van een tiener, getoonzet op een aanstekelijke orgelpartij.
Mark Lanegan is een van die geheimpjes van de rockwereld waar je toevallig tegenaan loopt, of niet. Binnen het wereldje befaamd en hooggeschat, daarbuiten heeft hij nimmer de bekendheid verkregen die hij verdiende.
De Australische band Midnight Oil bracht dit nummer uit vlak voor de COP26 (Klimaatconferentie van Glasgow november 2020). Ook deze internationale klimaatkoffietafel was een ‘belangrijk signaal’ of ‘faliekant mislukt’ (NOS), afhankelijk van aan welke kant je staat.
Hoe dan ook: de uitkomsten van die conferentie waren te weinig en vooral: te laat. Midnight Oil onderstreept dat nog eens en zingt: “Let’s confess we did not act with serious urgency”.