De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Toen Robin Thicke ‘Blurred Lines’ uitbracht, wees meer dan één feministe erop dat de tekst nogal ‘rapey’ was.
Reb Fountain en Amanda Palmer schroeven die kritiek op tot een oncomfortabel niveau. Maar dan weer wel op artistieke wijze, hetgeen het resultaat muzikaal goed verteerbaar maakt.
Na dertig jaar heeft Billy Joel weer eens een liedje gemaakt. Zijn laatste plaat was River of Dreams uit 1993, en daarna had Joel alles wel gezegd wat er te zeggen viel, vond ‘ie zelf.
Als perfectionist ging het schrijven en componeren hem ook steeds zwaarder vallen. Er waren zo’n twaalf maanden uitwisseling van ideeën voor liedjes met de jonge producent Freddy Wexler voor nodig om Joel weer uit z’n schulp te lokken.
‘Evil’ is te vinden op Nadine Shah’s derde plaat uit 2017, Holiday Destination. Geproduceerd door haar vaste live-drummer, Ben Hillier.
Die produceerde ook albums voor Depeche Mode, Blur en Elbow.
Is dit nou letterlijk garagerock? In 2002 werden de Ramones uitgeroepen tot de op één na beste band aller tijden door muziekmagazine Spin.
Nogal een boomer-keuze als u ’t mij vraagt…
Abdias Armenteros saxophone, Sebastian Rios en TJ Reddick ontmoetten elkaar op de jazz-afdeling van de prestigieuze muziekacademie Juilliard.
Sinds de zomer van 2020 treden ze regelmatig op als de New Jazz Underground.
Zou de titel van dit stuk nou verwijzen naar het getik van regendruppels op een ruit, of toch naar de meester van de minimalistische pianomuziek Philip Glass?
Welke band is er niet begonnen met het coveren van de klassieken? Als dit ook echt een live buitenopname is wat we hier horen, verdient de geluidstechnicus trouwens opslag.
De Nederlands-Ierse Aisling Brouwer timmert aardig aan de weg met muziek voor tv-series en films.
Met Avawaves vormt ze een duo met de Londense violiste Anna Phoebe die ‘muziek schrijven in cinematische vertellingen’.
In 1997 bracht Bob Dylan het comeback-album Time Out of Mind uit, waar hij drie grammy’s voor zou winnen. Hier is een alternatieve versie van Can’t Wait.
Voordat The Who onder die naam bekend werd, werkte de band een paar maanden als The High Numbers.
Ze brachten precies één singeltje uit: Zoot Suit (met als B-kant: ‘I’m The Face’).
Larkin Poe is een bluesrock- en folkrockduo dat zich heeft toegelegd op de typisch Amerikaanse sound.
De zusjes Lovell begonnen met z’n drieën, maar toen hun oudere zus de band verliet, hernoemden ze zich naar een van hun voorouders: Larkin Poe
‘John the Revelator’ is oorspronkelijk een gospelbluesliedje, dat op de gevoelige plaat werd gezet door Blind Willie Johnson.
In de handen van Depeche Mode wordt het echter een kritiek op allerlei fundamentalisten met apocalyptische ideeën.