De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Voordat The Who onder die naam bekend werd, werkte de band een paar maanden als The High Numbers.
Ze brachten precies één singeltje uit: Zoot Suit (met als B-kant: ‘I’m The Face’).
Larkin Poe is een bluesrock- en folkrockduo dat zich heeft toegelegd op de typisch Amerikaanse sound.
De zusjes Lovell begonnen met z’n drieën, maar toen hun oudere zus de band verliet, hernoemden ze zich naar een van hun voorouders: Larkin Poe
‘John the Revelator’ is oorspronkelijk een gospelbluesliedje, dat op de gevoelige plaat werd gezet door Blind Willie Johnson.
In de handen van Depeche Mode wordt het echter een kritiek op allerlei fundamentalisten met apocalyptische ideeën.
De snor. Het gore matje onder het kale hoofd. Het kitcherige jasje. De uitgekloven synthesizer-deuntjes uit de jaren ’80. De Australische artiest Donny Benét blinkt uit in de cultivatie van foutheid.
En dat is ook een kunst.
Spinvis staat vanavond echt, heus waar in Carré. Zingt ‘ie zelf. Vraag is of z’n publiek ditmaal wel kan, want dit is eigenlijk een excuusliedje voor een concert dat in 2022 gepland stond.
Bryan Ferry doet Neil Young. Zijn stem klinkt hier wat ijl, maar de rest van de band maakt veel goed. Met een glansrol voor de saxofoniste.
Robert Plant is natuurlijk wereldberoemd geworden als zanger van Led Zeppelin. Hij heeft echter ook een lange carrière als solo-artiest gehad.
Hier een romantisch deuntje van de plaat
Deze gitarist hadden we al wel eens eerder voorbij zien komen, met een filmpje waarbij hij Qawwali-legende Nusrat Fateh Ali Khan van een rockomlijsting voorziet.
Hier geeft hij een onlangs uitgebracht Beatles-liedje een herinterpretatie in de stijl van Muse. En hij blijkt verdorie nog uitstekend te kunnen zingen ook!
Pacifica is een vrouwelijk poprockduo uit Argentinië dat inmiddels een aardige fanbase heeft opgebouwd. Ze maken dan ook lekkere covers op hun Youtube-kanaal.
Anna Moss is een multi-instrumentalist in New Orleans die thuis is in tal van genres, van ‘beatnik porch jazz’ tot folk.
De klarinet die u hoort bespeelt ze zelf, voor het eerst op plaat.
Father why are all the children weeping?
They are merely crying, son…
Oh, are they merely crying, father?
Yes, their weeping is yet to come.
Een ijzersterke tekst in al z’n onderkoelde eenvoud. Maar is het ook waar?
Soms overtreft een cover het origineel. Zo ook deze interpretatie van Elvis Costello’s Watching the Detectives door Duran Duran.
Nou ja, vind ík dan, want over smaak valt wel te twisten, maar weinig onomstotelijk te bewijzen.