Sabbath Bloody Sabbath uit 1973 was het vijfde studio-album van de band die aan de wieg stond van de heavy metal. Volgens zanger Ozzy Osbourne was het hun laatste, werkelijk grootse plaat.
Hirax maakte al thrash metal aan het begin van de jaren tachtig, en dat doet de band nog steeds. Ze zijn nooit doorgebroken, niet binnen en al helemaal niet buiten het genre, maar als je dit zo hoort kun je je afvragen of dat terecht is. Kill Switch is van een album halverwege hun carrière, en is 20 jaar oud. En in dit genre spreekt het voor een nummer dat het klinkt alsof het zo 15 jaar ouder had kunnen zijn. Agressieve zang (check), lekkere riffs en solo’s (check), solide ritmesectie (check), allemaal beetje rommelig door elkaar (check). Ik zeg: een pareltje.
De Mongoolse folkmetalband The HU covert hier ‘The Trooper’ van Iron Maiden en dat levert een vrolijk, bijna dansbaar nummer op.
Chastain maakte lekkere heavy metal, halverwege de jaren ’80. Bij mijn weten maken ze overigens nog steeds muziek. Aardig onderscheidend punt, zeker in die tijd, is dat een dame (Leather Leone) de vocalen verzorgt.
Een hele tijd terug deelde ik hier een nummer van de Nederlandse gothicband Malochia (fantastisch nummer overigens, ga het vooral luisteren!). Helaas heeft dat gezelschap het bij één album gehouden. Echter, toevallig kwam ik er laatst achter dat de zangeres van dat gezelschap, Antoinette Legel, wél nog wat meer muziek heeft gemaakt. Onder andere als gastzangeres bij het gothic metal gezelschap Danse Macabre, uit Vlaanderen. Ook dat blijkt zeer de moeite waard, dus bij deze.
Blaze Bayley brengt ouderwetse metal. Hier en daar klinkt ‘ie zelfs een beetje als Ozzy Osbourne. Van 1984 tot 1994 was hij frontman van heavy metalband Wolfsbane, en schakelde daarna tot 1999 over naar Iron Maiden als vervanger van Bruce Dickinson.
Grote schoenen om te vullen. Menige fan reageerde dan ook teleurgesteld. Maar Bayley kan nog steeds een deuntje meezingen, ondanks een hartaanval eerder dit jaar.
Gisteren overleed Paul Di’Anno, die bekendheid verwierf als vroege zanger van Iron Maiden (1978-1981). Di’Anno werd 66 jaar oud. De zanger trad al geruime tijd op in een rolstoel als gevolg van gezondheidsklachten.
De Britse zanger – die eigenlijk Paul Andrews heette – kon er zelf wel om lachen. “Ik ben nu net zo kort van stuk als Bruce Dickinson”, grapte hij wel eens. Ook noemde hij zich de Stephen Hawking van de metal.
We blijven, in navolging van gister, hangen in de metal-covers van andere genres. De wereldberoemde psychidelische hit van Jefferson Airplane is hier in een nieuw jasje (eentje van leer met spijkers er in) gegoten door Sanctuary. Ik heb het nummer ooit laten horen aan een richtige hippie, en die was niet onder de indruk – het hele idee van het subtiel opbouwen van het nummer richting een climax was behoorlijk verpest in dit nummer, was de mening. En tja – eerlijk gezegd snap ik die wel, want ‘subtiel opbouwen’ is niet altijd een kernkwaliteit van metal (al zijn er zat bands die het wel kunnen hoor). Niettemin heeft ook deze versie wel iets. Oordeel zelf.
It’s a Sin is natuurlijk een grote hit van de Pet Shop Boys uit de jaren tachtig. Dat die echter ook prima te vermetallen is, bewijst Gamma Ray met deze versie.
‘Naglfar’, het schip dat in de Noorse mythologie verschijnt bij het eind van de wereld, en gemaakt is van de teen- en vingernagels van de doden. Dat klinkt gezellig, niet? Het is ook de naam van een Zweedse melodische black metal band, waarvan vooral het eerste album, Vittra, veel waardering oogstte. Of dat terecht is mag u zelf beoordelen.
Of dit nu werkelijk een meesterwerk is, valt nog te bezien. Maar vermakelijk is het wel, metalcore met een vrouwelijke leadzangeres. Nou ja, als je dit zingen kunt noemen natuurlijk.