Ilja Leonard Pfeijffer is dichter en schrijver. Wie wel eens in het Leidse café Burgerzaken komt, kan zien hoe hij zich laaft aan LaChouffe (zo’n twintig per dag, volgens Vrij Nederland), en af en toe iets opschrijft in een moleskin boekje.
Om de zoveel tijd scheidt hij een boek of een gedichtenbundel uit. Het ware leven, een roman is, zoals de naam al zegt, een roman. Veel meer valt er niet met zekerheid over te zeggen.
Er is een verhaallijn over een leger te paard dat Rusland binnenvalt. De luitenant schrijft brieven aan een Leidse vrouw die per vliegtuig naar Napels vlucht om het ware leven mee te maken en er een roman over te schrijven. Er is een subplot over pauselijke bemoeienis, schrijvers in de jaren vijftig, een Elvis-lookalike, en niet te vergeten een karakter met de onwaarschijnlijke naam Ilja Leonard Pfeijffer, dat in café Burgerzaken werkt aan een roman.
Thematisch handelt het boek over hoe het schrijven de werkelijkheid tot fictie maakt, en andersom. Dat zullen we weten ook: een soldaat richt het woord tot de lezer en klaagt over de slechte behandeling die zij als figurant krijgen. Een serveerster weigert zich naar Pfeijffers lotsbestemmingen te schikken en neemt ontslag. De schrijver stelt dat elke recensent die het woord ‘poep’ niet in de mond neemt, hoofdstukken heeft overgeslagen. Uiteindelijk wordt de ontknoping van het boek per vergadering vastgesteld.
Tegen die tijd is ieder normaal mens allang verdronken in een zee van postmodernisme en kijk-mij-eens-een-experimenteel-boekje-schrijven. Het is uitsluitend Pfeijffers enorme talent dat het geheel nog enigszins leesbaar houdt. Nou maar hopen dat hij dat talent nog eens gebruikt om gewoon een verhaal op te schrijven.
Reacties (13)
Klinkt goed! postmodernisme en vaagheid: de Nederlandse Chuck Palahniuk (schrijver van oa Fight Club)?
Nou nee. Eerder de Nederlandse Italo Calvino – met een drankprobleem.
Het plot klinkt erg humorvol. Is het boek dat ook?
Plot? Zei ik dat er een plot was? Qua vertelstructuur is dit hard-core experimentalisme – Pfeijffer geeft zelf ergens halverwege in het boek toe dat verwarring zaaien eigenlijk het voornaamste doel is.
Maar er zit wel humor in, voor wie er oog voor heeft.
Naja, op dezelfde manier als bv. de hitchhikers guide een “plot” heeft ;)
Was het een lange zit of gewoon een grappig rommeltje?
Altijd al wat van die knakker willen lezen, en met mijn verse bibliotheeklidmaatschap kan het ook nog zonder 20 euro te betalen.
Belachelijk dat boeken in nederland zoveel kosten, waarom wordt die prijs eigenlijk zo hoog gehouden?
Ik ben toevallig net bezig in Diary van Palahniuk. Niet om door te komen.
@6 Huh? Dat is een van zn beste! Hoe ver ben je? Niet opgeven hoor: de plot is geweldig!
@5: ik heb toch iets niet goed opgeschreven in de recensie, denk ik.
De HGTTG is een leuk boekje, waarin het plot volkomen onderschikt is geraakt aan de absurdistische humor.
Het ware leven is Literatuur met een grote L, zo Literatuur dat de schrijver zich verheven voelt boven zoiets als een plot, en zich bezig houdt met narratieve structuren, verwijzingen naar Griekse literatuur, Arnon Grunberg, Dan Browne en waarschijnlijk enkele honderden schrijvers die ik niet ken. Om het echt op waarde te kunnen schatten moet je net als Pfeijffer zelf gepromoveerd zijn in de letteren, vrees ik.
Stel nou dat je dat niet bent, dan kun je dit boek nog steeds met plezier lezen, omdat Pfeijffer een geweldig goede schrijver en dichter is. Maar het is zeker geen makkelijke kost als Palahniuk of Adams.
Burgerzaken heeft niet La Chouffe op de tap. Dat moet De Burcht zijn.
Ga zelf kijken, zou ik zeggen. Geen betere toets voor onze betrouwbaarheid dan het ware leven.
ik heb het inmiddels gelezen en het is zeker een aanrader! Wel alleen door te komen omdat de hoofdstukken gemiddeld 3 bladzijden lang zijn en boek zelf kort genoeg is om niet te gaan vervelen.
De ‘heuvels van amalfi’ hofdstukken – een persiflage op de vrouwenroman waarin de getrouwde dertiger naar zichzelf op zoek gaat in italie – zijn een stuk minder: de stijl overtuigd me niet. Met alleen verkleinwoordjes kom je er niet. Maar hey, goede pastische is moeilijk en misschien zijn die boeken wel echt zo.
Met Douglas Adams en Palanhiuk heeft het niet veel te maken.
Ik ben Het ware leven, een roman aan het lezen en vind het metafictie van de betere soort.
Natuurlijk zitten er vette knipogen in, en incrowd grappen: dat is inherent aan het genre.
De vergelijking met Palahniuk die hierboven ergens is gemaakt zie ik (ook) niet. Het ware leven, een roman is niet bedoeld als nihilistische roman, zoals Palahniuks eerste romans dat wel waren. Tegenwoordig beperkt Chuck zich vooral tot intellectueel bedoelde Stephen Kingpersiflages als Diary, niet mijn kopje thee.
Ik mag Pfeijffers proza. Ik heb wel het gevoel, let wel: erg subjectief, dat het schrijven van dit proza hem erg gemakkelijk afgaat. Vandaag een hoofdstukje, een paar Chouffjes, morgen weer een hoofdstukje. Met 92 hoofdstukjes en een strak romanschema staat een eerste versie in drie maanden op papier. ‘k Zou willen dat ik het kon. Voorlopig beperk ik me tot de Chouffjes en laat ik het schrijven aan Pfeijffer. Al dan niet snel geschreven: een aantrekkelijke roman voor liefhebbers van metafictioneel werk.
Tijd voor een Chouffe.