De macht van het internationale bedrijfsleven is ondertussen groter dan die van nationale regeringen. Dat wordt gestimuleerd door de Lissabon agenda van de EU over economische hervormingen. Die aanpak is niet bedoeld om verworvenheden van mensen te behouden, maar om grote bedrijven nog meer macht te geven. De Lissabon agenda was voor minister Donner de aanleiding om in Nederland het ontslagrecht te willen versoepelen.
Aldus Jan Marijnissen in een vraaggesprek met NRC.
In een repliek op de aankomende concurrentie met landen als China en India zegt hij: ‘We hoeven de rechten van werknemers niet op te offeren. We moeten zorgen dat er in Nederland mogelijkheden tot waardevermeerdering blijven.’ Een verstandig geluid van Marijnissen, of toch niet?
Reacties (10)
Ik heb Donner nog niet duidelijk horen uitleggen wat de meerwaarde van zijn beoogde regeling is ten opzichte van de huidige regeling. Hij verdedigt nooit zijn methode maar beroept zich altijd op de doelen die hij ermee wil bereiken. Maar daar word ik niet wijzer van. Alsof iemand een brood met een cirkelzaag in boterhammen snijdt; hij heeft namelijk het doel boterhammen te snijden en dus is dat toch prima?
Wat ik begrepen heb van de versoepeling van het ontslagrecht is dat het echter niets oplost van het probleem dat er teveel mensen in uitkeringen blijven hangen. Als er voor veel mensen toch al weinig te doen is doordat productiewerk naar het buitenland verhuist, verandert een versoepeling van hun toekomstig ontslag niet veel. Bedrijven beginnen dat werk immers niet meer in Nederland.
Marijnissen voert een belangrijk argument aan, wat thuis hoort in een cluster van argumenten. Wat denkt de overheid te doen aan de opleiding van mensen in Nederland zodat ze altijd interessant blijven voor wat voor werkgever dan ook? Hoe blijft er werk voor Nederlanders als het elders ook kan (beter of goedkoper)? Hoeveel moeten we met zijn allen willen opbrengen voor de werklozen, als ze echt niets kunnen vinden, want wat moeten laag-opgeleide mensen doen als er steeds minder werk voor ze is en ze niet in een uitkering terecht mogen komen? Wat doen we met de talenten van mensen en wat doen we met mensen die ergens juist niet voor geschikt zijn? Wat mag je mensen voor werk afdwingen?
Als Marijnssen een beetje aan wil sluiten bij bepaalde opvattingen van zijn tegenstanders kan hij het beste de privatisering van de arbeid voorstellen.
Elke werknemer wordt de kleine zelfstandige ondernemer (die worden leuk gesubsidieerd door de huidige regering).
Het is en blijft tenslotte vreemd dat in de zo geprezen vrije markt economie juist het arbeidspotentieel eigenlijk niet in handen is van de orginele eigenaars.
Maar goed, die moeten dan met elkaar concurreren. Als ieder voor zich dat moet doen valt te voorspelllen dat velen dat niet gaan redden. Er zal van waardevermeerdering steeds minder sprake zijn.
Maar ja, als China en India echt doorbreken vrees ik dat er dan een werekdwijde inkomensnivellering zal plaatsvinden, waar wij de nodige moeite mee zullen hebben.
@1: Ik heb een tijdje geleden een stukkie geschreven over het ontslagrecht…
@2 India en China zijn al doorgebroken. Wat Marijnissen noemt is enigzins terecht, maar maar voor een gedeelte: het maakt namelijk deel uit van het probleem dat Nederland op slot zit. En dan heb ik het niet over files, maar over dat degene die “binnen” zitten, goed beschermd worden, terwijl degene die “buiten” staan moeilijk binnen komen. Ontslagrecht, hypotheekrente aftrek, huursubsidie: zowel links als rechts moeten klappen vallen.
Onder dit kopje kun je ook de ruimtelijk ordening vatten: We willen allemaal snel en milieuvriendelijk naar Parijs, maar als de HSL langs ons dorp loopt, moeten er tunnels komen en als hij door onze stad komt, moet hij er stoppen. Een meerderheid vindt dat All Gore gelijk heeft, maar wil geen wind turbines aan de horizon.
Iedereen zal water bij de wijn moeten doen; Marijnissen (zijn achterban) ook.
@4 Als je dit item beperkt tot zijn kern, de ‘afschaffing’ van het ontslagrecht, hoor ik graag je uitleg van de goede gevolgen voor de niet-werkenden met een ‘arbeidshandicap’: ouderen, slecht opgeleiden etc. Ik geloof dat de Donner-regeling van het ontslagrecht slechts bedoeld is om bij een recessie gemakkelijk minder rendabel personeel te kunnen dumpen; zo’n maatregel kan men er alleen doordrukken in een tijd van hoogconjunctuur.
Dat er allerlei problemen in Nederland spelen die met allerlei mensen te maken hebben maakt het nog niet zinnig al deze problemen in een onderlinge afhankelijksrelatie te gooien en zo het bespreken ervan zinledig te maken.
@1: Daar moest Marijnissen ook nog even over ‘nadenken’ ;)
‘Hoe kunnen wij bedrijvigheid behouden?
Daar gaan wij ons de komende tijd over buigen: hoe handhaven we de maakindustrie in Nederland?’
In het kort schijnt de economische toekomst van de EU meer in een soort ‘uitzendbureau’-werk te zitten, ergo: wel een baangarantie, maar geen vast(e) werkplek/bedrijf meer. Deze flexibiliteit zou een van de oplossingen moeten zijn.
@2: Het is de vraag óf dat gebeurd en hoe heftig dat gebeurd. In de NRC van gister (nu tijdelijk gratis te bekijken pag. 17) valt te lezen dat China in 2007 een gem. inflatie had van 6,9%. Varkensvlees (veel door de ‘armen’ gegeten) steeg zelfs met 51%. Ook daar zal iets moeten gebeuren, cq te verwachten valt dan ook dat in landen als China en India (langzaam) de lonen zullen stijgen. In theorie zouden we dan ook niet bang hoeven te zijn voor die nivellering.
@3: Aan te raden stukje voor degene die het (toen) gemist hebben.
@4: Dat rechtvaardigt dan eerder dat ‘er eens goed wordt nagedacht’, niet perse dat er ‘water bij de wijn wordt gedaan’. Zoals Marijnissen terecht aangeeft is globalisering een kans en bedreiging tegelijkertijd. Nadenken over die kans en inzetten op zaken die meerwaarde kunnen hebben voor Nederland is in mijn bescheiden ogen dan ook belangrijker. Zie bijv. de gastlog van Lord Flasheart.
@5: Ik denk dat het vooral te maken heeft met die ‘flexibilisering’ van de arbeidsmarkt dmv ‘de (vaste) uitzendbaan’ als principe. Dat hier nog meer mensen de dupe van kunnen worden, die sowieso moeilijk ‘mee kunnen’ (volgens de economische/je moet een baan hebben-principes) is weer inherent aan de gewenste oplossing. Overigens wil ik hiermee verre van aangeven dat dit niet een belangrijk (bijkomstig) probleem is.
@6 Dat bedoel ik ook: ik denk dat als er “goed wordt nagedacht”, blijkt dat er maatregelen genomen zullen moeten worden die zowel de onder -en lagere middenklasse (SP-achterban) als de hogere middenklasse en elite (VVD-achterban) misschien niet zullen bevallen.
Wat ik bedoel is dat ik blij ben dat Marijnissen stelt dat globalisering naast gevaren ook kansen kent, maar ik ben bang dat hij als het puntje bij paaltje komt, hij misschien niet bereid is om bepaalde maatregelen te nemen of te steunen.
@5 Ik ken net zoveel voorbeelden van mensen die eruit vliegen omdat er nu een “LIFO” (last in, first out) systeem gehanteerd wordt of waarvan jaarcontracten niet verlengd worden. Er moet altijd een balans gevonden worden, maar wat mij betreft is die nu te veel doorgeslagen in het voordeel van mensen die “binnen” zitten.
@beide: ik ben ook niet voor het ontlag plan zoals Donner het voorstelde, maar ik word nog veel kwader van de houding van bv de vakbonden voor wie niks bespreekbaar is.
#3 dank daarvoor, en dat had ik toen gelezen ook maar ik was ’t vergeten.
Ik weet wel erg weinig van de internationale ontwikkelingen, dus ik lees graag de mening van anderen, terwijl ik de mijne vorm.
Ik vind de westerse economie, en de salariering in Nederland bijv. op een piramidespel lijken, dat bestaat dankzij de onmogelijkheid voor anderen om me te doen. Het is een afspraak: als ik zoveel van jou krijg, dan mag jij zoveel van mij krijgen. En anderen worden niet tot die afspraken toegelaten: consumenten, andere producenten.
Dat gaat allemaal veranderen – maar misschien ook wel niet.
Ik denk dat de kledingverkopers in Nederland meer verdienen aan de lage lonen in China, dan dat de consumenten hier er zich goedkoper van kleden.
Wat cijfers van het CBS:
De inflatie is in maart 2007 uitgekomen op 1,8 procent. Dat is 0,3 procentpunt hoger dan in februari. Toen lagen de prijzen nog 1,5 procent hoger dan een jaar eerder. De aanzienlijke stijging van de inflatie is vooral toe te schrijven aan de prijsstijging van kleding en schoeisel. Deze producten waren in maart gemiddeld 3,5 procent duurder dan een jaar eerder.
De import van kleding is in de periode van 1996 tot en met 2004 met meer dan 28 procent fors toegenomen. In 2004 is voor bijna 5,7 miljard euro aan kleding geïmporteerd. In de afgelopen acht jaar nam vooral de import van kleding uit China fors toe en wel met 268 procent tot 781 miljoen euro. Hiermee bedraagt in 2004 het relatieve aandeel van kleding in de totale import van goederen uit China ruim 5 procent.
En wat betref de industrie:
Aantal industriële bedrijven daalt fors.
Als gevolg van een afkalvende productie in de kledingindustrie en toenemende import is het aantal bedrijven in deze bedrijfstak in de periode van 1996 tot 2005 met 41 procent afgenomen tot 1275. Het zijn voornamelijk kleinere bedrijven. Bij ruim 78 procent van deze bedrijven werken slechts één of twee mensen.
Het kan ook anders lopen, bijvoorbeeld in België:
De Belgische textielindustrie schakelde relatief snel over op producten die minder kwetsbaar zijn voor de lageloonconcurrentie, waardoor het aandeel van interieurtextiel en technisch textiel in de totale Belgische textielproductie hoger ligt dan gemiddeld in de EU. Door de relatief hoge specialisatiegraad van de Belgische textielindustrie ging deze minder snel achteruit dan de Europese textielindustrie (-19,6% tussen 2000 en 2005 voor de EU tegenover -9,3 % voor België). In de periode 1995-2000 steeg het productievolume in de Belgische textielindustrie zelfs nog met 13,6% bij een daling van 5% in de EU.
@Ernest: het was mij nog niet opgevallen dat de salariëring lijkt op een piramide-spel. Doel je op de ‘marktprotectie’s’?
‘Ik denk dat de kledingverkopers in Nederland meer verdienen aan de lage lonen in China, dan dat de consumenten hier er zich goedkoper van kleden’ -> waarschijnlijk waar.
Het voorbeeld in België is interessant. Ik neem aan dat ze in België zijn overgeschakeld op de productie van de wat ‘luxere/duurdere’ kleding?
Sowieso is het voorbeeld van de kleding wat lastig om als maatstaf te nemen. Hier spelen de importbeperkingen van die kleding uit China ook een belangrijke rol.
@7: ‘Wat ik bedoel is dat ik blij ben dat Marijnissen stelt dat globalisering naast gevaren ook kansen kent, maar ik ben bang dat hij als het puntje bij paaltje komt, hij misschien niet bereid is om bepaalde maatregelen te nemen of te steunen.’
Daar kan je zomaar gelijk in krijgen. Ik vond het ook al zo ‘bijzonder’ dat de SP-voorman zo realistisch naar de effecten van globalisering kon kijken en dat uitsprak. Ik ben benieuwd naar zijn uitwerking.
Overigens: zie jij een tussenweg bij de ontslag plannen? ‘De hakken in het zand-houding’ van de vakbonden kwam volgens mij omdat er geen ander alternatief voor handen was dan een vermindering van de ontslagbescherming. En dat ze daar niet aan willen, kan ik me vanuit de positie van de vakbond goed voorstellen.
@9 salariering: ik denk niet dat het protecties zijn. Het gaat meer om de zoektocht naar de juiste honorering voor een dienst, ik hoor wel eens dat je vooral niet te laag moet vragen omdat je naders “niet serieus wordt genomen”.
De neiging om managers veel meer dan teamleden te betalen, terwijl zij in feite vaak alleen coördineren en delegeren, is een zo’n rare afspraak want zo iemand heeft vaak totaal geen kijk op de kwaliteit van de dienst of het eindproduct, maar wordt wel betaald alsof het zonder hem niet was gelukt. Opleidingen zijn ook alleen gericht op het managen, en managers kunnen makkelijk van de ene naar de andere branche overstappen.
Als je ziet wat voor enorme bedragen er worden uitgegeven door de overheid aan ICT-diensten en andere diensten, en dan ook nog vaak tevergeefs, heeft dat niet met de levering van kwaliteit te maken. De hoogte van die bedragen draagt althans niet aan de kwaliteit bij.
over België: ik vergat de bronnen te noemen – de eerste drie citaten waren van het CBS, de laatste, die over België ben ik verd. kwijt, maar nog daarover een andere bron.
“In 2006 nam interieurtextiel de belangrijkste plaats in met een aandeel van 42 procent van de totale textielsector. Op de tweede plaats staat technisch textiel met een aandeel van 28 procent. Kledingtextiel, de subsector die het meest kwetsbaar is door goedkope import uit de lagelonenlanden, heeft een lager aandeel in de textielsector (20 procent). Dit betekent ook dat België economisch minder afhankelijk is van kledingtextiel.”
Ik weet er weinig van – verder =googelend zie ik dat de import uit China ook voor Belgie erg bedreigend is. Laat me dus maar weer in stilte verder borrelen aan de tafel…