Het resultaat is dat niemand het meer over de inhoud van zijn kritiek hoeft te hebben. De boodschapper is gepakt, de boodschap wordt genegeerd.
Veit Bader (emeritus hoogleraar sociologie en politieke filosofie, UvA), Ton Korver (oud-lector HHS, Den Haag), Pieter Pekelharing (docent sociale en politieke filosofie, UvA) komen in een ingezonden stuk terug op de berichtgeving in Volkskrant en NRC over Ewald Engelen.
Engelen beging een faux pas, betuigde zelf spijt, wat door de kwaliteitskranten als een mooie aanleiding werd gezien om ook de kern van zijn boodschap, de bancaire sector is nog altijd door en door rot, te negeren.
Persoonlijk vraag ik me af of Engelen op dezelfde manier zou zijn behandeld als zijn boodschap meer in lijn was geweest met de algemeen geaccepteerde wijsheid.
Hoe dan ook, dit illustreert heel aardig hoe onze media actief bijdragen – op zijn minst door een relletje belangrijker te vinden dan inhoud – aan het wegkijken van moeilijke vragen.
En dat is precies het tegengestelde van wat ze zouden moeten doen.
Reacties (4)
Helemaal mee eens Jeroen. Blijft me verbazen hoe kritiekloos de geschreven media zijn geworden. Kritiekloos als het gaat om belangrijke maatschappelijke issues en kritiekloos richting zichzelf.
@1: Kies andere media.
@2: doe ik ook wel. Probleem is dat er mensen zijn die die kranten nog wel lezen.
Als de ‘nationale’ media voor nieuws en opinie alleen nog uit Van Dale’s de betekenis van journalistiek kennen, terwijl marginale meninkjes het nieuws van de dag bepalen, waarom er dan nog enige aandacht aan geven en autoriteit aan toekennen? Als alleen oplage- en kijkcijfers bepalend zijn voor de kwaliteit van die media, waarom dan denken dat ze ook maar iets anders zijn dan een consumentenartikel van het soort ‘u vraagt, wij produceren, c.q. publiceren het’? Als de vorm bepaalt en de inhoud niet eens begrepen, of meteen weer vergeten wordt? Wanneer nieuws en opinies vergelijkbaar zijn met een magnetronmaaltijd die steeds maar weer opgewarmd wordt?
Als iets je dommer maakt, waarom er dan toch mee doorgaan?