Minister Lodewijk Asscher heeft de critici van zijn flexwet er maandagavond van langs gegeven. De bewering dat de wet faliekant mislukt is, noemt hij ‘onjuist, ongegrond en onzinnig’.
Volgens de minister van Sociale Zaken is het te vroeg om conclusies te trekken over de werking van de wet. In een toespraak tijdens een PvdA-bijeenkomst in Amsterdam vergeleek Asscher de critici met een rokende dikkerd, die een week gezond gaat leven en dan voor de spiegel concludeert dat het niet helpt.
Hoewel vriend en vijand Lodewijk Asscher hebben gewaarschuwd dat werkgevers op dezelfde manier met de nieuwe flexwet zouden omspringen als met de oude, en flexwerkers nu dus in plaats van na drie jaar al een jaar eerder zouden ontslaan, en in plaats van drie maanden nu een half jaar op de bank zouden laten zitten, wil de minister van Sociale Zaken van geen falen of wijken weten, zo kunnen we lezen in het Parool.
Hij ziet het goed want zijn bedoelingen zijn goed, en de critici zijn als een rokende dikkerd die na een week nog geen verbeteringen zien en dan zeggen: zie je wel.
Een betere vergelijking zou zijn: de minister is als een arts die een rokende dikkerd gezonder tracht te krijgen met cold turkey en hongerdiëten, en dan nog meer van dezelfde maatregelen voorschrijft als de patiënt blijkt aan te komen en van de stress en de trek nog méér blijkt te zijn gaan roken.
Waanzin kan volgens een bepaalde tegeltjeswijsheid worden gedefinieerd als meer van hetzelfde proberen en dan andere resultaten verwachten. Asschers beleid kan op grond daarvan als pure waanzin bestempeld worden.
Prostitutiebeleid
Afgelopen redactieborrel wist Jona Lendering te vertellen dat dit Asschers vaste stiel is: veldwerkers en belangenverenigingen van prostituees zelf gaven destijds vooraf te kennen dat diens Wallenbeleid averechts zou uitpakken, maar dat legde nauwelijks gewicht in de schaal.
De toenmalige wethouder was altijd bereid tot een open gesprek, bijvoorbeeld over een voorgenomen registratiebeleid, luisterde voorkomen en zette zijn beste bedoelingen en argumenten uiteen; maar het was Lendering al gauw duidelijk dat Asscher op zeker moment had besloten de luiken van zijn denken dicht te doen, en zich niet meer te laten ompraten door nieuwe informatie en betere argumenten – zelfs niet als die grotendeels afkomstig waren van mensen uit het veld die heus wisten waar ze over spraken.
Juist ja, denk ik dan: de route was immers al uitgezet, de locomotief en wagons waren inmiddels geregeld, de machinist stond reeds klaar en de seinen op groen; dus die trein zou gewoon zoals gepland gaan vertrekken, ook al gaven de reizigers zélf te kennen dat het niemand op de bestemming zou brengen, waar men uit wilde komen.
Ambitieus
Doet er op gegeven moment niet meer toe: het voorgenomen beleid moet en zal worden geïmplementeerd en verdedigd, want anders moet je als bestuurder aan het einde van de rit toegeven dat je wel een hoop treintjes hebt opgezet, maar dat er zelden eentje is vertrokken.
En dat zou Asschers plannen maar in de weg staan. Lodewijk Asscher wil namelijk leider van de PvdA en uiteindelijk premier worden; en dat lukt niet als grijze kruidenier die braaf op de winkel heeft gepast; daarvoor moet je daadkracht uitstralen.
Alles goed en wel, maar een stuk meer fantasie en flexibiliteit zouden een toekomstig premier ook niet misstaan. Of is het landsbelang wellicht ondergeschikt aan uw ambitie, meneer Asscher?
Reacties (1)
”daarvoor moet je daadkracht uitstralen”. Dit is in het algemeen een dingetje bij bestuurders maar ook bij management in het bedrijfsleven. Vooral veel daadkracht tonen, ongeacht of de resultaten in het belang zijn van de onderneming. Vooral een kwestie van CV-building zodat na 4 a 5 jaar een volgende carrière-stap gemaakt kan worden.