Hoewel België nog altijd geen regering heeft, betekent dat nog niet dat het land geen regeringscrises kan hebben. Op dit moment is het land in rep en roer over een aantal rapporten over de federale politie. De federale politie heeft bij onze zuiderburen een niet fantastische reputatie, bijna zo erg als die van de politiekers zelf, waarbij de woorden incapabel en corrupt geregeld vallen. Om die reden hebben de Belgen, de nooit opgeloste moorden van de Bende van Nijvel in de jaren ’80 en de schandalen rond Dutroux in de jaren ’90 in het achterhoofd, het zogenaamde Comité P opgericht. Dit is een speciale toezichthouder op de politie, onder verantwoordelijkheid van het parlement, die (externe) klachten over de politiediensten onderzoekt.
Dit comité is nu met een drietal vrij dodelijke rapporten gekomen, die alle drie beschadigend zijn voor hoofdcommissaris Koekelberg en in het verlengde daarvan minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael (VLD). In alle drie de gevallen gaat het om twijfelachtige procedures voor benoeming of ontslag van werknemers bij de politie. Een geur van gesjoemel hangt nu rond de politiecommissaris, die dreigt de demissionaire minister in zijn val mee te nemen.
De Belgische oppositie ruikt bloed en eist dat verantwoordelijken aftreden, maar volgens de regeringsmeerderheid zijn de excuses die Koekelberg heeft aangeboden genoeg. Vervelend detail daarbij echter is dat Koekelberg inmiddels heeft gezegd nooit zijn excuses te hebben aangeboden en dat ook niet te zullen doen. Hierdoor bungelen Koekelberg en Dewael nog steeds. Dat dit het vormen van een nieuwe regering in het land inmiddels geen goed doet moge duidelijk zijn.
Nu kunnen wij van boven de Moerdijk natuurlijk lachen om die malle Belgen met hun politie-ellende, en dat moeten we ook zeker niet laten, maar misschien is het zinvoller onszelf te vraag te stellen: hoe goed kunnen wij onze politiediensten eigenlijk vertrouwen?