Graag had ik vandaag niet zelf een verhaal geschreven, maar het gedicht ‘A Barcelona’ gepubliceerd, van de Catalaanse dichter Jacint Verdaguer. Jacent Verdaguer is op een steenworpafstand begraven, van de plek waar vandaag de streep lag. (De Montjuïch is tevens een soort Père Lachaise van Barcelona.) Hoewel er een heleboel teksten online zijn terug te vinden, is het mij niet gelukt om deze tekst te pakken te krijgen, en de bundel waar het in staat, of toch zou moeten staan, naar wij dachten, is zoek. (Een uitdaging voor de reaguurders: help mij deze tekst te vinden. Web 2.0: bewijst u!)
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De Basij burgermilities hebben met hun geweldadige optreden de Iraanse protesten in de kiem gesmoord: Iraniërs durven niet meer de straat op. Toch kan het Iraanse volk nog steeds demonstreren tegen haar autoritaire machthebbers zo bleek afgelopen dinsdag. Via Twitter en Facebook verspreidde zich een oproep om tijdens de televisietoespraak van Ahmadinejad de stroom te laten uitvallen (France24). Door op een afgesproken tijdstip tegelijkertijd alle elektrische apparaten aan te zetten lukten het de Iraniërs om in verschillende steden (Ahvaz, Ispahan, Racht, en Sari) het elekriciteitsnetwerk te overbelasten met duisternis tot gevolg, zo beweren diverse bronnen. Direct daarop schreeuwde men “dood aan de dictator” van de daken. Misschien moet Twitter toch maar de Nobelprijs voor de Vrede krijgen?
Harry Zevenbergen doet voor GeenCommentaar en op de site van SUB verslag van de Tour de France. Voor het achtste keer alweer volgt hij onder de naam Tour de ZevenBal de Tour de France met columns en gedichten.
Een week geleden. De Tour de France was nog niet begonnen. Op het trainingsveld van Bayern München zat Franck Ribery. Hij had zijn schoen uitgetrokken en keek met een van pijn vertrokken gezicht naar zijn voet. Hij kon echt niet verder, de arme jongen. Hij had een blaar.
In de etappe van deze woensdag viel Robert Gesink van zijn fiets. Hij stapte op en begon de pedalen weer rond te draaien. Op dat moment ging hij eens kijken wat de schade was. Een schaafwond op zijn elleboog en een zeer pijnlijke pols. Met veel moeite wist hij na een kilometerslange achtervolging aan te sluiten bij het peloton, regelmatig schuddend met zijn pols. Zeventig kilometer reed hij met wat later in het ziekenhuis een gebroken pols bleek te zijn.
Ik wil niet eens een vergelijking maken tussen Gesink en Ribery, voetballers en wielrenners. Maar het verschil is zo schrijnend. Voetballers luisteren vaak veel te aandachtig naar hun eigen lichaam. En wielrenners zijn wat dat betreft stokdoof. Slechts een zwaar coma kan hen verhinderen verder te fietsen. Tyler Hamilton reed met een gescheurd sleutelbeen de Tour uit. Hij won een bergetappe nadat hij 142 km solo had gereden en eindigde als vierde in Parijs.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
We dachten dat Thomas van Aalten de slechtste plaatjesbewerker ooit was. Met Windows Paint. Maar nee, wederom wint de Telegraaf. Omdat de rest van de vormgevers vermoedelijk momenteel verhoord wordt door de AIVD, mocht receptiemedewerkster Corry achter Photoshop kruipen om een illustratie te maken bij een artikel over oranje zeehonden. ‘Mischien dat de oranje zeehond er zo uitziet,’ is het onderschrift.
Ja, mischien wel. Goed dat je erbij zet dat het daadwerkelijk een photoshopbewerking is, Corry.
De Telegraaf heeft inmiddels het plaatje vervangen. Wij hebben hem voor je bewaard.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Britse pers luisterde politici en VIPs af
Pers heeft botervloot op hoofd. Tip van Vandyke.
Hoopvol oordeel Spaanse rechter over filesharing
Als ze dat nou even doortrekken in de eigenlijke zaak, dan zou dat mooi zijn.
Met dank aan pedro voor de tip.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.